Γιατί δεν αντιδρούν οι Έλληνες;
Το πηγαίο αυτό ερώτημα περιφέρεται σε εκατομμύρια χείλη, πένες, πανό, αφίσες και ηλεκτρονικά πληκτρολόγια, δείχνοντας την έκδηλη απορία και αγωνία ελλήνων αλλά και ξένων πολιτών.
Παρά το γεγονός ότι τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία δείχνουν περίτρανα ότι οι Έλληνες για τα εθνικά τους θέματα αντιδρούν και ξεσηκώνονται, είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι με τα όσα προδοτικά συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα, στην πολιτική, στην οικονομία, στην κοινωνική συνοχή, στην παιδεία, έπρεπε κανονικά ο λαός ήδη να έχει ανατρέψει την πολιτική κατάσταση και να φέρει μια πραγματικά δημοκρατική πατριωτική κυβέρνηση στην εξουσία.
Δεν είναι όμως τόσο απλό! Γιατί;
Γιατί, η αντίδραση του λαού σε δημοκρατίες δυτικού τύπου, σαν κι αυτή που υπάρχει στη χώρα μας, βασίζεται κατά το μείζον στην αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα. Εάν αυτοί δεν αντιδρούν, ουσιαστικά συναινούν και συμπορεύονται με την κυβέρνηση, επομένως οι μηχανισμοί και το χρήμα που διαθέτουν δεν προσφέρονται για μαζική λαϊκή αντίδραση.
Στη χώρα μας δυστυχώς η αντιπολίτευση σύμπασα καθεύδει, χειροπόδαρα δεμένη από τις κάθε λογής αμαρτίες που την βαραίνουν καθώς και από τους ξένους πάτρωνές της, αναμένοντας να εισπράξει ότι είναι δυνατόν από την πιθανή φυσιολογική φθορά της κυβέρνησης.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αυτό που μπορεί να γίνει είναι μια δημοκρατική επανάσταση του λαού, πέρα από τα κόμματα της Βουλής, τα οποία έτσι κι αλλιώς κατέχουν την μειοψηφία του 40% του συνολικού εκλογικού σώματος.
Κάθε όμως επανάσταση για να πετύχει, σύμφωνα με τον Γουσταύο Λε Μπον, Γάλλο συγγραφέα και ψυχολόγο, που εντρύφησε στην ψυχολογία των μαζών και των επαναστάσεων, χρειάζεται ένα πνευματικό αρχηγό, ο οποίος να συμπαρασύρει τα πλήθη, τους υποκινητές-δημαγωγούς, για να ενημερώσουν το λαό και να επαυξήσουν τη δυσανασχέτηση του, τον στρατό και την εκκλησία.
Ας δούμε τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας.
Όλοι ζητούν ένα αρχηγό, ένα μπροστάρη, ένα κριάρι, ένα γκεσέμι, ένα ηγέτη αναγνωρίσιμο, ικανότατο, εμφανίσιμο, να μην χρωστάει σε κανένα, να μην έχει «σκελετούς στα ντουλάπια του»! Θέλουν τον τέλειο ηγέτη να τα κάνει όλα αυτός κι αυτοί, αν ικανοποιηθούν από την όλη παρουσία και εμφάνισή του, να τον ακολουθήσουν.
Έτσι ξεφεύγουν από τις δικές τους ευθύνες, συνεχίζουν να κάνουν εκ του ασφαλούς κριτική, κρύβονται πίσω από την έλλειψη θάρρους και απολαμβάνουν την θαλπωρή του καναπέ.
Ξεχνούν βέβαια, εκτός κι αν δεν γνωρίζουν, ότι ένα τέτοιο ηγέτη τη σημερινή εποχή το παντοδύναμο οικομικοπολιτικό κατεστημένο θα τον «εξαφάνιζε» από την πρώτη του εμφάνιση!
