Το πέρασμα του Drake που συνδέει το νότιο άκρο της νοτιοαμερικανικής ηπείρου με το βορειότερο σημείο της Ανταρκτικής Χερσονήσου, αποτελεί για τους ναυτικούς αλλά και για τους ταξιδιώτες, εφιάλτη και ταυτόχρονα, μια τρομακτική πρόκληση.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι για να διασχίσουν το στενό, απαιτούνται τουλάχιστον 48ώρες «κουνήματος» με κύματα που φτάνουν στον... ουρανό.

Ο δεύτερος, είναι ότι το βλέπουν σαν κατόρθωμα που επιβίωσαν.
Αλλά τι προκαλεί αυτά τα «κουνήματα», τα οποία μπορούν να ξεπερνούν σχεδόν τα 15 μέτρα;

Σύμφωνα με την σελίδα Πανελλήνια Ένωση Ναυτών, για τους ωκεανογράφους, το πέρασμα του Drake είναι ένα συναρπαστικό μέρος και για τους καπετάνιους πλοίων, μια πρόκληση.
«Είναι το μόνο μέρος στον κόσμο όπου οι άνεμοι πνέουν χωρίς να χτυπούν στεριά», λέει ο ωκεανογράφος Alexander Brearley, επικεφαλής του τμήματος ανοιχτών ωκεανών στο British Antarctic Survey στο CNN.

Οι άνεμοι φυσούν από δυτικά προς ανατολικά, λέει - και τα γεωγραφικά πλάτη είναι διαβόητα για τους ισχυρούς ανέμους. Εξ ου και τα παρατσούκλια τους «βρυχηθέντα σαράντα», «εξαγριωμένα πενήντα» και «ουρλιάζοντας τα εξήντα» (η Ανταρκτική ξεκινά επίσημα στις 60 μοίρες).

Αλλά οι άνεμοι επιβραδύνονται από τη μάζα της ξηράς - γι' αυτό οι καταιγίδες του Ατλαντικού πλήττουν την Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο και στη συνέχεια εξασθενούν καθώς συνεχίζουν ανατολικά προς την ευρωπαϊκή ήπειρο.

«Ο Νότιος Ωκεανός είναι πολύ θυελλώδης γενικά αλλά στον Drake πραγματικά πιέζεις (το νερό) ανάμεσα στην Ανταρκτική και το νότιο ημισφαίριο», προσθέτει. «Αυτό εντείνει τις καταιγίδες καθώς περνούν».

Έπειτα, υπάρχει η ταχύτητα με την οποία το νερό διέρχεται. Το Drake είναι μέρος του πιο ογκώδους ωκεάνιου ρεύματος στον κόσμο, με έως και 5.300 εκατομμύρια κυβικά πόδια να ρέουν ανά δευτερόλεπτο. Στριμωγμένο στο στενό πέρασμα, το ρεύμα αυξάνεται, ταξιδεύοντας από τα δυτικά προς τα ανατολικά.

Για τους ωκεανογράφους, το Drake είναι «ένα συναρπαστικό μέρος». «Εσωτερικά κύματα», τα οποία αποκαλούνται και ως «υποβρύχια βουνά» δημιουργούν δίνες που φέρνουν ψηλά, κρύο νερό από τα βάθη του ωκεανού. «Δεν είναι μόνο ταραχώδης στην επιφάνεια, αν και προφανώς αυτό είναι που νιώθεις περισσότερο – αλλά στην πραγματικότητα είναι ταραχώδης σε όλη τη διαδρομή του νερού», λέει ο Brearley, ο οποίος διασχίζει τακτικά τον Drake με ερευνητικό πλοίο.

Ο Brearley επισημαίνει ότι έως ότου άνοιξε το κανάλι του Παναμά το 1914, τα πλοία που πήγαιναν από την Ευρώπη στη δυτική ακτή της Αμερικής έπρεπε να βουτήξουν γύρω από το Cape Horn - το νότιο άκρο της Νότιας Αμερικής - και στη συνέχεια να φτάσουν στην ακτή του Ειρηνικού.

«Ας υποθέσουμε ότι στέλνατε αγαθά από τη δυτική Ευρώπη στην Καλιφόρνια. Είτε έπρεπε να τα ξεφορτώσεις στη Νέα Υόρκη και να κάνεις το ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες, είτε έπρεπε να πας μέχρι το τέλος», λέει.

«Τα δρομολόγια μεταξύ της Νότιας Αφρικής και της Αυστραλίας, ή της Αυστραλίας ή της Νέας Ζηλανδίας προς την Ανταρκτική, δεν βρίσκονται πραγματικά σε καμία σημαντική ναυτιλιακή διαδρομή», λέει ο Brearley. «Ο λόγος που το φοβόντουσαν τόσο πολύ στο πέρασμα των αιώνων είναι επειδή το Drake είναι το σημείο όπου πρέπει πραγματικά να πάνε τα πλοία. Άλλα μέρη (του Νότιου Ωκεανού) μπορούν να αποφευχθούν».

«Πρέπει να επιλέξουμε την καλύτερη στιγμή για να περάσουμε τον Drake. Πρέπει να προσαρμόσουμε την πορεία μας — μερικές φορές δεν κατευθυνόμαστε προς την τελική μας κατεύθυνση, αλλάζουμε την πορεία για να έχουμε καλύτερη γωνία με τα κύματα. Μπορεί να επιβραδύνουμε για να αφήσουμε μπροστά ένα μονοπάτι χαμηλής πίεσης ή να επιταχύνουμε για να περάσουμε ένα πριν φτάσει».

«Κοιτάμε μπροστά για να έχουμε την καλύτερη επιλογή για να διασχίσουμε. Κανονικά κοιτάζω τον καιρό 10 ημέρες ή μια εβδομάδα πριν, απλώς για να έχω μια ιδέα για το τι θα μπορούσε να είναι».