του Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Πολλοὶ πιστοὶ σήμερα ἀναρωτιοῦνται, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ συμβαίνουν σήμερα στὴν Ἐκκλησία πράγματα τρομερὰ καὶ φοβερά, ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νὰ ἐπικρατεῖ παντοῦ καὶ οἱ ποιμενάρχες Της νὰ συμπράττουν ἢ νὰ σιωποῦν συνεργώντας μὲ αὐτήν τους τὴν σιωπή;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: Ἐπειδὴ εἶναι σχεδὸν ὅλοι τους εἴτε μὲ τὸ ἕνα εἴτε καὶ μὲ τὰ δύο πόδια μέσα στὴν αἵρεση. Αὐτοὶ οἱ λίγοι ποὺ δὲν ἀνήκουν στὶς δύο πρῶτες κατηγορίες, σιωποῦν γιὰ τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων ἢ ἔχουν ἐξαγοραστεῖ μὲ ἀνθρώπινες τιμὲς καὶ διακρίσεις καταργώντας τὸν Παύλειο λόγο: «Ἢ ζητῶ σὲ ἀνθρώπους νὰ ἀρέσω; Ἂν ἀκόμα ἐπιδίωκα νὰ ἀρέσω σὲ ἀνθρώπους, δὲ θὰ ἦμουν δοῦλος τοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 1, 10). Ὅλοι οἱ ἄλλοι ὅμως δὲν ἀντιδροῦν, γιατὶ ὅλοι αὐτοὶ εἶναι «οἱ λύκοι βαρεῖς οἱ μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν»  γιατί, ὅπως θὰ ἀποδειχθεῖ στὶς ἑπόμενες σειρές, εἶναι μέρος τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηχανισμοῦ μιᾶς καί, εἴτε σπούδασαν σὲ οἰκουμενιστικὰ κέντρα, εἴτε διδάσκουν σ’ αὐτὰ, εἴτε συνεργάζονται μὲ αὐτὰ τὰ κέντρα! Κέντρα ποὺ χρηματοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ Βατικανὸ ἢ τὸ Π.Σ.Ε., ὅπως:

Ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Φλωρεντίας, τὸ Boston Theological Institute, τὸ Γαλλικὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀθηνῶν, τὸ Druty University, τὸ Τμῆμα Θεολογίας ΑΠΘ, τὸ Τμῆμα Ὀρθοδόξου Θεολογίας τοῦ μὲ τὸ Βατικανὸ συνεργαζόμενου Πανεπιστημίου τοῦ Μονάχου, τὴ γνωστὴ γιὰ τὶς οἰκουμενιστικὲς της προσπάθειες Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Χαϊδελβέργης, τὸ οἰκουμενιστικὸ κέντρο: Οἰκουμενικὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Bossey καὶ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, τὸ Συμβούλιο Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν, τὴν μετὰ ἀπὸ διαχριστιανικὴ συμφωνία ἱδρυθείσα Ἕδρα Ὀρθοδόξου Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Münster (Γερμανία), τὸ Ρουμάνικο Ἰνστιτοῦτο Διορθοδόξων, Διαχριστιανικῶν καὶ Διαθρησκειακῶν Σπουδῶν (INTER Cluj-Napoca), τὸ Ὀρθόδοξο Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου (Παρίσι), τὸ οἰκουμενιστικὸ Ἰνστιτοῦτο Οἰκουμενικῶν Ἐρευνῶν (Στρασβοῦργο), τὸ Οἰκουμενικὸ Κέντρο καὶ τὸ περιοδικὸ Istina, τὸ γαλλικὸ ὀρθόδοξο περιοδικὸ Contacts (μὲ αὐτὰ τὰ περιοδικὰ συνεργάζεται ἡ μεταπατερικὴ ἀκαδημία τοῦ Βόλου), τὸ διαχριστιανικὸ Χριστιανικὸ Πολιτιστικὸ Κέντρο Βελιγραδίου (Σερβία), τὸ γνωστὸ γιὰ τῖς μεταπατερικές του θέσεις Βιβλικὸ Θεολογικὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα (Μόσχα, Ρωσία), τὴν οἰκουμενιστικοῦ φρονήματος Ὀρθόδοξη Ἀκαδημία τοῦ Valamo (Φινλανδία), τὸ Εὐρωπαϊκὸ Φόρουμ Ὀρθοδόξων Θεολογικῶν Σχολῶν (EFOST, Βρυξέλλες), τὸ Εὐρωπαϊκὸ Μουσουλμανικὸ Φόρουμ Νεανικῶν καὶ Φοιτητικῶν Ἑνώσεων (FEMYSO) κ. ἄ.

