του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας

Μία νέα αθλιότητα εκ μέρους της αντίχριστης κυβέρνησης έλαβε χώρα προ ολίγων ημερών, με τροπολογία που πέρασε από τη Βουλή και που αρχικά διέλαθε της προσοχής των πάντων. Και πώς να μη διαλάθει όμως, έτσι όπως την κατέθεσαν, εντελώς λαθραία δηλαδή, εν κρυπτώ και παραβύστω, εν μέσω θέρους και τόσων τραγωδιών, κυριολεκτικά σαν τους κλέφτες μες στο σκοτάδι! Όπως και τόσα άλλα πράγματα ασφαλώς που υπερψηφίζονται μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και πολύ αργότερα μαθαίνουμε πόσο σημαντικά είναι για τις ζωές μας (ενίοτε δε και για τις ψυχές μας). Η συγκεκριμένη αθλιότητα βέβαια εντοπίστηκε από δικηγόρο της Πάτρας (την επομένη ωστόσο της υπερψήφισής της) και ήδη έχουν γραφτεί σχετικά κάποια πράγματα στο διαδίκτυο. Εδώ, θα επιχειρήσουμε μία σύντομη αναψηλάφιση του θέματος – και φυσικά πρωτίστως μία απόπειρα σχολιασμού και ερμηνείας.

Ο λόγος για μία διάταξη, εντεταγμένη (μαζί και με εκείνη την διαβόητη πλέον που αφορούσε στους μουφτήδες της Θράκης) σε ένα ευρύτερο νομοσχέδιο με τον φαινομενικά παντελώς άσχετο τίτλο «Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Ιόνιο πανεπιστήμιο και άλλες διατάξεις», το οποίο υπερψηφίστηκε την προηγούμενη Τετάρτη με την σύμπραξη μάλιστα ή έστω τη συνενοχή όλου σχεδόν του ανεκδιήγητου πολιτικού μας σκηνικού. Η διάταξη αυτή συνιστά ωμή επέμβαση στον κανονισμό λειτουργίας των Ιερών Ησυχαστηρίων, που θυμίζουμε ότι ως σήμερα (και σε αντίθεση με τις Ιερές Μονές) δεν υπάγονται στον έλεγχο των τοπικών μητροπόλεων. Με τη νέα διάταξη όμως εξισώνονται με τις Μονές και πλέον τίθενται υπό την πλήρη εποπτεία του επιχώριου μητροπολίτη ως προς κάθε θέμα που αφορά στη διοίκηση καθώς και στην οικονομική τους διαχείριση, γεγονός που καταλύει στην ουσία το αυτοτελές και αυτοδιοίκητό τους. Δίνεται μάλιστα στους μητροπολίτες μέχρι και η δυνατότητα να αλλάζουν κατά το δοκούν τον εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας των Ησυχαστηρίων, όποτε θα έρχονται σε αντιπαράθεση με τους Γέροντες και Ηγουμένους των τελευταίων, έχοντας απλώς εξασφαλίσει μία τυπική συγκατάθεση της Ιεράς Συνόδου. Επιπλέον όμως, όπως διευκρινίζεται στην αιτιολογική έκθεση της διάταξης, «αποκτά και το Κράτος αρμοδιότητα καταστατικού διαχειριστικού ελέγχου στα Ησυχαστήρια κατά το άρθρο 46 παρ. 4 του ν. 590/1977, το οποίο υπάγει σε κρατικό έλεγχο όλα τα νομικά πρόσωπα της παρ. 4 του άρθρου 1».

