Από την δεκαετία του 1950, καθώς κλιμακωνόταν ο Ψυχρός Πόλεμος και η SAC (Strategic Air Command) έθετε σε κίνηση την μοναδική στην Ιστορία της Αεροπορίας επιχείρηση Chrome Dome, κατά την οποία έπρεπε να βρίσκονται στο αέρα όλο το 24ωρο, όλο το χρόνο, βομβαρδιστικά B-52 οπλισμένα με πυρηνικές βόμβες περιπολώντας ολόκληρη την υφήλιο, στην Ευρώπη το ΝΑΤΟ είχε υποχρέωση να παραχωρεί αεροσκάφη των κρατών-μελών φορτωμένα με πυρηνικά κι έτοιμα για απογείωση καθημερινά.
Ετσι αγοράστηκαν και από την Ελλάδα αεροσκάφη F-104G Starfigher, τα οποία είχαν τις ανάλογες καλωδιώσεις για την μεταφορά και την πυροδότηση πυρηνικής βόμβας καθώς και τα ειδικά κουρτινάκια που προστάτευαν τον πιλότο από την πυρηνική λάμψη !
Το σχέδιο περιλάμβανε την εκπαιδευση πιλότων στην ρίψη ατομική βόμβας και την αποθήκευση των όπλων, τα οποία ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο, φύλαξη και την προστασία των ΗΠΑ.
Η Ελλάδα, στο πλαίσιο του συμμαχικού σχεδιασμού πυρηνικής αποτροπής, είχε την υποχρέωση να διατηρεί τις αποθήκες αυτές στην Αραξο με δυνατότητες φιλοξενίας όπλων σε περίπτωση κρίσης και μέχρι το 2001 βρίσκονταν 11 βόμβες Β 61 που απομακρύνθηκαν με μυστική επιχείρηση των ΗΠΑ προς την Ιταλία και εν συνεχεία προς άγνωστη κατεύθυνση, αν κι Ελλάδα μετά την απόσυρση του F-104G το 1992 δεν είχε πλεον δυνατότητες μεταφοράς.
Η Ελλάδα ουσιαστικά συμμετείχε στην πυρηνική αεροπορική δύναμη με την γνωστή μοίρα «Στράικ».
Κάθε μέρα ένα αεροσκάφος επιφυλακής, με φορτωμένη βόμβα ήταν μέσα σε σχεδιασμενο κύκλο στο οποίο απαγορευόταν να πλησιάσει οποιοσδήποτε και φυλάσσονταν μόνο από Αμερικανούς.
Τον κύκλο μπορούσε να περάσει ένας κάθε φορά, να κάνει την εργασία που έπρεπε, να βγεί από τον κύκλο και να μπει ο επόμενος.
Οι Αμερικάνοι είχαν του κωδικούς και μέχρι και την στιγμή της ρίψης, ωστε ακόμη κι ο πιλότος να μην μπορει να την ενεργοποιήσει.
Στοχος φυσικά ήταν κάποια γειτονική χώρα του συμφώνου της Βαρσοβίας, κυρίως η Σερβία και η Βουλγαρία και ευτυχώς δεν χρειάστηκε ποτέ να γίνει πραγματικότητα αυτός ο εφιάλτης
