ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΜΑΓΕΜΕΝΩΝ

Ο δαίμονας με το στόμα μιας δαιμονισμένης μου είπε: «Δεν φταίμε εμείς. Αυτοί φταίνε, διότι όταν πάνε και κάνουν μάγια στους τάφους την νύχτα στις 12.00, όταν δεν πιστεύουνε, βλασφημούν τα Θεία, όταν κάνουν πράξεις που δεν λέγονται, λοιπόν, εμείς τι φταίμε; Μας καλούν και πηγαίνουμε. Τον εξόρκιζα να φύγει.

-Όχι, τραγόπαπα, όχι, κοκκαλιάρη, παλιόγερε, να ψοφήσεις, να μην υπάρχεις εδώ μέσα. Μαζεύεις τον κόσμο… Και θέλω να διαλύσω αυτό το Μοναστήρι, αλλά δεν μπορώ διότι έχει αυτόν τον μεγάλο (τον Άγιο Δαυϊδ).

Με το στόμα άλλης διαμονισμένης, έλεγε ο διάβολος προς τον π. Ιάκωβο:

-Με λένε Βελίαρ. Εγώ ωθώ τον κόσμο στις παραλίες τα καλοκαίρια. Έβαλα τα όργανά μου και βάλανε φωτιές στα δάση, για να κάψουν το Μοναστήρι του Οσίου Παταπίου (Αθήνα περίπου 1985).

-Οι αιρέσεις όλες είναι δικές μου. Οι Πεντηκοστιανοί, οι Μασσόνοι, οι Χιλιαστές κ.τ.λ.

-Ρε Ιάκωβε, με έχεις δέσει μπροστά σε αυτόν τον Δαυϊδ και σου τα λέω αυτά.

-Τι κάνουν και αυτοί οι καλόγεροι στο Άγιον Όρος και γυρίζουν το κομποσχοίνι και ψιθυρίζουν! Αλλά όποιος θέλει να πάει εκεί για καλόγερος, εγώ τον γυρίζω πίσω, προσπαθώ. Του βάζω άσχημες σκέψεις. Είμαι το δαιμόνιο της πορνείας.

-Τι να σε κάνω , ρε Ιάκωβε! Δεν μπορώ να σε ρίξω. Με καίει η ταπείνωσή σου και με καίει ο Χριστός που έχεις μέσα σου. Αλλιώς… από παιδί σε πολεμούσα να σε ρίξω.

-Εγώ δεν θα έμπαινα σε αυτήν, αλλά αυτή έκανε την αμαρτία.

-Προχθές πέρασε μία δαιμονισμένη, κρυβόταν εκεί στην κολόνα και σήκωνε το χέρι της και με μούτζωνε «να να». Έβγαζε και το κεφάλι της από πίσω από την κολόνα και «φτου φτου» με έφτυνε. Εγώ την έβλεπα. Και έλεγε, «Ιάκωβε να ψοφήσεις, να σκοτωθείς, σε έδωσα καρκίνο έγινες καλά, έχεις καρδιά». Λοιπόν, μετά έβγαζε καιμτην γλώσσα, αφού την έβγαλε κάνα δυο φορές, την πιάνω και εγώ την γλώσσα. Λέει το δαιμόνιο:

-Είδες; μας κοροϊδεύει ο Ιάκωβος.

-Τόσο γελοίοι που είστε, του λέω, σας κοροϊδεύουμε. Εσείς κάνετε τα δικά σας, παλεύεται μαζί μας, εμείς όμως παλεύουμε με την προσευχή. Έκανα το σημείο του σταυρού. Αχ! έκανε αυτή, χτυπιόταν, γύρισε το κεφάλι σαν την σβούρα, σηκώθηκαν τα μαλλιά της. Ξαναβγάζει την γλώσσα, κάνε λίγο έτσι, της λέω, κάνε λίγο έτσι.

-Μας κοροϊδεύει ο Ιάκωβος, λέει, παίγνια γίναμε με τους παπάδες, λέει, αυτοί οι παπάδες αυτοί οι παπάδες! Είπε και μια καλή λέξη. Το πρώτο που έκαμα, λέει, με συγχωρείτε, εκούρεψα τους παπάδες.

-Καλά, δεν είναι όλοι κουρεμένοι οι παπάδες, λέω, μπορεί να είναι άλλοι νέοι, διάκονοι.

-Αχ! βρε Ιάκωβε, πως τα τακτοποιείς, ωραία τα τακτοποιείς, δεν θες να κατακρίνεις.

-Αχ! ρε Ιάκωβε, σε πολεμάω πολύ να σε ρίξω, (αλλά) δεν μπορώ. Σε πολεμώ όμως να σε ρίξω για να σε κολάσω. Τρέχεις όμως στην Μαρία, (στην Παναγία), και σε αυτόν τον γέρο, (τον όσιο Δαυϊδ). Ύστερα συνέχισε:

-Ρε, κοκκαλιάρη Ιάκωβε να ψοφήσεις, να μην υπάρχεις, ξέρεις πως εισέρχομαι; Εισέρχομαι σαν καπνός και μπαίνω στον άνθρωπο, δεν με καταλαβαίνει και σαν καπνός εξέρχομαι, αλλά όταν προφτάσουν και κάνουν τον σταυρό τους, τους λέω, εγώ φεύγω, διώκομαι, δεν αντέχω.

-Γι’ αυτό και εμείς, λέω, όταν χασμουριώμαστε κάνουμε τον σταυρό μας.

-Ναι, λέει, όπως οι χασμογριές, όταν κάνουν τα μαγικά και τα διαβολικά ξόρκια τους και χασμουριούνται…

eikonia.gr

από το βιβλίο: «Ο Γέρων Ιάκωβος» (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)