Mιλούσα κάποτε με μια κοπέλα. Μου λέει: «Πάτερ, θέλω να γίνω κάτι σπουδαίο στη ζωή μου. Εχω έναν βαθύ πόθο στην καρδιά μου». Μόλις το άκουσα, σκέφτηκα ότι θέλει να γίνει μοναχή. Εδώ είναι η πλάνη μου: Εχω συνδυάσει τα σπουδαία και τα μεγάλα μόνο με ένα σαφώς εκκλησιαστικό περιβάλλον. Συνήθως λέμε: Θέλει να γίνει μοναχή, να πάει στην ιεραποστολή, να κάνει κάτι θρησκευτικό. Μα, τελικά, το «σπουδαίο» για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό. Της λέω, λοιπόν: «Για πες μου, τι θες να γίνεις;» Ελεγα μέσα μου: «Να δεις, τώρα θα μου πει σε ποιο μοναστήρι θέλει να πάει». Και γυρίζει και μου λέει: «Θέλω να γίνω κομμώτρια!» Επεσα από τα σύννεφα!

Γι’ αυτήν όμως την κοπέλα το να γίνει κομμώτρια ήταν βαθύς πόθος και όνειρο ζωής. Ενιωθε ότι θα καταξιωνόταν και θα χαιρόταν κάνοντας αυτό. Ηθελε να δίνει χαρά στον κόσμο. Να ετοιμάζει κοπέλες για τον γάμο τους. Ή άλλες που ετοιμάζονται για μια διασκέδαση ή μια βόλτα. Ενιωθε ευτυχία μέσα απ’ αυτό. Αλλη κοπέλα που το ακούει διαφωνεί. Κανένα πρόβλημα. Αρα, αυτό δεν είναι η δική σου κλίση ούτε το κάλεσμά σου ούτε το χάρισμά σου. Αν εσύ γίνεις κομμώτρια, θα αποτύχεις. Αυτή όμως η κοπέλα αυτό ήθελε. Και το έκανε. Και πέτυχε.

Λες ότι δεν περνάς καλά με τον τρόπο που ζεις. Και σου απαντώ φιλικά: Οσα μπορείς να αλλάξεις στη ζωή σου άλλαξέ τα. Αν ζεις μια ζωή που δεν σου αρέσει, κάνε την καλύτερη. Μην αφήνεις να περνάει όχι μία μέρα, μα ούτε μία ώρα συμβιβασμού.

Μη συνθηκολογείς με καταστάσεις μίζερες, πικρές και καταθλιπτικές, που δεν σε αναπαύουν. Κάνε κάτι. Αλλαξε τη ζωή σου. Προβληματίσου. Σκέψου. Βρες λύση. Ενα φιλικό μου ζευγάρι έκατσε αυτές τις ημέρες και κουβέντιασε ανοιχτά και ξεκάθαρα για τη σχέση του. Τσακωνόταν συνέχεια. Ωσπου πιάνει η κοπέλα τον αρραβωνιαστικό της και του λέει: «Κοίτα να δεις, αυτή η κατάσταση δεν θα συνεχιστεί. Θέλω να μιλήσουμε, ώστε να δούμε τι μπορεί να αλλάξει μεταξύ μας. Δεν μπορούμε να είμαστε συνέχεια μαζί και να ‘μαστε έτσι, κάθε πέντε ημέρες να τρωγόμαστε, και μετά να ‘μαστε πάλι καλά για λίγο, και πάλι να τρωγόμαστε. Πρέπει να δούμε τι φταίει».

Αυτό εννοώ όταν λέω: «Να κάνω τη ζωή μου πιο όμορφη. Να βρω τι θέλω. Τι μπορεί να αλλάξει. Να βρω την κλίση μου». Και δεν αφορά μόνο το επάγγελμα, μα αγκαλιάζει τα πάντα στη ζωή. Δεν θέλω να βλέπω τη ζωή να ξετυλίγεται μπροστά μου παθητικά. Ζήσε τη ζωή σου. Πάρε τη στα χέρια σου. Εσύ είσαι που τη δημιουργείς και κρατάς τα χρώματα και τα πινέλα. Εσύ παίζεις σ’ αυτό το έργο. Κι έχεις κουραστεί να παίζεις διαρκώς ψεύτικους ρόλους.

Ο Χριστός και η Εκκλησία Του μας καλούν να ζήσουμε την πραγματικότητα της φύσης μας, καταξιώνοντας τα χαρίσματά μας. Αρχικά, να τα βρούμε, να τα εντοπίσουμε. Ποια είναι τα χαρίσματά σου. Βρες τα. Και στη συνέχεια να τ’ αφήσουμε να ξεσπάσουν και να ξεχυθούν. Με τρόπο εκστατικό και δημιουργικό. Ωστε να τα απολαύσουμε. Βιώνοντάς τα με τρόπο δοξολογικό. Ευγνωμονώντας τον Θεό. Χαρούμενοι γι’ αυτό που κάνουμε.

Η ζωή είναι δώρο Θεού. Και δεν δόθηκε για να κλαίμε ούτε για να μιζεριάζουμε. Ούτε για να βασανιζόμαστε και να υποφέρουμε.

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου
«Ολα του γάμου δύσκολα…» των εκδόσεων Αθως