"...Το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο έχει καταλήξει εκεί που ανήκε, στον κάλαθο των αχρήστων... Με την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία η χώρα μας αυξάνει το κυριαρχικό της αποτύπωμα και κατοχυρώνει τα κυριαρχικά της δικαιώματα και τη δικαιοδοσία της... Η συμφωνία με την Αίγυπτο είναι υποδειγματική και ''ιστορική''...''
Είναι κάποιες απ' τις... ''ιστορικές'', μεγαλόστομες φράσεις χωρίς αντίκρισμα, που ακούσαμε να προφέρει όλο κομπασμό τον περασμένο Αύγουστο ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας μετά την υπογραφή - από κοινού με τον Αιγύπτιο ομόλογό του Σάμεχ Σούκρι - της συμφωνίας οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών μεταξύ της Ελλάδας και της χώρας του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Της ημιτελούς συμφωνίας, για να είμαστε πιο ακριβείς. Μιας συμφωνίας που υπογράφηκε - υποτίθεται - για να ακυρώσει το τουρκολιβυκό μνημόνιο, το οποίο ωστόσο βρίσκεται σε ισχύ και παράγει τουρκικά δρώμενα με σκοπό τα τετελεσμένα στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο.
Μιας συμφωνίας που δεν ήταν υποδειγματική, αλλά επιπόλαια βιαστική και άδικη, αφού όχι μόνο δεν μεγάλωνε το κυριαρχικό αποτύπωμα της Ελλάδας και τη δικαιοδοσία της στο Αρχιπέλαγος, αλλά αντίθετα τα περιόριζε παραδίδοντας στα χέρια της Τουρκίας την περιοχή-κεκτημένο μας από τον 28ο μεσημβρινό μέχρι και τον 32ο...
Τα ψέματα που ειπώθηκαν απ' την ΝΔ για να χρυσώσουν το χάπι της ''εθνικά ασύμφορης'' - όπως την χαρακτήρισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης - ''συμφωνίας των Πρεσπών'', συνεχίστηκαν ανερυθρίαστα και στην ημιτελή ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία με γελοίες υποσχετικές απ' τον Δένδια για συμπληρωματική διευθέτηση που θα αποκαθιστούσε την απολεσθείσα ελληνική επήρεια της ως άνω θαλάσσιας ζώνης, η οποία περιλαμβάνει την μισή Ρόδο και το σύμπλεγμα της Μεγίστης με κορωνίδα το Καστελόριζο...
Ωστόσο το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, είτε συριζαίικα είτε νεοδημοκρατικά. Και γι' αυτό αποδείχτηκε, εκ των πραγμάτων, ότι απ' την παρελκυστική τακτική μας, που άφηνε ''αδιάθετη'' (άρα διεκδικήσιμη) την ακάλυπτη απ' την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία ζώνη, η μόνη ωφελημένη βγήκε τελικά η Τουρκία, η οποία φρόντισε να τουρκοποιήσει ένα ακόμα κομμάτι των κεκτημένων μας μετά τα Ίμια.
Το 1996 μάς κυνηγά, όπως φαίνεται, όχι μόνο ιστορικά, αλλά και κυβερνητικά, αφού η πολιτική των Πάγκαλου-Σημίτη είναι η βάση της σημερινής Εξωτερικής μας πολιτικής. Μιας πολιτικής άνευρης, ρηχής, με αργά αντανακλαστικά και στρατηγική κατευναστική, ραγιαδίστικη και ηττοπαθή, με χαρακτηριστική ατολμία λόγω έλλειψης γενναιότητας, διορατικότητας και αποφασιστικότητας στην ανάληψη πρωτοβουλιών για τα εθνικά μας συμφέροντα.
