Επιστήμονες επισημαίνουν ότι οι «νεκρές ζώνες» στους ωκεανούς, οι ζώνες δηλαδή όπου το οξυγόνο είναι μηδενικό, έχουν τετραπλασιαστεί από το 1950. Επίσης ο αριθμός των πολύ χαμηλών επιπέδων οξυγόνου κοντά στις ακτές έχει δεκαπλασιαστεί.
Τα περισσότερα θαλάσσια πλάσματα δεν μπορούν να επιβιώσουν σε αυτές τις ζώνες και αν εξακολουθήσει η παρούσα κατάσταση να συμβαίνει, θα υπάρξει μακροπρόθεσμα μαζική εξαφάνιση, με τον κίνδυνο να προκληθούν τρομερές συνέπειες σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων που εξαρτώνται από τη θάλασσα.
Οι κλιματικές μεταβολές που προκαλούνται από την καύση ορυκτών καυσίμων είναι η αιτία της μεγάλης κλίμακας αποξυγόνωσης, καθώς τα θερμότερα νερά έχουν λιγότερο οξυγόνο. Οι παράκτιες «νεκρές ζώνες» οφείλονται σε λιπάσματα και λύματα που εξέρχονται από τη γη και τις θάλασσες.
Η ανάλυση αυτή δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science και είναι η πρώτη ολοκληρωμένη για το θέμα. Η επικεφαλής της ανάλυσης, Denise Breitburg από το Smithsonian Environmental Research Center, αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Τα γεγονότα μεγάλης εξαφάνισης στην ιστορία της Γης έχουν συσχετιστεί με θερμά κλίματα και έλλειψη οξυγόνου», επισημαίνοντας:
«Αυτό είναι ένα πρόβλημα που μπορούμε να λύσουμε», τονίζοντας: «Η παύση της αλλαγής του κλίματος απαιτεί μια παγκόσμια προσπάθεια, αλλά ακόμη και οι τοπικές δράσεις μπορούν να βοηθήσουν στην μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου».
Ωστόσο, ο καθηγητής Robert Diaz από το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Επιστήμης της Βιρτζίνια, ο οποίος επανεξέτασε τη νέα μελέτη, δήλωσε:
«Αυτή τη στιγμή η αυξανόμενη επέκταση των παράκτιων νεκρών ζωνών και η μείωση του οξυγόνου ανοιχτά των ωκεανών δεν αποτελούν προβλήματα προτεραιότητας για τις κυβερνήσεις όλου του κόσμο. Δυστυχώς, θα πρέπει να υπάρξει μία σοβαρή θνησιμότητα των ψαριών για να γίνει αντιληπτή η σοβαρότητα του προβλήματος του χαμηλού οξυγόνου».
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ωκεανοί «τροφοδοτούν» περισσότερα από 500 εκατομμύρια ανθρώπους, ειδικά στα φτωχότερα έθνη, και παρέχουν θέσεις εργασίας για 350 εκατομμύρια ανθρώπους. Αλλά τουλάχιστον 500 νεκρές ζώνες έχουν αναφερθεί ως τώρα, κοντά στις ακτές, ενώ το 1950, υπήρχαν μόλις 50.
Βέβαια, η έλλειψη παρακολούθησης σε πολλές περιοχές σημαίνει ότι ο πραγματικός αριθμός μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος.
