“Όταν οι άνθρωποι με ρωτάνε αν πήγα σε κάποια σχολή κινηματογράφου τους λέω, ‘όχι, πήγα στον κινηματογράφο’”, είχε πει κάποτε ο Κουέντιν Ταραντίνο, ο ανατρεπτικός σκηνοθέτης που μας χάρισε πολύ ιδιαίτερες ταινίες, όπως το “Pulp Fiction”, το “Reservoir Dogs” και το “Django Unchained”.
Οι κριτικές στις ταινίες του περιλαμβάνουν συνήθως τα επίθετα αμφιλεγόμενη, συναρπαστική και σκανδαλώδης. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι αν δεν δημιουργήσεις ταινίες που θα κάνουν τους ανθρώπους να αισθανθούν κάτι, τότε κάτι κάνεις λάθος. Είναι ένας σκηνοθέτης που παίρνει τον χρόνο του για να δημιουργήσει μια ταινία, πράγμα που του δίνει την δυνατότητα να αγγίξει την τελειότητα.
Ο Ταραντίνο εκτός από σκηνοθετική ιδιοφυΐα, είναι επίσης και ένας από τους πιο “άπληστους” κινηματογραφόφιλους στον πλανήτη. Δεν κρύβει ποτέ την αγάπη του για τον κινηματογράφο και μάλιστα έχει δηλώσει πως κλέβει (στοιχεία) από κάθε ταινία που έχει γυριστεί ποτέ. Δεν θα λέγαμε ότι “κλέβει”, αλλά ότι χρησιμοποιεί σκηνές από ταινίες που τον έχουν επηρεάσει και τις ενσωματώνει στις δικές του με αριστοτεχνικο τρόπο. Αυτό είναι πράγματι κάτι που πολλοί σκηνοθέτες κάνουν, αλλά μόνο ο Ταραντίνο έχει τελειοποιήσει.
Αν λοιπόν σκέφτεστε τι ταινία να δείτε, σίγουρα αξίζει να δείτε μια από αυτές που ο Ταραντίνο θεωρεί τις καλύτερες όλως των εποχών. Πριν δείτε την πλήρη λίστα, αξίζει να αναφέρουμε ότι στην κορυφή της βρίσκεται το “The Good, the Bad and the Ugly” του Σέρτζιο Λεόνε, για τον οποίο ο Ταραντίνο είχε πει: “Αν λοιπόν το ζήτημα είναι ποιοι από τους δημιουργούς της δεκαετίας του ’60 επηρέασαν περισσότερο τους σκηνοθέτες στα τέλη του 20ού αιώνα και στις αρχές του 21ου, πιστεύω ότι ο Λεόνε ήταν εκείνος που έδειξε την κατεύθυνση για τη σύγχρονη κινηματογραφική αντίληψη. Υπάρχει στο έργο του αυτός ο υπέρμετρος ενθουσιασμός, ο σουρεαλισμός, η τρέλα, η χρήση της μουσικής, η επιμελής οργάνωση της σκηνής και το ειρωνικό χιούμορ. Ολα αυτά ξεκινούν με τον Λεόνε. Για μένα, είναι ο μεγαλύτερος από όλους τους Ιταλούς σκηνοθέτες. Θα έφτανα ακόμα και στο σημείο να πω ότι πρόκειται για τον ιδανικότερο συνδυασμό στυλίστα και αφηγητή στον κινηματογράφο.”
The Good, the Bad and the Ugly – 1966
Διαβάστε περισσότερα στο