Τα δεδομένα αυτά δικαιολογούν με τον καλύτερο τρόπο την ''οπερέτα'' των ''κόκκινων γραμμών'' της άμυνάς μας, που αλλάζουν αποχρώσεις αστραπιαία και ιδεολογίες σαν τις ραδιοφωνικές συχνότητες. Έτσι που να κονιορτοποιούν την ελληνική Υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ μας, προς δικαίωση της Τουρκίας η οποία αμφισβητεί εμπράκτως (αλωνίζοντας το Αιγαίο κάτω απ' την μύτη μας) τον πυρήνα των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι - με το Oruc Reis να βυθομετρά τα νερά μας στο Καστελόριζο περιζωσμένο απ' τα 14 συνοδευτικά του - τείνει να ξεχαστεί σχεδόν από Στρατό και λαό εκείνο το αλησμόνητο πολεμικό ανακοινωθέν ''της πρωίας της 28ης Οκτωβρίου'': ''Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους''. Μια φράση που έκρυβε μέσα της αμέτρητο μεγαλείο και δικαιώθηκε λαμπρά. Μια φράση που προϋποθέτει εθνική αναβάπτιση μέσα απ' τον σεβασμό των μαρτύρων και ηρώων του έθνους μας.
Προϋποθέτει εθνική αφύπνιση την οποία προσδοκάμε να δούμε στις μέρες μας, όπου είναι ζητούμενα το πνεύμα παλικαριάς και η διάθεση προσφοράς στην πατρίδα. Και είναι ζητούμενα γιατί έχουν θαφτεί από χρόνια ως αναχρονιστικά. Έχουν υποτιμηθεί, έχουν λοιδορηθεί, έχουν αφαιρεθεί απ' τα σχολικά βιβλία και έχουν ταυτιστεί με μαξιμαλιστικές κορόνες που παραπέμπουν στον εθνολαϊκισμό και συνδέουν εσκεμμένα τον πατριωτισμό με την πατριδοκαπηλία.
Ωστόσο τώρα, σε περίοδο ψυχροπολεμικού κλίματος που υπονομεύει κάθε σκέψη για διάλογο και ανοίγει τον δρόμο σε εκδήλωση ''θερμού επεισοδίου'' με την Τουρκία, τα αξιακά υλικά της πνευματικής διαθήκης των προγόνων μας είναι ο απαραίτητος οπλισμός που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε την διεκδικητική μανία των Τούρκων.
Η καταφυγή μας σ' αυτά άρχισε ήδη να ξυπνά και την ναρκωμένη ως τώρα ελληνική διπλωματία που έδειξε να αφυπνίζεται (έστω κι ετεροχρονισμένα, κατά τη συνήθεια της Εξωτερικής μας πολιτικής) μόλις το Oruc Reis των Τούρκων πάτησε τα 12 μίλια με κατεύθυνση τα ''6 νμ της εθνικής μας κυριαρχίας και αξιοπρέπειας''.
Αυτά που όρισε έτσι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Γεραπετρίτης αγνοώντας πως η διεκδίκηση των 12 δεν είναι λεονταρισμός και υψιπετής μαξιμαλισμός, αλλά νόμιμο δικαίωμα της Ελλάδας και των Ελλήνων να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται (Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, 1982).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οπότε είναι εθνικά αναξιοπρεπής κάθε απεμπόληση των νομίμων δικαιωμάτων μας, υπό τον φόβο των απειλών και του casus belli των Τούρκων. Κάτι που το εκμεταλλεύονται στο έπακρον οι βουλιμικοί γείτονες πολλαπλασιάζοντας τις εκδηλώσεις θρασύτητάς τους.
Έτσι, το τελευταίο μόλις 24ωρο η Τουρκία παρέτεινε τις έρευνες του Oruc Reis ως την 28η Οκτωβρίου στο συγκρότημα της Μεγίστης/Καστελόριζου, ενώ ανήγγειλε έρευνες και στην Κρήτη, αφού προηγήθηκαν απανωτές Navtex - ως μέτρο πίεσης - για αποστρατικοποίηση του Αη-Στράτη, της Λήμνου και της Σαμοθράκης, τα οποία ''βάφτισε'' ήδη με ονόματα τουρκικά η εφημερίδα Yeni Akit, ενώ μια άλλη (η Yeni Mesaj) διατείνεται προκλητικά πως έχασαν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα γιατί... παραβίασαν τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Τη Συνθήκη που παλεύουν χρόνια τώρα να αναθεωρήσουν οι Τούρκοι ξεσηκώνοντας προβοκάτσιες στη Θράκη και τα Δωδεκάνησα με κύριο αίτημα τη δημιουργία ''τουρκικής'' μειονότητας στη θέση της υπάρχουσας ''μουσουλμανικής'' την οποία δέχεται και αναγνωρίζει η εν λόγω Συνθήκη. Πώς απαντά η Ευρώπη σ' αυτό; Με επικεφαλής της την προεδρεύουσα της ΕΕ Γερμανία, κάνει το αναμενόμενο: Νίπτει τας χείρας της αποδεχόμενη δια της σιωπής τον προκλητικό χάρτη του ''ταραξία της Μεσογείου'' κρατώντας - υποτίθεται - ουδέτερη στάση (όπως την χαρακτηρίζει η γερμανική DW), ενώ είναι καθαρά φιλοτουρκική.