Οι υποκινητές μπορούν να υπάρξουν, πλην όμως τη σημερινή εποχή τους έχει αντικαταστήσει η «λυσσασμένη σκύλα», το σύγχρονο πλυντήριο εγκεφάλων, δηλαδή η τηλεόραση. Έτσι μένουν, όσοι αντέχουν και δεν χρωστούν, να εμφανίζονται σποραδικά, μεμονωμένα, φοβικά προσπαθώντας να περάσουν ένα επαναστατικό μήνυμα ελπίδας, με πενιχρά αποτελέσματα. Δεν λείπουν βέβαια και οι κακοί δημαγωγοί-λαϊκιστές, πατριδοκάπηλοι και θρησκειοκάπηλοι, οι οποίοι τρεφόμενοι από το υπάρχον σύστημα παρασέρνουν μαζί τους μερίδα αγνών πολιτών.
Το θέμα του Στρατού είναι αρκετά διαφορετικό από την εποχή που ο Λε Μπον έγραφε τις σκέψεις του (τέλη 19ου – αρχές 20ου αιώνα). Στις δημοκρατία μας έχει την δική του αποστολή και επιβάλλεται να είναι έτοιμος να υπερασπιστεί την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
Για την Εκκλησία, σεβόμενος πάντα τον θεσμικό της ρόλο, θα πω ότι ως τροφός του Γένους μπορεί και επιβάλλεται να προσφέρει πολλά περισσότερα από όσα προσφέρει για το πλήρωμά της. Οφείλει να αντιδράσει άμεσα και δυναμικά στην προϊούσα αποχριστιανοποίηση και απεθνικοποίηση της χώρας μας.
Τι πρέπει λοιπόν να γίνει για να αντιδράσουν οι Έλληνες;
Θα πρέπει να κάνουν όλοι πράξη το υπό Καζαντζάκη λεχθέν: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω». Να γίνουν ενεργοί, ο καθένας με τις δυνατότητές του. Να ξε-σηκωθούν! Να πράξουν το χρέος τους προς την Πατρίδα!
Οι έχοντες δυνατότητες, άνθρωποι του πνεύματος, της εκκλησίας, επιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες, οικονομολόγοι, στρατιωτικοί, κοινωνιολόγοι, ακαδημαϊκοί και λοιποί ανησυχούντες για το μέλλον του τόπου, να «διαβούν τον Ρουβίκωνα»! Να γίνουν υποκινητές περνώντας το μήνυμα της αναγκαίας δημοκρατικής επανάστασης όπου μπορούν. Και επειδή το πρόβλημα επιλύεται πολιτικά, να ενωθούν κάτω από ένα πολιτικό πατριωτικό μανδύα, ένα «γνήσιο» πατριωτικό πολιτικό φορέα, ο οποίος δυναμικά να διεκδικήσει με δημοκρατικό επαναστατικό τρόπο την εξουσία. Να επιδιώξουν την ένωση των Ελλήνων, όπως έπραξε ο Φίλιππος ο Μακεδών, πριν από την μεγαλειώδη εκστρατεία του γιου του Αλέξανδρου.
Ας μην περιμένουμε λοιπόν αποκλειστικά «εξ ουρανού» τον προικισμένο ηγέτη. Οι ηγέτες αναδεικνύονται στους αγώνες! Ας μη αναμένουμε αποκλειστικά τον «Αλέξανδρο». Όσοι μπορούμε ας γίνουμε «Φίλιπποι». Εξάλλου δεν θα προέκυπτε ο Αλέξανδρος αν δεν υπήρχε ο Φίλιππος.
Ας γίνουμε όλοι Φίλιπποι! Πρώτα ας ενώσουμε δυνάμεις, ας ενωθούμε! Κι ας ξεσηκωθούμε! Ήρθε η ώρα της επανάστασης της πραγματικής δημοκρατίας!!!
Νίκος Ταμουρίδης Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ Αντιπρόεδρος Ελεύθερης Πατρίδας
