Αυτό που συνέβη στην γωνιά που σκοτώθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος πριν από λίγες μέρες είναι απόλυτο δείγμα μιας εμπεριστατωμένης ανοησίας και μιας εξαιρετικής ανωριμότητας, που διακατέχουν μια μερίδα ατόμων στα Σώματα Ασφαλείας. Τι κι αν μας είπαν πως ο ΜΑΤατζής θα περάσει από πειθαρχικό για τα λουλούδια που κατέστρεψε. Δεν του έκοψε καν να σκεφτεί πως στην εποχή της αχαλίνωτης τεχνολογίας η κουταμάρα του θα γινόταν αντιληπτή και...viral!

Αλλά δεν είναι αυτό το βασικό ζήτημα. Ούτε η επέτειος για την δολοφονία Γρηγορόπολου είναι το βασικό ζήτημα. Το ζήτημα είναι η ανατροφή και η βασική παιδεία που (δεν) είχε το όργανο που υποτίθεται είναι υπεύθυνο για την τάξη και την ασφάλεια του πολίτη (ήμαρτον Κύριε τι λέμε!) .

Το παιδί αυτό που υπηρετεί σε μια από τις πιο προβληματικές υπηρεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας, τα ΜΑΤ, δεν είχε διδαχθεί ποτέ τον σεβασμό στους νεκρούς.

Δεν έπεσε ποτέ στα χέρια του η ρήση του Σιμωνίδη του Κείου για τους νεκρούς της μάχης των Θερμοπυλών και τον Λεωνίδα, όπου μεταξύ άλλων λέει: «Τέτοιος εντάφιος στολισμός ποτέ τη λάμψη δεν θα χάσει απ’ τον καιρό τον παντοδαμαστή κι ούτε σκουριά ποτέ θα τον σκεπάσει».

Το σκουριασμένο μυαλό του ΜΑΤατζή δεν στοχάστηκε καν τι είναι και τι συμβολίζει ο εντάφιος στολισμός. Ούτε που είχε ΜΑΤακούσει για το πως τιμούνταν οι νεκροί από τα αρχαία χρόνια μέχρι τις μέρες μας. Για παράδειγμα στην αρχαιότητα κατά την τρίτη ημέρα των Ανθεστηρίων, γινόταν προσφορά καρπών στον Χθόνω Ερμή και παράκληση για τους νεκρούς. Αλλά δυστυχώς ακόμη και αν δεν τα 'παιρνε τα γράμματα τούτος ο χαχόλος, δεν έτυχε ποτέ να διαβάσει ως παιδί τον “Μικρό Πρίγκιπα”; Και διάλεξε μια ζωή μονότονη σαν της αλεπούς χωρίς να το ξέρει...

Λέει η αλεπού σε ένα απόσπασμα του “Μικρού Πρίγκηπα”: “Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω τις κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Γι' αυτό λοιπόν βαριέμαι κάπως. Αν με ημερώσεις όμως, η ζωή μου θα είναι σαν ηλιόλουστη. Θα γνωρίσω έναν κρότο από πατήματα που θα είναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Τ' άλλα πατήματα με κάνουν να χώνομαι κάτω απ' τη γη. Το δικό σου θα με κάνει να βγαίνω έξω απ' τη φωλιά μου, σαν μια μουσική”.. Βλέπετε καμιά ομοιότητα;

Ας ημερώσει κάποιος αυτά τα καλόπαιδα σαν τον ανόητο ΜΑΤατζή... Ας τους δώσει να διαβάσουν τον “Μικρό Πρίγκιπα” για να δουν την αλληγορική του σχέση με τα τριαντάφυλλα και να μην ξαναμαγαρίσουν τα λουλούδια μιας διαφορετικής γονυκλισίας...

Πριν από μερικά χρόνια με αφορμή πάλι τέτοιες πορείες, σχολιαρόπαιδα, όχι πολύ μεγαλύτερα, από τους πραιτοριανούς των ΜΑΤ, τους πρόσφεραν λουλούδια εις ένδειξη ειρήνης και φιλίας, όταν ήρθαν απέναντί τους...

Αντί άλλου επιλόγου τα αθάνατα νοήματα του “Μικρού Πρίγκιπα”:

“Ο μικρός πρίγκιπας πήγε και ξαναείδε τα τριαντάφυλλα:- Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, εσείς δεν είσαστε ακόμα τίποτα, τους είπε. Κανένας δεν σας ημέρωσε κι εσείς δεν ημερώσατε κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Ήταν μια αλεπού όμοια μ' εκατό χιλιάδες άλλες. Γίναμε όμως φίλοι, και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο. Και τα τριαντάφυλλα δεν είχαν μούτρα να σταθούν”...

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα....Και που ξέρεις Κεμάλ μπορεί τελικά αυτός ο κόσμος να αλλάξει κάποια μέρα...