Για όλα τα παραπάνω όμως είναι σαφές πως η ευθύνη βαρύνει όχι μόνο το κράτος, αλλά και τη διοικούσα Εκκλησία. Πάντοτε εξάλλου, όταν θέλουμε να βρούμε τον υπεύθυνο για την οποιαδήποτε προδοσία, ατιμία ή άλλη αθλιότητα, αρκεί πολύ απλά να εξετάζουμε ποιος είναι εκείνος που ωφελείται από αυτήν. Και στην περίπτωση αυτή είναι ηλίου φαιδρότερον το ποιοι επωφελούνται. Αφ’ ενός η κυβέρνηση, που συνεχίζοντας το αντίχριστο και εθνομηδενιστικό έργο της χτυπά έναν παράγοντα εκτός ελέγχου της που θα μπορούσε στο μέλλον να προκαλέσει ζητήματα (γιατί πολλά από τα ανά την Ελλάδα Ησυχαστήριά μας είναι ενεργά κέντρα όχι μόνο ορθόδοξου πνευματικού αγώνα, αλλά και φλογερής φιλοπατρίας) και βάζει το πόδι της σε πεδία νέας δυνητικής οικονομικής εκμετάλλευσης (πράγμα επίσης καθόλου ασήμαντο, ειδικά μάλιστα για περιπτώσεις όπως π.χ. τα Ιερά Ησυχαστήρια στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης ή στο Μήλεσι Αττικής, που αποτελούν προσκυνηματικούς χώρους εντυπωσιακής καθημερινής κοσμοσυρροής). Αφ’ ετέρου όμως επωφελούνται και οι μητροπολίτες – και τολμώ να πω πρωτίστως αυτοί. Και επωφελούνται για τους ίδιους λόγους: εξαιτίας της σαφούς επιθυμίας και για οικονομική διείσδυση κι εκμετάλλευση, αλλά φυσικά και για πνευματική ποδηγέτηση. Και επίσης τολμώ να πω πρωτίστως για την πνευματική ποδηγέτηση. Δείτε άλλωστε ποιες είναι οι απόψεις, οι θέσεις, ο βίος και η πολιτεία των περισσότερων ιεραρχών μας, δείτε από ποιο πνεύμα εκκοσμίκευσης, οικουμενιστικής πλάνης ή και μεταπατερικής βλασφημίας εμφορούνται τόσοι και τόσοι από αυτούς. Αν σκεφτείτε και πόσες περιπτώσεις σκληρής επέμβασης σε Ιερές Μονές έχουν σημειωθεί μέχρι σήμερα (που έφτασαν ενίοτε μέχρι και στην πλήρη διάλυση ή εκδίωξη κι εξορία ολόκληρων αδελφοτήτων), δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πόσο επώδυνο κάρφος στους οφθαλμούς τέτοιων ιεραρχών ήταν μέχρι σήμερα κάποια Ησυχαστήρια, που αποτελούν προπύργια αυθεντικής ορθόδοξης πίστης, αλλά βρίσκονταν εκτός του ελέγχου τους και του δικαιώματος ευθείας επέμβασής τους. Αυτό λοιπόν τώρα αλλάζει. Και αλλάζει με μία άθλια, κρυφή και κεκαλυμμένη ανθυποδιάταξη εντός ενός νομοσχεδίου που περνά αιφνιδιαστικά εν μέσω του καλοκαιριού, χωρίς μάλιστα οι άμεσα ενδιαφερόμενοι όχι μόνο να ερωτηθούν, αλλά ούτε καν να ενημερωθούν. Και φυσικά ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου τόσο στο παρόν, πολύ δε περισσότερο για το μέλλον (γιατί ακόμη και σε περιπτώσεις πνευματικών και ορθοδόξων μητροπολιτών, όπου κάποια ησυχαστήρια λόγω καλής πνευματικής σχέσης μαζί τους δεν θα ανησυχήσουν άμεσα αυτή τη στιγμή, κανείς φυσικά δεν διασφαλίζει τι μπορεί να συμβεί μετά από μερικά χρόνια). Το νομικό πλαίσιο πάντως που απαιτείτο για την άμεση και ωμή εξωτερική επέμβαση στις αδελφότητες των Ιερών Ησυχαστηρίων είναι πλέον γεγονός. Μετά από τόσες και τόσες νομοθετικές αθλιότητες σε δεκάδες πνευματικά και εθνικά θέματα, ένα ακόμη σκηνικό για μελλοντικούς διωγμούς της πίστης μας (και των αγωνιστών της) έχει πια στηθεί.

Δεν στερείται όμως σημασίας και μία ακόμη διάταξη που επίσης υπερψηφίστηκε την περασμένη Τετάρτη εντός του ίδιου νομοσχεδίου. Επίσης φαινομενικά άσχετη με τον τίτλο, αλλά τελικά σχετική με το θέμα μας, με παραπλήσια στόχευση. Ο λόγος για μια τροπολογία με τίτλο: «Υποστήριξη επιστημονικού έργου για τον διάλογο μεταξύ θρησκευτικών κοινοτήτων, την θρησκευτική ελευθερία και την καταπολέμηση της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού και του αντισημιτισμού». Και δι’ αυτής το Υπουργείο Παιδείας εμπλέκεται ανοιχτά και απροκάλυπτα στο ελεεινό οικουμενιστικό παιχνίδι, αναλαμβάνοντας να χρηματοδοτεί (φυσικά με χρήμα όχι από την τσέπη του…Σόρος, αλλά του Έλληνα φορολογούμενου αυτή τη φορά) το – αυτοφερόμενο ως – Ορθόδοξο Κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Σαμπεζύ της Γενεύης, ένα άθλιο δηλαδή νεοταξίτικο καθίδρυμα που προάγει ακριβώς τους διαθρησκειακούς διαλόγους, την «καταπολέμηση της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας» (μαζί με έτερα σκουπίδια της νεοεποχίτικης ατζέντας) και φυσικά προωθεί (άμεσα) την οικουμενιστική παναίρεση και (έμμεσα) την Παγκόσμια Πανθρησκεία.

Πρόκειται επομένως ξεκάθαρα για αποφάσεις που ελήφθησαν όχι απλώς με τη σύμφωνη γνώμη αλλά και με την επιθυμία της Ιεράς Συνόδου – κι αν όχι όλων των μητροπολιτών της χώρας (πράγμα όντως απίθανο), ωστόσο σίγουρα της πλειονότητας και φυσικά απολύτως σίγουρα εκείνων που κινούν τα νήματα και καθορίζουν την πραγματικά άθλια στάση που επιδεικνύει εδώ και πολύ καιρό η διοικούσα Εκκλησία σε όλα σχεδόν τα θέματα (πνευματικά, αλλά και εθνικά), σε πλήρη εναρμόνιση με τον νεοταξίτικο δούρειο ίππο που λέγεται Οικουμενικό Πατριαρχείο. Πρόκειται ξεκάθαρα για μεθοδεύσεις που ανοίγουν σκοτεινούς δρόμους και προλειαίνουν το έδαφος για το ξερίζωμα των μελλοντικών εμποδίων ενόψει της συνεχιζόμενης επέλασης του Οικουμενισμού – μιας επέλασης εξάλλου που είναι βέβαιο πως μπαίνει οσονούπω σε νέα φάση αναδιοργάνωσης και επιτάχυνσης (και μόνο τυχαία φυσικά δεν είναι η πρόσκληση 100 και πλέον ιεραρχών απ’ όλο τον κόσμο στο Φανάρι στις αρχές του Σεπτέμβρη). Πρόκειται επίσης ξεκάθαρα για σκοτεινές δοσοληψίες κι άνομα «αντίδωρα» για την πλήρη στήριξη που παρέχει ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και το μείζον μέρος της ιεραρχίας μας στον προδοτικό κι αντίχριστο εσμό που παριστάνει (κρίμασιν οις οίδεν Κύριος) την ελληνική κυβέρνηση. Πρόκειται ξεκάθαρα τέλος για ρυθμίσεις που συνάδουν απόλυτα με «τα έργα και τις ημέρες» μια εκκλησιαστικής ηγεσίας που βουλιάζει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο μέσα στον δύσοσμο βάλτο της εκκοσμίκευσης και της πλάνης.

Πραγματικά ξεκάθαρης λοιπόν σημασίας, όσο όμως και πασιφανούς στόχευσης, και οι νέες αυτές πρόσφατες νομοθετικές αθλιότητες μίας μηδενιστικής και θεομαχικής κυβέρνησης, σε πλήρη εναρμόνιση με όλες τις άλλες προηγηθείσες και σε πλήρη σύμπνοια μάλιστα με ένα ιερατείο που νυχθημερόν αποδεικνύεται ολοένα και πιο ανάξιο της πνευματικής του αποστολής και του ρόλου που θα έπρεπε να διαδραματίσει, ειδικά σε αυτούς τους τόσο κρίσιμους και ταραγμένους χρόνους. Άλλη μία ζοφερή μεθόδευση που προσθέτει ένα ακόμη τμήμα στο δίχτυ της αράχνης, το οποίο αργά και σταθερά εξυφαίνεται εδώ και χρόνια γύρω μας. Ένα δίχτυ βέβαια που δυστυχώς ελάχιστοι μπορούν ακόμη και τώρα να το αντιληφθούν. Όπως ακριβώς δηλαδή και όλα τα υπόλοιπα τρομακτικά «σημεία των καιρών», που ως μωροί και τυφλοί αφήνουμε να περνούν απαρατήρητα…