Κι αυτό όχι μόνο γιατί συνεχίζει να εξοπλίζει την Τουρκία, να προβάλει σχέδια επίλυσης των ελληνοτουρκικών με βάση τα αιτήματά της σε βάρος μας (αποστρατικοποίηση νησιών του Αιγαίου), αλλά και γιατί θεωρεί αμφιλεγόμενα τα ζητήματα της Ανατολικής Μεσογείου (αμφισβήτηση κυριότητας θαλασσίων οικοπέδων Κύπρου) και διαφιλονικούμενη τη θαλάσσια περιοχή του συμπλέγματος Μεγίστης / Καστελόριζου.
Συνεχίζει να βάζει φραγή στις κυρώσεις εναντίον της και να την ενισχύει οικονομικά για τη θνησιγενή μεταναστευτική συμφωνία (ενώ ξέρει πως η Τουρκία εργαλειοποιεί συστηματικά κατά της Ελλάδας και της Ευρώπης τον μεταναστευτικό της στρατό). Συνεχίζει να προαναγγέλλει δια των γερμανικών εφημερίδων ελληνοτουρκικές συμφωνίες και να προτρέπει δια των Μέσων της τον Μακρόν να μη βοηθά την Ελλάδα, για να υποχωρήσει αυτή και στις στοιχειώδεις απαιτήσεις της για διασφάλιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Με τέτοιο αφερέγγυο διαπραγματευτή (που έχει διαλέξει, ήδη, στρατόπεδο και μας ζητά να πάρουμε μέρος σε διάλογο με σημαδεμένα χαρτιά) δεχτήκαμε να καθίσουμε στο ίδιο Τραπέζι με την Τουρκία. Κι αν δεν έχει γίνει αυτό ακόμα, δεν οφείλεται σε δικές μας αναστολές, αλλά γιατί άνοιξαν περαιτέρω οι βουλιμικές διαθέσεις της σε βάρος μας βλέποντας την μόνιμη τάση για υποχωρητικότητά μας.
Μια τάση εξευτελιστική που παρουσίασε πριν λίγες μέρες σημάδια ανάσχεσης, μόλις ο ''Επιμηθέας'' ΥΠΕΞ μας αποφάσισε επιτέλους να κινηθεί δραστικότερα απέναντι στον νεο-Οθωμανό ισλαμοφασίστα που μας απειλεί και μας εκβιάζει.
Αποφάσισε να στείλει επιστολή προς τον Επίτροπο Διερεύνησης Oliver Varhelyi, ζητώντας την αναστολή της τελωνειακής ένωσης Τουρκίας-ΕΕ. Αναστολή που, αν τεθεί σε εφαρμογή, θα πλήξει αναμφίβολα οικονομικά την Τουρκία. Ωστόσο ο αντίκτυπος θα ήταν ακόμα μεγαλύτερος σε βάρος της, αν η επιστολή αποστέλλονταν απ' τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Πολύ περισσότερο αν αυτός διασφάλιζε τη στήριξη του Γάλλου Προέδρου Μακρόν, του Αυστριακού Κουρτς, του επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Μάνφρεντ Βέμπερ και φυσικά του Κύπριου Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη, το βέτο του οποίου (για κυρώσεις κατά της Τουρκίας) είχε σνομπάρει ο δικός μας στο Συμβούλιο Κορυφής του Οκτωβρίου υπακούοντας - ως διοικητής βυζαντινού Θέματος απέναντι στον αυτοκράτορά του - στις παραινέσεις-διαταγές της Άνγκελα Μέρκελ...
