Ο Αρης Λαούδης γράφει για τον Ολυμπιακό που πέραν όλων των άλλων δεν σεβάστηκε σε τίποτα τους δύο ανθρώπους που άλλαξαν την ιστορία του.
Να πω την αλήθεια ένα αντίστοιχο μαράζι είχα και για τον Δημήτρη Διαμαντίδη, όταν πλησίαζε το τέλος της καριέρας του. Πάντα με έτρωγε ένα «δεν αξίζει ο Παναθηναϊκός να κάνει τα πάντα για να τελειώσει ο αρχηγός με μια παρουσία σε φάιναλ φορ;» αναρωτιόμουν και μπορεί βεβαίως να μην παρουσίαζαν οι «πράσινοι» τα συμπτώματα του τωρινού Ολυμπιακού, αλλά και τις δύο χρονιές έμεινα χωρίς απάντηση στο ερώτημά μου.
Οι ομάδες οφείλουν να σέβονται τέσσερα πράγματα και με αυτή τη σειρά: Το σήμα της φανέλας, τον αντίπαλο, τον φίλαθλο και τους παίκτες, ειδικά όταν πρόκειται για πρόσωπα – σημαίες. Ο σεβασμός δεν έγκειται μόνο στο «πόσα του δίνω» ή «πόσα του ‘δωσα όλα αυτά τα χρόνια». Ο σεβασμός έγκειται στο να προστατεύεις τις σημαίες σου, σα να είναι το έμβλημα σου. Εγκειται στο να κάνεις το καλύτερο προκειμένου αυτοί που αποτελούν το άλφα και το ωμέγα να αισθάνονται το κίνητρο και τον στόχο.
