ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ
Ἀριθμ. Πρωτ. 5

Δημητσάνα – Μεγαλόπολη, 11 Ἰανουαρίου 2017

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,
Διευθυντές τῶν Χριστιανικῶν Ἱστοσελίδων τοῦ Διαδικτύου,
Μέ πόνο ψυχῆς, διότι δέν εἶδα νά δημοσιεύσετε στήν Ἱστοσελίδα Σας τό νέο σύντομο Καταχητικό μου φυλλάδιο, «Τό Κήρυγμα τῆς Κυριακῆς», πού σᾶς ἐπέστειλα, ἁπλοῦν καί ψυχοφελές φυλλάδιο γιά τόν λαό τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ τοὐναντίον φιλοξενήσατε κείμενα στρεφόμενα κατ᾽ ἐμοῦ, σᾶς δηλῶ ὅτι στό ἑξῆς δέν θά λαμβάνετε ἐξ ἐμοῦ τά ταπεινά μου κείμενα, δύνασθε ὅμως νά λαμβάνετε καί δημοσιεύετε αὐτά, ἄν θέλετε, ἀπό τήν Ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως (www.imgortmeg.gr, στήν ἰδιαίτερη ἑνότητα «Παναγία Προυσιώτισσα»).

Στό πρῶτο τεῦχος τοῦ φυλλαδίου μου αὐτοῦ (8 Ἰανουαρίου 2017) γράφω περί τοῦ Ἀββᾶ Ἀγάθωνος, ὁ ὁποῖος ἐδέχετο εὐχαρίστως τίς διάφορες κατηγορίες πού τοῦ ἔλεγαν, ἀλλά ἀπέκρουσε μετά θυμοῦ τήν κατηγορία ὅτι εἶναι αἱρετικός, γιατί, δικαιολόγησε, τό νά εἶναι κανείς αἱρετικός ἀποκόπτεται ἀπό τόν Θεό.

Ὁμοίως καί ἐγώ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀποκρούω μετά θυμοῦ τήν κατ᾽ ἐμοῦ κατηγορία τῶν κειμένων πού φιλοξενεῖτε ὅτι τάχα τώρα, μέ τήν 4η ἐπιστολή μου πρός τό Ποίμνιο τῆς Μητροπόλεώς μου Κατά τῆς ἀποτειχίσεως, ἐγώ ἔγινα φιλοπαπικός καί οἰκουμενιστής. Ἀπό τήν ἐπιστολή μου αὐτή ἐδέχθην πολλά συγχαρητήρια κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἀλλά καί ἀγρία κριτική πολλῶν φίλων σας, τήν ὁποίαν κριτική δύναται κανείς νά διαβάσει στίς Ἱστοσελίδες σας.

Σᾶς δηλῶ, ἀδελφοί, ὅτι μέ τήν Χάρη τοῦ Κυρίου εὐφραίνομαι στήν μελέτη καί στό βίωμα, ὅσον δύναμαι, τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων, καί ὡς Ὀρθόδοξος λοιπόν κληρικός, ἀποκρούω μετά δυνάμεως τόν παπισμό ὡς αἵρεση, τόν δέ οἰκουμενισμό ὡς παναίρεση. Ὁμοίως ὅμως ἀποκρούω, μετά δυνάμεως πάλι, καί τήν λεγομένη «ἀποτείχιση», ἡ ὁποία θά θέσει ἐμέ καί τό ποίμνιό μου ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία. Μέ τήν εὐλογία τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων Πατέρων θά μένω πάντοτε ἐντός τῶν «τειχῶν», ἐντός δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, εὐχόμενος καί διαμαρτυρόμενος, ὅταν βλέπω πραγματικές προδοσίες τῆς Πίστης μας, ἔστω καί ἄν πρόκειται νά διωχθῶ ἤ καί νά φυλακισθῶ καί νά ὑποφέρω διά τήν διαμαρτυρία μου αὐτή. Ἡ διαμαρτυρία μας ὅμως, ἔγραψα στήν ἐν λόγῳ ἐπιστολή πρός τό ποίμνιό μου, νά γίνεται μέ ταπείνωση καί ἀγάπη καί μέ θεολογία. Γιατί ἀπό πολλά γραπτά τῶν λεγομένων «ἀποτειχιστῶν» ἀπουσιάζουν αὐτά τά τρία. Ἀλλά, προσθέτω ἀκόμη τώρα, καί ἄν διά τά ἁμαρτήματά μας ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά συμβοῦν τέτοιες παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων – μή γένοιτο Χριστέ καί Παναγιά! –, στίς ὁποῖες φαίνεται ὅτι δέν χωρᾶ πιά ἀνοχή, καί τότε ἀκόμη ἐγώ δέν θά προχωρήσω μόνος μου σέ «ἀποτείχιση», ἀλλά θά ἐρευνήσω γιά νά δῶ τί θά κάνουν οἱ ἅγιοι. Ὄχι τί θά κάνουν οἱ διαβασμένοι καί οἱ δραστήριοι καί οἱ ζωηροί κατά τόν χαρακτῆρα, ἀλλά τί θά ποῦν καί τί θά κάνουν οἱ ἅγιοι, ξαναλέγω. Ἐπειδή δέ στήν Ἐκκλησία μας ὑπάρχει πάντοτε τό Ἅγιο Πνεῦμα, πάντοτε θά ὑπάρχει σ᾽ Αὐτήν ἕνας πατήρ Πορφύριος καί ἕνα πατήρ Παΐσιος. Θά συμβουλευθοῦμε αὐτούς τί θά πράξουμε!