Τὸ «Ἰνστιτοῦτο Οἰκουμενικῶν Σπουδῶν» (ΙΟΣ) τοῦ Παρισίου λειτουργεῖ σὲ συνεργασία μὲ τὸ «Ἰνστιτοῦτο Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν» (ΙΑΕ) τοῦ Regensburg, ἀμφότερα διευθυνόμενα ἀπὸ αἱρετικοὺς καὶ ὡς ἐκ τούτου Οἰκουμενιστικὰ κέντρα. Τὸ ΙΟΣ, λοιπόν –ποὺ βρίσκεται στὰ χέρια αἱρετικῶν–διευθύνει πολλὰ προγράμματα τοῦ ΙΑΕ καὶ ἐκδίδει τὸν κατάλογο ὅλων τῶν ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων μὲ τὸ ὄνομα «ORTHODOXIA» τόσο στὸ διαδίκτυο, ὅσο καὶ σὲ μορφὴ βιβλίου. Καὶ τὰ δύο Ἰνστιτοῦτα θεωροῦνται στὸν ἐπιστημονικὸ κόσμο «ὡς τὰ παράθυρα τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὴν Δύση» καὶ τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν τρόπο ἐπιλογῆς καὶ ὑποστήριξης τῶν φοιτητῶν ποὺ σπουδάζουν ἢ ἀποφοιτοῦν ἀπὸ ἐκεῖ. Σὲ συνεργασία μὲ τὸ «Institut d’études supérieures en théologie orthodoxe» στὸ Σαμπεζὺ τῆς Γενεύης (ἐκεῖ ποὺ συζητήθηκαν καὶ ἀποφασίστηκαν τὰ ἄρθρα τοῦ Κολυμπαρίου) προσφέρει καὶ ἡ Θεολογικὴ σχολὴ τοῦ Fribourg τῆς Ἑλβετίας μὲ παπικὴ χρηματοδότηση Μάστερ στὴν διαχριστιανικὲς καὶ διαθρησκευτικὲς σπουδές. Μάλιστα μέσω τῆς συμφωνίας μὲ Πατριαρχίου Μόσχας γίνεται πιὸ εὔκολη ἡ ἀνταλλαγὴ φοιτητῶν μεταξὺ αὐτῶν τῶν Ἰνστιτούτων καὶ τῆς Ρωσίας.

Στὴν Ἀμερικὴ ὑπάρχει ἡ Ακαδημία Οικουμενισμοῦ τῆς Βορείου Ἀμερικῆς (1957). Ἱδρύθηκε μὲ σκοπὸ τὴ διεξαγωγὴ μελετῶν στὸν τομέα τῶν διαχριστιανικῶν σχέσεων καὶ τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας. Ἐπιπλέον, τὸ ἵδρυμα συντελεῖ στὴ διεξαγωγὴ τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων. Κάθε χρόνο τὸ Σεπτέμβριο ἡ Ἀκαδημία ἀναλαμβάνει τὴ διοργάνωση τῶν ἐπιστημονικῶν συνεδρίων γιὰ ἐπίκαιρα θέματα τοῦ διαχριστιανικοῦ διαλόγου μὲ ὁμιλητὲς ὀρθόδοξους ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς μὲ τὴν ἀνάλογη διεθνὴ ἀναγνώρισή τους. Τὸ ἐπίσημο περιοδικὸ τῆς Ἀκαδημίας ὀνομάζεται «Οἱ οἰκουμενικὲς σπουδές». Εὐνόητο ὅτι κι αὐτό, ὅπως δείχνει καὶ ἡ ὀνομασία του, βρίσκεται σὲ χέρια αἱρετικῶν!

