Του Άγγελου Ρούσσου

Ως ανανέωση της σχέσης των Χριστιανών και των εκκλησιών παρουσίασε την δεκτικότητα στην Οικουμενικότητα σε εκδήλωση της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης ο Καθηγητής Θεολογίας του ΑΠΘ κ. Παναγιώτης Υφαντής, ο οποίος μίλησε με θέμα: «Ορθοδοξία και Δεκτική Οικουμενικότητα».

Ο ομιλητής υπογράμμισε μεταξύ άλλων: «.. η πρόκληση ή μάλλον το καθήκον της σημερινής Ορθοδοξίας απέναντι στην ίδια την πνευματική της ταυτότητα και αποστολή είναι να κατανοήσει και να βιώσει τον διάλογο όχι ως ένα απλό εργαλείο, αλλά ως έναν πραγματικό πνευματικό προορισμό».
Σύμφωνα με τον ομιλητή «H ανανέωση και οι αλλαγές είναι απαραίτητα για την ενότητα στην ιεραποστολη΄και στην διακονία»

Μίλησε ακόμη για ορθόδοξη εκδοχή της δεκτικότητας της οικουμενικότητας, επισήμανε πως η δεκτικότητα αυτή είναι φυσική συνέχεια της πνευματικης αυτοσυνειδησίας της Ορθοδοξίας και γεγονός σωτηριολογικού βάθους, αναρωτήθηκε αν θα παραιτηθούμε των….προκαταλήψεων και της αλαζονείας μας χάριν της επιβιώσεως του κόσμου μας και πολλά άλλα!

Κατόπιν μίλησε για την ανάγκη μετάνοιας διευκρινίζοντας πως ο Ορθόδοξος δεν χρειάζεται να μειώσει, να τροποποιήσει την πίστη του , αλλά «θα πρέπει να μετανοήσω γιατί βιώνω την Ορθοδοξία σε πλαίσια κλειστά και περίκλειστα, γιατί την χειρίζομαι ως ατομική μου περιουσία και την στερώ από τους άλλους . Να ζητήσω μετάνοια για να θεραπευτώ από τα τραύματα που δημιούργησαν οι σχέσεις της Εκκηλσίας μου με τις άλλες χριστινικές εκκλησίες και ομολογίες κατά την πάροδο των αιώνων
Να δείξω την μετάνοιά του όχι μόνο μιλώντας αλλά και σιωπώντας για να ακούσω τι έχει ο άλλος να μου πει»

Ζήτησε συνύπαρξη και άνοιγμα της εκκλησίας και της εκκλησιολογίας προς τον άλλον και παρέπεμψε δε σε κείμενο του 1975 από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών που λέει πως «η Ορθοδοξία δεν περιμένει οι άλλοι Χριστιανοί να μεταστραφούν και να γίνουν μέλη της. Επιθυμία της είναι να αγωνιστουν όλοι στις δικές τους εκκλησίες και παραδόσεις ώστε να κατανοήσουν σε βάθος την πληρότητα της αποστολικής πίστης η οποία ενυπάρχει στην πληρότητα της εκκλησιαστικής ζωής. Δεν απαιτείται από καμία Εκκλησία να εκριζωθεί να αποκοπεί από την πολιτιστική της κληρονομιά, ή να εγκαταλείψει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της. Κάθε εκκλησία θ μπορου΄σε να συμβάλλει στον εμπλουτισμό όλων»
Τέλος σημείωσε πως η συνύπαρξη και η συμπόρευση καθιστά εφικτή την σωτηρία και ζήτησε από τους Ορθοδόξους να μοιραστούν την συγχώρεση με τις άλλες εκκλησίες και ομολογίες με σκοπό «Να απευθύνουν την κοινή προσευχή προς τον κοινό ουράνιο Πατέρα»