Εἴπαμε, ἀγαπητοί, ὅτι πρέπει νά εἴμαστε ζηλωτές γιά τήν ἅγια Ὀρθόδοξη Πίστη μας. Ἡ σωστή ἀγωνιστικότητα γιά τήν Ὀρθόδοξη Πίστη εἶναι χάρισμα Θεοῦ καί δέν πρέπει νά τό ἀποκρούουμε τό χάρισμα αὐτό, γιατί ἀποβαίνει ὡς θεραπευτικό καί ἁγιαστικό τῶν ἀδελφῶν χριστιανῶν στήν Ἐκκλησία μας. Ἀλλά ἀπό τόν ὅλο τρόπο τους καί τίς ἐκδηλώσεις τους καί τίς ἐκφράσεις τους μερικοί λεγόμενοι ἀγωνιστές ἀποδεικνύουν ὅτι δέν εἶναι σωστοί, δηλαδή, δέν εἶναι ὀρθόδοξοι ἀγωνιστές. Δέν μπορῶ, γιά παράδειγμα, νά θεωρήσω ὡς ἁγιασμένους καί νά ὀνομάσω ὀρθοδόξους ἀγωνιστές ἐκείνους πού ἐκφράζονται μέ χυδαία τῷ ὄντι γλώσσα περί ἱερῶν προσώπων. Οἱ τοιοῦτοι, καί λαϊκοί μάλιστα, καλοῦν σέ σχόλιά τους τούς Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας μας «ἐπισκοπίδια», καί «“γάτες”, ἀντί νά εἶναι λέοντες»… Καί ἄλλα καί ἄλλα, πού δέν μποροῦν νά γραφοῦν, λόγω τῆς αἰσχρότητος τῶν ἐκφράσεων… Εἶναι ἀγωνιστές Ὀρθόδοξης Πίστης αὐτοί, οἱ ἐκφραζόμενοι ἔτσι; Μποροῦν νά κοινωνοῦν αὐτοί τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων;

Προσοχή, γιατί ἔχει εἰσβάλει πιά στήν Ἐκκλησία μας ἕνα ἀγωνιστικό τάχα φρόνημα, τό ὁποῖο δέν εἶναι θεραπευτικό καί ἁγιαστικό, ἀλλά κολαστικό. Δηλαδή, καθαρά αἱρετικό, ἀφοῦ δέν μᾶς πηγαίνει πρός τήν σωτηρία. Γιατί ἀποκρούομε τό Φιλιόκβε τῶν Παπικῶν ὡς αἵρεση; Γιατί μᾶς δίνει ἄλλο θεό καί ὄχι τόν Θεό τῶν Πατέρων μας. Καί τοῦτο τό πνεῦμα μερικῶν («μερικῶν», λέγω) τάχα ἀγωνιστῶν τῆς Πίστης μας μᾶς ἀλλάζει τήν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας, πού εἶναι σεμνή, πού εἶναι γλυκειά, σάν τήν ἀγκαλιά τῆς μάνας, καί ποτέ ἀλαζονική καί ἐπιθετική (σάν τίς ἐκφράσεις τῶν μερικῶν). Αὐτό τό πνεῦμα, ὅπως τοὐλάχιστον τό ἐκδηλώνουν αὐτοί οἱ μερικοί, δέν ἐκφράζει ἀνθρώπους πού βιώνουν τήν μετάνοια. Νά, τό βρῆκα! Μόνον ὅσοι βιώνουν τήν μετάνοια, μόνο αὐτοί μπορεῖ νά κάνουν ἐπιτυχῆ ἀντιαιρετικό ἀγώνα. Ἔτσι διατύπωναν οἱ ἅγιοι Πάτέρες τήν ἀντιαιρετική θεολογία τους.

