Ασχημα νέα για την Ιταλία της οποίας η οικονομίας ισορροπεί μεταξύ «ξυρού και άκμονος»: Ο οίκος αξιολόγησης Fitch Ratings υποβάθμισε σήμερα σε BBB (από BBB+) το αξιόχρεο της Ιταλίας, επικαλούμενος την ασθενική οικονομική ανάπτυξη και την αδυναμία της κυβέρνησης να μειώσει το δημόσιο χρέος.

Η έκθεση στηρίχθηκε στην ασθενική ανάπτυξη και στις αποτυχημένες προσπάθειες να μειωθεί το δημόσιο χρέος, αλλά και στην γενικότερη αρνητική προοπτική της οικονομίας της λόγω ακριβού ευρώ που έχει δημιουργήσει συστημικό πρόβλημα στις ιταλικές εξαγωγές,

«Το συνεχές ιστορικό δημοσιονομικών ολισθημάτων της Ιταλίας, της αναβολής της (σ.σ. εφαρμογής μέτρων δημοσιονομικής) προσαρμογής, της ασθενικής οικονομικής ανάπτυξης και της συνεπαγόμενης αδυναμίας να μειωθεί το πολύ υψηλό επίπεδο του γενικού κρατικού χρέους» σημαίνει ότι η χώρα είναι «εκτεθειμένη σε δυνητικά σοκ», ανέφερε σε ανακοίνωσή του ο οίκος, προβλέποντας μια δύσκολη χρονιά με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά.

Στην Ιταλία εξελίσσεται σε αργό ρυθμό, αλλά με βεβαιότητα η κατάρρευση του οικονομικού συστήματος με επικεφαλής τις Τράπεζες.

Δυο ακόμη Ιταλικές Τράπεζες, η Banco Popolare did Vicenza και η Veneto Banca ζήτησαν να ενταχθούν στο, εκτος Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας, ιταλικό κρατικό προγραμμα διάσωσης τραπεζών, ύψους 20 δισ., με 9 δισ. ευρώ, μετά την Monte dei Paschi η οποία θα χρειαστεί ίσως και 10 δισ..

Έτσι το πρόγραμμα έχει ήδη σχεδόν εξαντλήσει τα αποθέματα του με μόνο τρεις Τράπεζες από τις 400 περίπου Ιταλικές Τράπεζες, ακόμη δε ασχολούνται με τά ποντίκια και δεν έχουν ασχοληθεί με τους ελέφαντες στο δωμάτιο, όπως η Unicredito.

Σε πρώτο στάδιο ξέρουμε τι θα συμβεί. Το ιταλικό Κοινοβούλιο θα ψηφίσει για μερικά ακόμα δισ. ευρώ, ιταλική κρατική βοήθεια στις Τράπεζες και η ΕΕ θα κάνει τα «στραβά μάτια». Μετά;

Αυτό μπορεί να κρατήσει ακόμη μερικούς μήνες, οι Γερμανοί θα κάνουν σχετική ησυχία, μέχρι τις γενικές εκλογές τους τον Οκτώβριο, αλλά μετά το πρόβλημα των τραπεζών ιταλικών και γερμανικών, πρέπει να αντιμετωπισθεί.

Αντιμετωπισθεί δεν σημαίνει ότι θα λυθεί διότι δεν λύνεται. Όπως λένε οι τραπεζίτες, «ένα δάνειο που δεν μπορεί να αποπληρωθεί, δεν αποπληρώνεται».

Αυτό το είδος του δανείου έχουν συνάψει οι ιταλικές Τράπεζες με τους ομολογιούχους και τους καταθέτες τους, εν αγνοία αυτών, και οι μόνοι που μπορούν να τους σώσουν είναι οι φορολογούμενοι, δηλαδή περίπου οι ίδιοι.

Αυτό δεν είναι αποδεκτό από μια κοινωνία που ευημερούσε σχετικά όταν είχε την λιρέτα, η οποία επέβαλε περικοπές και έσωζε την ανταγωνιστικότητα με τις υποτίμησεις και δεν δέχεται σήμερα την οικονομική πειθαρχία που απαιτεί το γερμανικών προδιαγραφών ευρώ.