Παρά τις φωνές και τις δηλώσεις Αθήνας και Λευκωσίας, οι Ευρωπαίοι, δηλαδή Γερμανοί, Γάλλοι και Βρετανοί, θα αποδεχθούν την παρουσία της Τουρκίας σε ευρωπαϊκά εξοπλιστικά προγράμματα, αφού οι τελεσίδικες κινήσεις στο θέμα αυτό θα παρθούν από την Ε.Ε. με “ειδική” πλειοψηφία και όχι με ομοφωνία.
Δηλαδή οι παραπάνω χώρες θα αποφασίσουν για την τύχη της άμυνας της Ευρώπης, αλλά όχι όμως της Ελλάδος και της Κύπρου, που αντιτίθενται πλέον σθεναρά στα σχέδια αυτά, συμπράττοντας με Ισραήλ ( παρά την κατακραυγή για την Γάζα) και ΗΠΑ.
Για δεκαετίες, το πλαίσιο ασφαλείας της Ευρώπης βασιζόταν στο ΝΑΤΟ και, πάνω απ' όλα, στην ηγεσία των ΗΠΑ.
Αυτό το πλαίσιο βρίσκεται τώρα υπό πίεση. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει ανατρέψει τις υποθέσεις σχετικά με τη διαρκή ειρήνη στην ήπειρο, ενώ η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο έχει αναζωπυρώσει τις ευρωπαϊκές ανησυχίες σχετικά με την αξιοπιστία των αμερικανικών δεσμεύσεων ασφαλείας.
Δένδιας: Ευθύνη Γεραπετρίτη για την τραγωδία των Ελλήνων στρατιωτικών στη Λιβύη
Σε μια επείγουσα απάντηση σε αυτές τις εξελίξεις, η άμυνα και η ασφάλεια βρίσκονται στην κορυφή της ατζέντας της ΕΕ.
Τα κράτη μέλη αυξάνουν σημαντικά τις στρατιωτικές δαπάνες και οι Βρυξέλλες έχουν ξεκινήσει την πρωτοβουλία Re-Arm Europe, ύψους 800 δισεκατομμυρίων ευρώ, μια φιλόδοξη προσπάθεια για την ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας της Ευρώπης και τη μείωση της εξάρτησης από εξωτερικές δυνάμεις, όχι όμως απο την νεο-Οθωμανική Τουρκία η οποία έχει δολοφονικό ιστορικό παρελθόν με την Ευρώπη, κάτι που αγνοούν οι ηγέτες των Τεσσάρων μεγάλων χωρών της ΕΕ.
Οι ίδιοι ηγέτες εργάζονται σε ένα κλειστό κλαμπ μανιωδώς και χωρίς εξήγηση εδώ και μήνες, για την οικοδόμηση νέων συνασπισμών εντός του ΝΑΤΟ μέσω του αναδυόμενου «ευρωπαϊκού πυλώνα» και εκτός της συμμαχίας μέσω διμερών και πολυμερών πλαισίων, όπως η γαλλο-βρετανική πρωτοβουλία για την παροχή εγγυήσεων ασφαλείας στην Ουκρανία.
Ένα κεντρικό ερώτημα προκύπτει καθώς η ΕΕ κινείται για την αύξηση της στρατηγικής της αυτονομίας: Ποιος εντάσσεται σε αυτή τη νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας;
Ενώ η Νορβηγία και το Ηνωμένο Βασίλειο θεωρούνται γενικά ως φυσικοί εταίροι, ο ρόλος της Τουρκίας παραμένει πιο ασαφής, και σίγουρα πολύ επικίνδυνος λόγω της κρυφής ατζέντας των Τούρκων.
Αυτό εγείρει ένα βασικό ανεπίλυτο ζήτημα σχετικά με τη θέση της χώρας στην εξελισσόμενη αρχιτεκτονική ασφαλείας της Ευρώπης.
Η Τουρκία δεν είναι απλώς ένας ακόμη εταίρος. Ως κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, βρίσκεται σε ένα στρατηγικό σταυροδρόμι που συνδέει την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και τη Μαύρη Θάλασσα.
