Κανένας λαός δεν είναι περισσότερο συνδεδεμένος με την αυτοκτονία από τους Ιάπωνες. Οι Ιάπωνες για θέματα τιμής αυτοκτονούν με συχνότητα μεγαλύτερη από οποιοδήποτε μέρος στον πλανήτη.
Ο Κοκίτσι Τσουμπουράγια μπήκε στον στρατό σε μικρή ηλικία και εκεί ανακάλυψε το ταλέντο του στο τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων. Σε νεαρή ηλικία κατάφερε να γίνει πρωταθλητής στην Ιαπωνία και μάλιστα να κατέχει και το εθνικό ρεκόρ στα 5 χλμ και στα 10 χλμ.
Όταν οι Ολυμπιακοί έγιναν στο Τόκιο, έβαλε στόχο ζωής να κατακτήσει την πρώτη θέση και να πάρει το χρυσό μετάλλιο για να τιμήσει τη χώρα του.
Δήλωσε συμμετοχή στα 10 χλμ και στον μαραθώνιο. Στο πρώτο άθλημα βγήκε 6ος, αλλά στο αγώνισμα του μαραθωνίου έκανε ένα εκπληκτικό αγώνα και τερμάτισε 3ος.
Η Ιαπωνία πανηγύρισε ξέφρενα το χάλκινο μετάλλιο, αλλά όχι ο ίδιος. Από την επόμενη κίολας ημέρα ξεκίνησε προπόνηση για την επόμενη Ολυμπιάδα με σκοπό να κάνει τον καλύτερο χρόνο που έχει γίνει ποτέ.
Όμως κάποια στιγμή αισθάνθηκε ενοχλήσεις στην πλάτη και επισκέφθηκε τον γιατρό που τότε βρήκαν ένα πρόβλημα στην σπονδυλική στήλη που ήταν αρκετό για να μπει χειρουργείο.
Το χειρουργείο πέτυχε αλλά ο Τσουμπουράγια δεν θα μπορούσε να ξαναγωνιστεί σε τέτοιο επίπεδο. Ο γιατρός ήταν κατηγορηματικός.
Η διάγνωση τον οδήγησε σε βαριά κατάθλιψη και ο ίδιος απομονώθηκε από παντού. Στις 9 Ιανουαρίου του 1968 σόκαρε τη κοινή γνώμη, αφού έκοψε το λαιμό του με ένα ξυράφι, αφήνοντας πίσω ένα σημείωμα που έλεγε «Δεν μπορώ να τρέξω πια. Παρακαλώ συγχωρείστε με»
