Ήταν επτά και δεκαεπτά λεπτά το βράδυ της 7 Δεκεμβρίου του 1942, όταν το υποβρύχιο «Tuna» του βρετανικού βασιλικού ναυτικού, αναδύθηκε στ’ ανοικτά των γαλλικών ακτών, κοντά στις εκβολές του ποταμού Gironde. Ο Βισκαϊκός κόλπος, ήταν ήρεμος εκείνη την νύκτα και η θάλασσα «λάδι» κάτω από το φως των αστεριών.
«Όλα καθαρά», παρατήρησε ο κυβερνήτης. «Μπορείτε να αποβιβασθείτε. Να ξεκινήσουμε;» Έπρεπε να υπάρχει μεγάλη πειθαρχία θορύβου και φώτων. Το παραμικρό λάθος θα μπορούσε να αποκαλύψει την ενέργεια και η όλη επιχείρηση θα πήγαινε χαμένη με κίνδυνο να καταστραφεί το σκάφος και να χαθούν ζωές.
Με την πρώτη λάμψη φακού ή με κάποιο πυροβολισμό, θα έπρεπε το υποβρύχιο να κάνει άμεση κατάδυση και να εξαφανισθεί στα σκοτεινά νερά, για να μην μείνει εκτεθειμένο και ευάλωτο. Ο Πεζοναύτης Ταγματάρχης Χέρμπερτ Χάσλερ, ο επικεφαλής του καταδρομικού τμήματος των Βρετανών κομάντος, συμφώνησε και το κατάστρωμα «ζωντάνεψε» με ναύτες και κομάντος που προετοίμαζαν τα έξι κανό που βρίσκονταν στο εσωτερικό του υποβρυχίου. Ονομάζονταν «Cockles» δηλαδή όστρακα αυτά τα κανό 2 ανδρών που ήταν λυόμενα, με περίβλημα από αδιαβροχοποιημένο καραβόπανο.
Ένα απ’ αυτά σχίστηκε καθώς το ανέβαζαν επάνω στο κατάστρωμα. Ο Ταγματάρχης το επιθεώρησε και διαπίστωσε ότι δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. Αποφάσισε τότε να αφήσει το ζευγάρι των κομάντος του κανό, επάνω στο υποβρύχιο για να επιστρέψουν πίσω. Και οι δύο άκουσαν την διαταγή του με μεγάλη απογοήτευση γιατί δεν θα συμμετείχαν στη καταδρομή. Δεν γνώριζαν τότε ότι η μοίρα τους έπαιξε το παιχνίδι της ζωής και του θανάτου.
