Ακολουθεί μία άκρως εκπαιδευτική και διδακτική ιστορία που αξίζει να διαβάσετε.

Μια φορά κι έναν Καιρό ζούσε στην Πόλη η οικογένεια του Νεκροφόρου. Ο Νεκροφόρος ήταν παιδί από καλούς γονείς της Πόλης, όμως ήταν τέτοιας άτακτης φύσης, που, όταν βρισκόταν στην Εκκλησία, χλεύαζε τους Αγίους καί μουντζούρωνε τις εικόνες τους. «Ε, παιδί, είναι», έλεγαν στην Εκκλησιά, «θα μεγαλώσει»…

Μεγαλώνοντας, ο Νεκροφόρος, όλο καί πιο πολύ αρέσκονταν στη μουντζουρική μάθηση και κατάφερε να περάσει στην Ανώτατη Σχολή ψευδολογίας στην κατεκτημένη Πόλη. Ήταν από τους πρώτους, μάλιστα, που σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή ψευδολογίας του Mastag. Έκανε ειδίκευση στο θέμα: «Ιστορία της ψευδολογίας και εφαρμογή της στον χώρο της εκπαίδευσης». Αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας Σχολών (στις Σχολές αυτές μπερδεύουν πολύ τα γράμματα της λέξης διδάκτορας) που επιδοτούνταν από «Οργανώσεις Ψευδολογίας και Πολέμου» (ΟΨΠ).

Ήξερε, λοιπόν, καλά ότι, μιλώντας για την ειρήνη, μπορούσε εύκολα να κάνει τον λαθροπόλεμο και, μιλώντας για αγάπη μπορούσε να πειράζει με κόκκινα μαρκαδοράκια, χωρίς να τον βλέπουν, τις εικόνες των αγίων του πολιτισμού της πραγματικής Αγάπης.

Σε μια εποχή μεγάλης κατάπτωσης, όπου κυριαρχούσε στη χώρα που οι γονείς του κατέφυγαν -αφού στη χώρα που γεννήθηκαν καταδιώχθηκε η πραγματική Αγάπη και προσφύγεψαν- αναζητούσαν υπουργούς διακεκριμένους στην ψευδαπάτη. Την εποχή αυτή η ψευδαπάτη θεωρούνταν το μεγαλύτερο προσόν, διότι, μέσω αυτής, θα γινόταν η ταφή του πολιτισμού της πραγματικής Αγάπης χωρίς τιμές.

Ο Αυτοκράτορας της χώρας, που έδειχνε εσχάτως να ενδιαφέρεται για τη χριστολογία (!), είχε διαλέξει τον Νεκροφόρο, ανάμεσα σε άλλους πολλούς καθαιρετικούς, για να κουμαντάρει την καθαίρεση της πραγματικής μόρφωσης. Αυτή, πλέον, έπρεπε να φυλακισθεί από την εκπαίδευση στην απνεύματη γνώση, δια της συγγραφής φακέλων αντί Βίβλου, που θα αναδείκνυαν, μέσω της προβολής νεκρών ειδήσεων και της προπαγάνδας, όλους τους νεκρότοπους και τις πτωματικές επιστήμες. Ο Νεκροφόρος ήταν, σύμφωνα με τα πνευματοκτόνα μέτρα μετρήσεως του «Καιρού», ο καλύτερος φίλος του αδηφάγου παραπολιτισμού.

Τώρα, λοιπόν, είχε έλθει η ώρα που έπρεπε να αποσυρθούν όλες οι εικόνες αγίων από τα σχολεία, να προκριθούν μόνο εκείνοι οι καθηγητές που βεβήλωναν τις αγιογραφίες καί τις κλωτσούσαν με φτυσιές στα προαύλια, στρώνοντας τα παγγάρια της αγοροπωλησίας των «προοδευτικών» τους κατορθωμάτων.

Έπρεπε τάχιστα, σαν ήταν η τελευταία εξουσία του κόσμου, να προαχθούν όσοι παραχάραζαν το νόημα του πολιτισμού της πραγματικής Αγάπης. Έτσι, θα γινόταν πράξη το όνειρο για τη δημιουργία της Νεκρόπολης στη χώρα της Ακρόπολης!
Οι υπεύθυνοι για τον «θανατισμό» της χώρας χαίρονταν με τον Νεκροφόρο, προπάντων οι Μεγάλοι Αρχιερείς των παλιών καί νέων ειδώλων και του θρησκειοπολιτισμού.., όσοι, δηλαδή, απολάμβαναν τον βίο τους μέσα στα θρησκειοσάβανα και θεωρούσαν, οι δυστυχείς, τα δισκοπότηρα ως νεκροπότηρα!

Ο Νεκροφόρος έφερνε με ζήλο σε πέρας το πειρασμικό πάρεργό του, μιλώντας γαυριών σε Συνέδρια ψευδολογίας και νεκροπολιτισμού, που προκρίνουν τα «dead news». Κι αφού ευχαριστιὀταν τόσο πολύ, σκοτώνοντας τις λέξεις, άρχισε να καταπιάνεται και με τους αριθμούς. Ακόμα κι αυτή η αρτιότητα του δυο και δυο ίσον τέσσερα, άρχισε να τον ενοχλεί κι αυτή. Για τον κατάφορο βιασμό των επιστημών της Ιστορίας, της Γεωγραφίας, και της Γλωσσολογίας, εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους. Αυτός κι όμοιοί του, όμως, τους μέτρησαν με χοντρά μυωπικά γυαλιά και φόβο, κάτω από το μουστάκι. Κατ’ αντιστοιχίαν, τους χιλιάδες Θεολόγους, που αντιδρούν στις νεκροφόρες αποφάσεις και τις παραθρησκευτικές οσμές, τους μετρούσε στα κομμένα δάχτυλα. Έτσι, στην εκβιαζόμενη χώρα διδάσκονται, πλέον, άλλα μαθηματικά, που υπηρετούν την προπαγάνδα του φθονόφιλου εξουσιασμού!

Ο Νεκροφόρος πίστευε στην εξουσία, την οποία έχτιζε πάνω στη βεβήλωση της αγιότητας και ουδέποτε ένιωσε ότι οι βεβηλωμένοι Άγιοι, ναι αυτοί, εύχονται υπέρ της επιστήμης του αληθούς και της Παιδείας στον τόπο όπου μαρτύρησαν και μαρτυρούν ακόμη την Αλήθεια, η οποία αναζωγραφεί αχειροποίητα τις βεβηλωμένες εικόνες τους…