Έχει διαδραματίσει ενεργό ρόλο στην υποστήριξη της Ουκρανίας στρατιωτικά και έχει αναπτύξει μια σημαντική, ολοένα και πιο εξελιγμένη αμυντική βιομηχανία, ενώ έχει καλές σχέσεις με την Ρωσία, τουλάχιστον μέχρι τώρα.
Διότι σε περίπτωση που η Άγκυρα συμμετάσχει στην αμυντική βιομηχανία της ΕΕ, θα εισέλθει και στον συνασπισμό των προθύμων κατά της Ρωσίας, διότι αυτός είναι ο απώτερος στόχος των Ευρωπαίων, και όχι τα τουρκικά όπλα.
Ο ψηφιακός κόσμος κρέμεται από μια κλωστή; Η Ολλανδία προειδοποιεί! Κρύψτε χρήματα κάτω από το στρώμα, ο εφιάλτης έρχεται
Παρά τα πλεονεκτήματα αυτά, οι σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ παραμένουν περίπλοκες και συχνά τεταμένες.
Οι πολιτικές διαφωνίες, οι κανονιστικές διαφορές, η άλυτη σύγκρουση στην Κύπρο και οι επίμονες ελληνοτουρκικές αντιπαλότητες συνεχίζουν να περιορίζουν την επίσημη συνεργασία.
Επιπλέον, η σχέση Τουρκίας-ΕΕ υφίσταται μια βαθιά δομική μετατόπιση.
Στο παρελθόν, οι δεσμοί διαμορφώνονταν σε μεγάλο βαθμό από τις κοινές αντιδράσεις στις εξωτερικές απειλές και τις ελπίδες για στενότερη ολοκλήρωση.
Οι δεσμοί σήμερα καθορίζονται όλο και περισσότερο από τη δυναμική μιας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης, τη φθίνουσα επιρροή της γεωπολιτικής Δύσης και τις προσπάθειες της ΕΕ να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητα και τον ρόλο της, εσωτερικά και εξωτερικά.
Η Τουρκία και η ΕΕ επανατοποθετούνται στην παγκόσμια πολιτική και αυτή η αναδιάταξη θα διαμορφώσει το μέλλον των αλληλεπιδράσεών τους.
Ο εφιάλτης των οδηγών ξεκινά με τον νέο ΚΟΚ! Πρόστιμα-Φωτιά έως 2.000€ και αφαίρεση διπλώματος για 7 χρόνια
Οι αμυντικοί δεσμοί Τουρκίας-ΕΕ εισέρχονται σε νέα εποχή και αυτό είναι πλέον πασιφανές.
Η ιστορική κληρονομιά παραβλέπεται, ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και οι μεταβαλλόμενες περιφερειακές συγκρούσεις έρχονται και όλα αυτά θα αναθεωρήσουν εκ θεμελίων τις σχέσης μεταξύ ΕΕ -Τουρκίας, σίγουρα εις βάρος Ελλάδος-Κύπρου.
Ποιος όμως θα είναι ο ρόλος που θα διαδραματίσει η Τουρκία στο αναδυόμενο πλαίσιο ασφάλειας της Ευρώπης;
Ποιο είναι το μακροπρόθεσμο κόστος και τα οφέλη μιας βαθύτερης αμυντικής συνεργασίας;
Και πώς μπορεί αυτή η συνεργασία να ενσωματωθεί σε ένα αποδεκτό κανονιστικό πλαίσιο και από τις δύο πλευρές;
Το σίγουρο είναι ότι όλα αυτά μεταξύ των Ευρωπαίων και Τούρκων δεν πρόκειται να κρατήσουν για πολύ ενόψει των τεραστίων γεωπολιτικών εξελίξεων που κυοφορούνται εδώ και Τρία χρόνια από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022.
Δεν θα προλάβουν οι νεο-Οθωμανοί να χαρούν ούτε τα χρήματα που υπολογίζουν , ούτε τα σχέδια που ετοιμάζουν λόγω παγκόσμιας σύρραξης ενώ Ρώσοι και Κινέζοι τους τα έχουν πολλά μαζεμένα.
