Πολλές φορές απελπιζόμαστε και φωνάζουμε στο Θεό, «Θεέ μου πονάω, και σου λέει ο Θεός δίπλα σου είμαι, εδώ είμαι.. αλλά δεν σου παίρνει τον πόνο, διότι με αυτό τον πόνο τον ζητάς…» Αυτή την ωραία και εμπειρική σκέψη την έχω ακούσει από τον Γέροντα Ελισαίο Ηγούμενο της Σιμωνόπετρας, η οποία κλείνει μέσα της μια μεγάλη αλήθεια, ότι τις περισσότερες φορές στην καλοπέραση και στις ανέσεις ξεχνάμε τον Θεό, θεριεύει η φιλαυτία μας και χανόμαστε μέσα στις φαντασιώσεις μας. Εκεί λησμονούμε ότι είμαστε χωμάτινοι και έχουν ανάγκη να φυσήξει μέσα μας ο Θεός ώστε να γίνουμε ουράνιοι.
Στον ιερό Βράχο του Αρείου Πάγου τίμησε η Εκκλησία της Ελλάδος τον ιδρυτή της
Ο άνθρωπος κινείται μέσα από τα τραύματα του. Μικρά και μεγάλη πένθη, απώλειες, απουσίες, πληγές και τραύματα είναι εκείνα που στην ουσία μας κινούν ώστε να αναζητήσουμε την αλήθεια από το ψέμα, το φως από το σκοτάδι, την ζωή από τον θάνατο. Δίχως τα τραύματα και τις πληγές κανείς δεν θα ζωγράφιζε, δεν θα έγραφε ποίηση, δεν θα έπαιζε θέατρο, δεν θα ζητούσε το κάλλος και την ομορφιά, το κυριότερο δεν θα προσευχόταν και δεν θα διψούσε την αγιότητα. Εάν ο Βαν Γκογκ είχε μέσα στην καρδιά του βαρύ χειμώνα δεν θα ζωγράφιζε υπέροχους ήλιους. Η δίψα και αγωνία του να ζεσταθεί η ψυχή του τον έκανε μεγάλο ζωγράφο. Το ίδιο και οι άγιοι. Κανείς δεν θα έψαχνε τον Χριστό χωρίς πληγές, κανείς δεν θα γευόταν την Ανάσταση δίχως τον Γολγοθά.
Γι’ αυτό πάντα ένας πειρασμός και μια δοκιμασία όσο κι εάν μας πληγώνει χρειάζεται στην ζωή μας, ώστε να μας γειώνει, να μας φέρνει στα ίσια μας, να μας ταρακουνάει να καθαρίζει ο νους και η καρδιά μας από όλα τα σκουπίδια που καθημερινά μαζεύουμε. Κακά τα ψέματα μόνοι μας δεν θα κάναμε ποτέ χειρουργείο στο εαυτό μας. Θα βάζαμε το μαχαίρι μέχρι εκεί που δεν θα πονούσαμε, αλλά έτσι δεν καθαρίζονται οι πληγές, δεν γιατρεύεται το τραύμα.