Γιά σωφρονισμό αὐτῶν, πού στά χρόνια μας ἀνακήρυξαν τόν ἑαυτό τους ὡς Οἰκουμενική Σύνοδο (!) καί στούς ὁποίους καί ἡμεῖς οἱ Ἀρχιερεῖς πρέπει νά ὑπατασσόμεθα καί στίς ἐντολές τους νά συμμορφούμεθα καί ἀλλοίμονό μας, ἄν δέν τό κάνουμε(!), γιατί θά μᾶς ποῦν αὐτά πού μᾶς λέγουν, τούς συνιστῶ νά διαβάσουν τά ἑξῆς ἀναγνώσματα: (α) Τά κατά τοῦ «Ζηλωτισμοῦ» κεφάλαια τοῦ Μακαριστοῦ Γέροντος πατρός Ἐπιφανίου ἀπό τό βιβλίο του «Τά δύο ἄκρα» (Ἔκδοσις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζῆνος), σελ. 61-285· (β) Τόν διάλογο τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου μέ τόν Ἀρχιμανδρίτη ἐκεῖνο πού μιλοῦσε ἀπότομα καί πολύ προσβλητικά πρός τούς Παπικούς καί τήν συμβουλή τοῦ ἁγίου σ᾽ αὐτόν (Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ Ἀγγλίας, Ἔκδ. 13η, σελ. 77)· (γ) Τήν ὁμιλία τοῦ Χρυσοστόμου περί τοῦ προφήτου Ἠλία, ὅπου ὁ ἅγιος πατήρ παρουσιάζει τόν Θεό νά προσπαθεῖ μέ διάφορα μαθήματα καί περιστατικά νά κάνει τόν Ἠλία νά ἀποβάλει τόν καυστικό καί ἀπότομο τρόπο του κατά τῶν ἁμαρτωλῶν, χωρίς ὅμως αὐτό νά τό πετυχαίνει (!…) καί γι᾽ αὐτό τελικά ὁ Θεός τόν χωρίζει ἀπό τούς ἀνθρώπους καί τόν στέλνει στούς οὐρανούς, γιατί ὁ πύρινος (φωτιά) προφήτης θά τοῦ κάψει τά ἀγκάθια (τούς ἁμαρτωλούς), λέγοντας ὅμως τελικά ὁ Θεός στόν Ἠλία ὅτι στήν γῆ θά κατέβει Αὐτός ὁ Ἴδιος, ὁ Ὁποῖος ἀγαπᾶ τούς ἁμαρτωλούς καί θά τούς πεῖ «Δεῦτε πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. 11,28! Βλ. MPG 56,583-586). Καί τέλος (δ), ὡς ψυχοφελέστατο ἀνάγνωσμα, γιά σωφρονισμό λέγω τῶν ἀτάκτων, τῶν ὑβριζόντων τούς Ἀρχιερεῖς ὡς προδότας τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας, συνιστῶ τό περισσότερο ἀπό ὑπέροχο πεντάτομο ἔργο τοῦ ὁσίου πατρός Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου (Λόγοι, Ἔκδοσις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Σουρωτή Θεσ/νίκης), πού ἀποτελεῖ τό Γεροντικό τοῦ αἰῶνος μας! Αὐτό τό πεντάτομο ἔργο τοῦ ἁγίου μοναχοῦ πατρός Παϊσίου κατασκευάζει πράγματι τόν καλό καί θεάρεστο ἀγωνιστή τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης μας, γιατί περνάει τόν ἀναγνώστη του ἀπό ὅλα τά στάδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τόν μαθητεύει πῶς νά ἐνεργεῖ καί πῶς νά ἐκφράζεται στούς ἀντιαιρετικούς ἀγῶνες. Γιατί ὁ ὅσιος Παΐσιος καί ὁ ὅσιος Πορφύριος ἔλεγαν βεβαίως, ὡς Ὀρθόδοξοι Πατέρες πού ἦσαν, κατά τῶν αἱρέσεων καί κατά τῶν παραβάσεων τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀλλά τά ἔλεγαν μέ ἅγιο τρόπο, στόν ὁποῖο ἐφαίνετο ὁ ἅγιος πόνος τους, καί δέν τά ἔλεγαν ἐπιθετικά προσβάλλοντες καί ὑβρίζοντες καί μάλιστα τούς Ἀρχιερεῖς. Καί δέν ἔλεγαν ὅλο γι᾽ αὐτά. Δηλῶ ὅτι καί ἐγώ ὁ Ἐπίσκοπος σ᾽ αὐτόν τό τρόπο θέλω νά συμμορφωθῶ τοῦ λοιποῦ, γιατί εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὡς ἁμαρτωλός καί ἀφώτιστος πού εἶμαι, ὅπως ἔχω κάνει καί κάνω ἀρκετά λάθη σέ πολλά κατά τήν διακονία μου, ἔκανα λάθη καί σ᾽ αὐτό τό σημεῖο τῶν ἀντιαιρετικῶν μου ἀγώνων. Ὁ Κύριος ἄς ἐλεήσει ὅλους μας καί ἄς παραλάβει ὅλους μας στήν Βασιλεία Του τήν ἐπουράνιο. Κανείς μας νά μήν χαθεῖ, Ἀμήν.

Εὔχομαι, ἀγαπητοί ἀδελφοί, γιά σᾶς καί γιά τούς ἀναγνῶστες τῶν Ἱστολογίων σας τό νέο ἔτος 2017 νά ἀγαπήσουμε ὅλοι μας πιό πολύ τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό μας καί νά βιώνουμε τήν ἀγάπη Του στήν γλυκύτητα τῆς προσευχῆς καί στήν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας καί τήν σωτηρία τῶν ἀδελφῶν μας. Παρακαλῶ εὐχηθεῖτε καί Σεῖς τό ἴδιο γιά τήν ταπεινότητά μου.

Μέ τιμή καί εὐχές, † Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἱερεμίας