Είναι μερικά πράγματα κρυμμένα σε κοινή θέα, όπως λέει ο πρωταγωνιστής στο «Homeland», που έβλεπε ο πρωθυπουργός στην καραντίνα.

Όταν είσαι πολιτικός και στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, η οπτική αυτής της κοινής θέας διαστέλλεται εντυπωσιακά, διότι περνά από το φίλτρο της δημόσιας κάμερας και οι κάμερες, ως γνωστόν, προσθέτουν 4-5 κιλά. Φανταστείτε, λοιπόν, το ειδικό βάρος που προστέθηκε στη σκηνή με τον Νίκο Χαρδαλιά να δίνει το χέρι του στον ιερέα και να σκύβει συμβολικά στο ράσο του. Μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου ήταν αρκετά για να αναρωτηθούν οι… Σαίξπηρ του Διαδικτύου: Να κρύβεται κανείς ή να μην κρύβεται; Την απάντηση την είχε δώσει, ελάχιστα 24ωρα πριν, ο ίδιος ο Χαρδαλιάς. Όλοι είμαστε χριστιανοί, αλλά δεν χρειάζεται να το επιδεικνύουμε, όπως γράφει η εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος".

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Η αλήθεια είναι ότι, αν ήθελε να κάνει επίδειξη πίστης, θα φιλούσε το χέρι του ιερέα και θα κοντοστεκόταν για να βγει καλύτερο το πλάνο, αλλά το VAR έδειξε πως η βιαστική, σχεδόν αντανακλαστική, χειραψία ήταν πιο γρήγορη και από τη σκιά της. Ο σάλος που ξεσηκώθηκε όμως δεν ήταν για το στιγμιαίο άγγιγμα, που εξίσου στιγμιαία εξαφανίζεται με ένα καλό αντισηπτικό, ούτε αν πήρε ή δεν πήρε από τα λουκούμια που καλόκαρδα προσέφερε μία από τις γυναίκες της περιοχής. Ήταν ότι η επαφή αφορούσε ιεράρχη και όπως θα έλεγε η εγχώρια Αριστερά μας, στις εκκλησίες κολλάει, στις πορείες δεν κολλάει…

Οι ανυπόμονοι του ΣΥΡΙΖΑ περίμεναν μια τέτοια ευκαιρία από τον Δεκαπενταύγουστο, μπας και ξεχαστεί η γλαφυρή ανάρτηση του προέδρου για την Παναγία την Ελεούσα, τη Γιάτρισσα, τη Θαλασσινή. Οι πιο υπομονετικοί, πάλι, περίμεναν περισσότερο καιρό. Από τότε που η πρώτη φορά Αριστερά περνούσε με «Άριστα» στο μάθημα των Θρησκευτικών, ενημέρωνε πρώτα τον Αρχιεπίσκοπο και μετά την αντιπολίτευση και «άδειαζε» υπουργούς για να κατευνάσει τον Καμμένο. Και έτσι προσπάθησαν, εμφανώς απελπισμένοι, να χτυπήσουν μια επιχείρηση που γίνεται συντονισμένα και με όλα τα μέτωπα -πανδημία, μεταναστευτικό, φυσικές καταστροφές- ανοιχτά, ποντάροντας σε ένα φθαρμένο από τη χρήση επιχείρημα περί Δεξιάς και χριστεπώνυμου πλήθους.

Όμως, μερικά ψηφιακά χιλιόμετρα μακριά από το twitter και τον κόσμο των social media ο πόλεμος συνεχίζεται. Η δουλειά του Χαρδαλιά και των ανθρώπων του δημιουργεί μια πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα οργάνωση, αξιώνει φυσική και πνευματική αντοχή, καταπίνει ατελείωτες ώρες χωρίς ύπνο και απαιτεί ιώβεια υπομονή. Το τελευταίο ο Nick Hard το δουλεύει ακόμα, τα υπόλοιπα φαίνεται μέχρι στιγμής πως τα διαθέτει. Και επειδή οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι πιο κρίσιμες από ό,τι ήταν οι προηγούμενοι επτά μήνες, καλό θα ήταν να έχουμε περισσότερους πιστούς του αγώνα και λιγότερους ζηλωτές των κομμάτων.