Να ζητήσω, εν πρώτοις, συγγνώμη από τους αναγνώστες, γιατί θα αναφερθώ σε προσωπικό μου θέμα. Γράφω εδώ και τριάντα χρόνια και είναι η πρώτη φορά που θα «εμπλακώ» σε κείμενό μου.

Πριν όμως παραθέσω όσα με αφορούν μια επισήμανση. Όσοι έχουμε καύχημα και απαντοχή μας την πίστη στον Χριστό, ομολογούμε και διατρανώνουμε αυτήν την πίστη μας χωρίς φόβο, αλλά επαναλαμβάνω, με καμάρι. Έχω πάντοτε κατά νου, την φράση του Μακρυγιάννη «όταν μου πειράζουν την πατρίδα και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ‘νεργήσω και ό,τι θέλουν ας μου κάμουν» ή όπως και ο αρχαίος λόγος, διά στόματος του Αριστοτέλη, συνηγορεί «οι μη οργιζόμενοι εφ΄οις δει ηλίθιοι δοκούντες είναι». Όσοι δεν οργίζονται, γι΄αυτά που πρέπει, είναι περίπου ηλίθιοι. Έρχεται η στιγμή που κάποτε αγανακτείς. Αν σιωπήσεις, θεωρείται αδυναμία και σε ποδοπατούν. Αν μιλήσεις, κάποιοι σου καταλογίζουν εγωισμό, έπαρση και φαρισαϊσμό. Έχω ακούσει πολλές φορές την αφόρητη κοινοτοπία, από κάποιους καθωσπρέπει τζιτζιφιόγκους, όταν αντιδράς έντονα, υπερασπιζόμενος όσια και ιερά: «Δεν το περίμενα από σένα, είσαι και χριστιανός. Είσαι υποκριτής» και λοιπές αξιοθρήνητες τιποτολογίες.

Θυμάμαι σε κάποιον αριστερόμυαλο ερίφη -οι γραικύλοι που, κατά το συνήθειό τους, όλα τα δεινά της κοινωνίας τα ρίχνουν –βλασφήμως- στους «παπάδες», στην εκκλησία, στους ρατσιστές που το παίζουν πατριώτες- που του είπα κατά λέξη: «Αν δεν ήμουν χριστιανός, ήδη θα σε είχα πλακώσει στο ξύλο». (Ο άγιος Χρυσόστομος στον λόγο του «προς Ανδριάντας» προτρέπει, όταν κάποιος βλασφημεί τον Θεό, κατά λέξη «ράπισον αυτού την όψιν, σύντριψον το στόμα, αγίασόν σου την χείρα». Είναι ακόμη σύνηθες, εάν κάποιος στραφεί, μετανοών, στην εκκλησία και μετέχει στην μυστηριακή ζωή - Θεία Κοινωνία, νηστείες, εκκλησιασμός όρθρου βαθέως - να ακούει από «φίλους» και οικείους ακόμη, ειρωνείες του τύπου «τι έγινες θεούσα», «θα βάλεις και ράσο»… Στον «Ευεργετινό» διαβάζουμε κάτι σχετικό. « Ο ορθώς μετανοών από ανόμων χλευάζεται και τούτο αυτό εστί τεκμήριον ευαρεστήσεως». Οι χλευασμοί είναι απόδειξη ουράνιας χαράς. «Χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο).

Ας έρθουμε όμως στα καθ’ εαυτόν. Πριν φτάσω στο τωρινό θα παραθέσω δύο γεγονότα. Προ τριετίας εκδιώχθηκα κακήν-κακώς από τον τηλεοπτικό σταθμό 4Ε. Για δέκα χρόνια αφιλοκερδώς πάντοτε, όπως γίνεται στα περιφερειακά κανάλια, παρουσίαζα την εκπομπή «Γράμματα Σπουδάματα». Με είχε επιλέξει ο μακαριστός, σπουδαίος Γέροντας π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, αιωνία του η μνήμη. Με την κοίμησή του, η διάδοχη κατάσταση, σταμάτησε την εκπομπή, με αστείες δικαιολογίες, όπως «η εκπομπή έκανε τον κύκλο της» ή, χειρότερα, «έληξε το συμβόλαιό του», υπονοώντας ότι ήμουν επί πληρωμή στο κανάλι. Δεν αντέδρασα, δεν έγραψα τίποτε γιατί «εμείς οι χριστιανοί δεχόμαστε καρτεροψύχως τις αδικίες». Τέλος πάντων, δόξα τω Θεώ.

Προ διετίας, ήμουν προσκεκλημένος σε μεγάλη ενορία της Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως, για να μιλήσω για τα νέα βιβλία των Θρησκευτικών, τα νεοταξικά, προσηλυτιστικά, απαράδεκτα για την Ορθοδοξία μας, εγχειρίδια, τα οποία καταδικάστηκαν και από το Συμβούλιο Επικρατείας ως αντισυνταγματικά, προκαλώντας την μήνιν της τότε ασημαντότητας που υποδυόταν τον υπουργό Παιδείας, Γαβρόγλου. Την παραμονή της εκδήλωσης με ενημερώνουν ότι ο επιχώριος Μητροπολίτης, ζήτησε -και συνέβη- την εξαίρεσή μου από τους ομιλητές. (Υποθέτω ότι ή συμφωνούσε με το περιεχόμενο των βιβλίων ή δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τους τότε κυβερνώντες). Δεν μίλησα, δεν έγραψα, δεν αντέδρασα τότε. Τέλος πάντων, δόξα τω Θεώ.

Έρχομαι στο πρόσφατο συμβάν. (Γι΄ αυτό υπάρχουν επιστολές). Στις 8 Απριλίου του 2021, μετά και από τηλεφωνική επικοινωνία μου εστάλη επιστολή από τον Δήμο Βόλβης, διά της οποίας προσκλήθηκα να πραγματοποιήσω ομιλία για την μάχη της Ρεντίνας, στις 15 Ιουνίου του 1821, στην οποία πρωταγωνίστησε ο ήρωας Εμμανουήλ Παπάς, στα πλαίσια και του εορτασμού για τα 200 χρόνια της Εθνεγερσίας. Η ομιλία ήταν για 5 ή για 13 Ιουνίου. Δέχτηκα μετά χαράς. Παραθέτω και μια παράγραφο της επιστολής του Δήμου: «Η μοναδική μας επιφύλαξη για την μη πραγματοποίηση της εκδήλωσης είναι η κατάσταση της πανδημίας την συγκεκριμένη περίοδο. Σε περίπτωση που δεν επιτραπεί η εκδήλωση σε κλειστό χώρο, θα θέλαμε μετά χαράς και αν εσείς βέβαια επιθυμείτε να πραγματοποιηθεί η ομιλία σας την επόμενη Κυριακή 13 Ιουνίου 2021 σε υπαίθριο χώρο (δια ζώσης) κατά
τον επίσημο εορτασμό της Μάχης της Ρεντίνας». Στις 26-4-2021, λαμβάνω επιστολή με την οποία ενημερώνομαι ότι ακυρώνεται η ομιλία. Επειδή το διαδίκτυο έχει και τα καλά του, διάβασα ανακοίνωση του Δήμου Βόλβης ότι θα γίνουν κανονικά οι επετειακές εκδηλώσεις με κεντρικό ομιλητή «τον κ. Κύριλλο Τσερμπάκ, καθηγητή-Σύμβουλο του Υπουργείου Παιδείας». Διάβασα «καθηγητή» και υπέθεσα ότι οι άνθρωποι έβαλαν κάποιον ειδικό ιστορικό, πανεπιστημιακό. Εξάλλου ένας δάσκαλος μάχιμος είμαι, χωρίς ακαδημαϊκές περγαμηνές. Από περιέργεια, έψαξα στο διαδίκτυο για τον καθηγητή Τσερμπάκ και… κάπνισαν τα μάτια μου από οργή. (Γι’ αυτό και το παρόν κείμενο). «Ξεδιπλώθηκε» μπροστά μου το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», στις 6-11-2014, με τίτλο «Θέλεις Εθνικό Ύμνο; Αποβάλλεσαι». Ο κ. καθηγητής Κ. Τσερμπάκ ήταν διευθυντής τότε του 2ου ΕΠΑΛ Κατερίνης, και απέβαλλε τον νεαρό μαθητή, γιατί, διαβάζω στην εφημερίδα, «τόλμησε να ζητήσει έπαρση σημαίας μια φορά την εβδομάδα». Και σε άλλες ιστοσελίδες, διαβάζω:

«Το υψηλό εθνικό του φρόνημα και η μεγάλη του αγάπη για την πατρίδα του την Ελλάδα, οδήγησαν έναν μαθητή της 1ης τάξης του 2ου ΕΠΑΛ Κατερίνης, στην αποβολή! Το… σφάλμα του και η… αταξία του, που του στοίχισε την τιμωρία του, ήταν να αξιώσει από τον διευθυντή του σχολείου, να υψώνεται η ελληνική σημαία μία φορά την εβδομάδα και να ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος, όπως προβλέπεται από τον Νόμο Κ.Δ.Π. 223/97, παρ.33». (Βεβαίως επί ΣΥΡΙΖΑ καταργήθηκε και ο παραπάνω νόμος. Σήμερα ούτε έπαρση ούτε απαγγελία του Εθνικού μας Ύμνου γίνεται. Οι δε «νοικοκυραίοι και πατριώτες» της Νέας Δημοκρατίας ούτε λόγος για αλλαγή. Το κράτος και το ..παρακράτος έχει συνέχεια…).

Αυτά που προανέφερα δεν τα γράφω ούτε ως καημενολογίες ούτε επιζητώ φωτοστέφανα δήθεν αγωνιστή. Τούτος ο τόπος έχει ήρωες, πραγματικούς, που θυσιάστηκαν για Πίστη και Ελλάδα. Όμως, αναρωτιέμαι, μήπως πρέπει «όσοι ζωντανοί», να βάλουμε τέλος στην κατρακύλα; Ως πότε η πατρίδα μας θα βυθίζεται στην παρακμή, ελεγχόμενη από δυο-τρεις οικογένειες και τα έκγονά τους, που την διακυβέρνησή της δεν την βλέπουν ως θυσία και ακάνθινα στεφάνια, αλλά ως χόμπι και καλοπέραση;

Αυτή η περιρρέουσα ασχήμια ώθησε κάποτε και τον πράο και ευγενικό Κόντογλου να βροντοφωνάζει: «Καθαρίστε από την πνευματική πανούκλα την δυστυχισμένη την Ελλάδα, για να μπορέσουνε να δουλέψουνε οι άξιοι δουλευταράδες. Τα σκουλήκια, για να σώσουνε την τιποτένια ύπαρξή τους, δεν αφήνουνε καμμιά ψυχή άξια να ορθοποδήσει, από συμφέρον κι από φθόνο. Όλοι οι πνευματικοί σαλταδόροι έχουνε πιάσει τα πόστα. Και είναι δεμένοι μεταξύ τους, όπως είναι οι κάμπιες κολλημένες η μια πάνω στην άλλη. Μόλις τις χωρίσει κανένας ψοφάνε. Έτσι πρέπει να γίνει και με τις ανθρωποκάμπιες που μαραζώνουνε το ολόδροσο πνευματικό δέντρο της φυλής μας».