Τὸ αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὸ Καναδικὸ Κέντρο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Канадский центр экуменизма ποὺ ἱδρύθηκε τὸ 1963 γιὰ νὰ προωθήσει τὴ διαχριστιανικὴ ἑνότητα καὶ τὴ μελέτη τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Τὸ κέντρο ἐκδίδει τὸ περιοδικὸ «Οἰκουμενισμός».

Οἰκουμενικὲς σπουδὲς ὑπάρχουν ἐπίσης στὸ Εδιμβοῦργο τῆς Σκοτίας ὅπου στὶς 14–23 Ἰουνίου 1910 πραγματοποιήθηκε τὸ Πρῶτο Παγκόσμιο Συνέδριο Ἱεραποστολῆς.

Ἀπίστευτο ρόλο στὴν ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ κονδύλια τοῦ Βατικανοῦ παίζει τὸ Οἰκουμενικό Ἰνστιτοῦτο τοῦ Bossey, στὸ ὁποῖο σπούδασε καὶ τὸ ὁποῖο ὑμνεῖ συνεχῶς καὶ ὁ γκουροὺ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχης Βαρθολομαῖος.

Παραθέτω μία ἐπιστολὴ τοῦ μακαρίτη Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος Χριστοδούλου ποὺ παρὰ τὶς προφανεῖς καὶ γνωστὲς οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειές του,θεωρεῖται ἀπὸ πολλοὺς «μαχητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας», (Ἄξιο παρατηρήσεως εἶναι, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ὁμιλεῖ πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ὡς ἐὰν ἐπρόκειτο γιὰ ὁμόδοξους ἐπισκόπους ἀδελφοὺς Ἱεραποστόλους!):

Ἂν συγκρίνουμε τὸν χαιρετισμὸ τοῦ Χριστοδούλου στὸ Π.Σ.Ε. μὲ τὸν πρόσφατο παρόμοιο χαιρετισμὸ τοῦ Βαρθολομαίου στὸ ἴδιο κέντρο (Αἰδεσιμολογιώτατε Δρ. Όλαφ Τβέιτ, γενικέ γραμματέα τοῦ Παγκόσμιου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, Οἱ Σεβασμιώτατοι, Οἱ Ἐξοχότητές Σας, Σεβαστοὶ ἐκπρόσωποι Διεθνῶν Οργανισμῶν, Κυρίες καὶ Κύριοι), τότε βλέπουμε πόσο μελετημένα καὶ μὲ ποιά συνέπεια προχωροῦσε ἡ αἵρεση μέσω τῶν προαναφερομένων κέντρων ἐδῶ καὶ δεκαετίες.

Σ’ αὐτὰ τὰ κέντρα λοιπὸν ἐδῶ καὶ δεκαετίες γίνεται κατὰ τὸν Χριστόδουλο ἡ «τροφοδοσία των ιστορικών πηγών με νέες ιδέες, μέσα από νέα πρόσωπα που χρειάζονται όμως, κατάλληλη επιμόρφωση και καλλιέργεια μιας υγειούς οικουμενικής συνειδήσεως». Ἂς δοῦμε λοιπὸν μερικὰ ἀπὸ τὰ νέα πρόσωπα –τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, τὸν Περγάμου Ζηζιούλα, τὸν Ἀλβανίας Ἀναστάσιο τοὺς ἀφήνουμε ἐκτός, μιᾶς καὶ τὰ οἰκουμενιστικὰ βιογραφικά τους εἶναι πασίγνωστα– ποὺ ἐπιμορφώθηκαν κατάλληλα γιὰ νὰ σιωπήσουν ἢ καὶ νὰ συμμετάσχουν στὴν καλλιέργεια τῆς «οἰκουμενικῆς συνειδήσεως» τοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας (μὲ βάση τὰ ἐπίσημα βιογραφικά τους):

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμος πραγματοποίησε τὶς βυζαντινὲς σπουδές του στὰ Πανεπιστήμια τοῦ Γκρᾶτς (Αὐστρία) καὶ τοῦ , ἐνῶ φοίτησε καὶ στὸ Ostkirchliches Institut, Ἰνστιτοῦτο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἑδρεύει στὸ Regensburg τῆς Γερμανίας.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης Εἰρηναῖος φοίτησε στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Σχολὴ Κρήτης, στη Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης μαζὶ μὲ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ στὸ ἀγγλικανικὸ Κολλέγιο τοῦ Ἁγίου Βονιφατίου στὸ Warminster Ἀγγλίας.

Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Θεόφιλος Γ’ ἔκανε μεταπτυχιακὸ στὸ καθολικὸ σεμινάριο(;) στὸ πανεπιστήμιο Ντάραμ (Durham University) τῆς Ἀγγλίας, τὸ παλαιότερο πανεπιστήμιο τῆς Ἀγγλίας τοῦ ὁποίου προστάτης εἶναι ἡ βασίλισα τῆς Ἁγγλίας καὶ τὸ ὁποῖο θεωρεῖται κέντρο ἐκπαίδευσης μελλοντικῶν μελῶν τῆς παγκοσμίας Ἐλίτ καὶ τῆς Μασονείας. Μεταξὺ σοβαροῦ καὶ ἀστείου ἀξἰζει νὰ ἀναφέρουμε ὅτι ἐκεῖ γυρίστηκαν καὶ σκηνὲς τοῦ Χάρρυ Πότερ.

Ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Ἰωάννης Ι΄ ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴν θεολογικὴ σχολὴ τοῦ Μπαλαμὰντ καὶ ἦταν μὲχρι τὸ 2008 καθηγητὴς αὐτῆς τῆς σχολῆς (νὰ γιατὶ συμφωνεῖ μὲ τὰ αἱρετικὰ ψηφίσματα τῆς ὁμωνύμου συνάντησης).

Ὁ Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος ἦταν ὡς Ἀρχιμανδρίτης ἀπὸ τὸ 1971 ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας στο Π.Σ.Ε. καὶ ἀπὸ τὸ 1975 ἕως τὸ 1998 ὡς Μέλος τῆς Κεντρικῆς καὶ Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Π.Σ.Ε.

Ὁ Μητροπολίτης Γλυφάδος Παῦλος ἔκανε μεταπτυχιακὸ στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν στὴν Ποιμαντικὴ- Κοινωνιολογία καὶ Ψυχολογία γιὰ νέους.

Ὁ γνωστὸς γιὰ τὰ οἰκουμενιστικὰ ἄρθρα του Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε καὶ Ἀγκόλας Σεραφείμ, εἰδικεύτηκε μεταξὺ 1998-1993 μὲ ὑποτροφία τῆς Ἱερᾶς Ἁρχιεπισκοπῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου προαναφερθέντα ἀγγλικανικὰ Πανεπιστήμια τῆς Ὀξφόρδης καὶ τοῦ Ντάραμ τῆς Μεγάλης Βρεττανίας στὸν κλάδο τῆς Πατρολογίας. Εἶναι μέλος Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν γιὰ τὸν Διαχριστιανικὸ καὶ Διαθρησκειακὸ Διάλογο καὶ Ἀντιπρόεδρος τοῦ Παναφρικανικοῦ Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν.

Ὁ Μητροπολίτης Γαλλίας Ἐμμανουὴλ συνέχισε τὶς σπουδές του σὲ μεταπτυχιακὸ ἐπίπεδο στὴ Φιλολογικὴ Σχολὴ τοῦ Καθολικοῦ Ἰνστιτούτου Παρισιοῦ καὶ στὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου. Συνέχισε τὶς σπουδές του ἐπὶ τῆς ἱστορίας τῶν θρησκειῶν στὴν Σορβόννη () καὶ στὸ Ἀνώτατο Ἰνστιτοῦτο Οἰκουμενικῶν Σπουδῶν.

Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος, δίδαξε ὡς Ἐπισκέπτης Καθηγητὴς στὴν Θεολογική Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, στὸ Τακόμα τῆς πολιτείας τῆς Οὐάσινγκτον καθὼς καὶ στὸ Λουθηρανικὸ Πανεπιστήμιο Τακόμα Πασίφικ (Tacoma Pacific Lutheran University) τῶν Η.Π.Α. Πρὸ λίγου καιροῦ ἀνακηρύχθηκε ὡς καθηγητής τοῦ Διδακτορικοῦ Προγράμματος Ὀρθοδόξων Σπουδῶν (PhD Program in Orthodox Studies, The Antiochian Orthodox Institute, Antiochian House of Studies), στὴν Πενσυλβάνια τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς, τὸ ὁποῖο εἶναι γνωστὸ γιὰ τὴν οἰκουμενιστική του δραστηριότητα καὶ τοῦ ὁποίου ὁ διευθυντὴς Δρ. Vrame εἶναι διευθυντὴς καὶ στὸ Ἰνστιτοῦτο «Πατριάρχης Ἀθηναγόρας» (ὁ πρῶτος φανερὸς οἰκουμενιστὴς) στὸ Μπέρκλευ τῆς Καλιφόρνια.

Ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος μετεκπαιδεύτηκε στὴ Ρώμη καὶ στὸ Στρασβοῦργο ( καὶ διδακτορικὸ ἀντίστοιχα) μετὰ ἀπὸ ὑποτροφία τῆς «ρωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας».

Ὁ Μητροπολίτης Προύσης Ἐλπιδοφόρος ἐκλέχτηκε τὸ 2009 ἀπὸ τὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης ὁμοφώνως ὡς Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς τῆς Συμβολικῆς καὶ τῶν Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν Σχέσεων, ὑποβαλόντα, μεταξὺ ἄλλων, δύο ὑφηγεσίες ὑπὸ τοὺς τίτλους: «Ὁ θεσμὸς τῆς Συνάξεως Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου (1951-2004)» καὶ «Οἱ ἐνενήντα πέντε Θέσεις τοῦ Λουθήρου. Ἱστορικοθεολογικὴ θεώρηση – Κείμενο – Μετάφραση – Σχόλια».

Ὁ Ἐπισκοπος Ἀβύδου Κύριλλος ἔλαβε τὸν μεταπτυχιακό του τίτλο ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Στρασβούργου. Εἶναι Διδάκτωρ τῆς Θεολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καὶ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Φράιμπουργκ στὴ Γερμανία καὶ Τακτικὸς Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Καὶ τὰ δύο ξένα πανεπιστήμια εἶναι γνωστὰ ἀπὸ τὴν ἐπιστημονικὴ καριέρα πολλῶν ὁπαδῶν τοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ Μητροπολίτης Κίτρους, Κατερίνης καὶ Πλαταμῶνος Γεώργιος, ἔκανε μεταπτυχιακὰ στὰ κέντρα προώθησης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῆς Γαλλίας καὶ διετέλεσε καθηγητὴς τῆς Ἀνώτερης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας τῆς Θεσσαλονίκης σήμερα στὴν τάξη τοῦ Τακτικοῦ Καθηγητῆ. Τὸ 2016 ἔγινε ὁ πρόεδρος τῆς Ἀνωτέρης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας.

Ὁ Μητροπολίτης Ἀρκαλοχωρίου Καστελλίου καὶ Βιάννου Ἀνδρέας εἶναι καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς σχολῆς Θεσσαλονίκης καὶ ἐπίκουρος καθηγητὴς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας τῆς Κρήτης μὲ ἐπίκεντρο διδασκαλίας τοὺς διαχριστιανικοὺς διαλόγους.

Ὁ Μητροπολίτης Λαγκαδᾶ, Λητῆς καὶ Ρεντίνης ἀνεκηρύχθη διδάκτωρ θεολογίας στὴν Θεολογικὴν Ἀκαδημίαν τῆς πόλεως Οὔζγκοροντ τῆς Οὐκρανίας, στὴν ὁποίαν διδάσκει ὡς ἐπισκέπτης καθηγητὴς θέματα βιβλικῆς θεολογίας καὶ ἁγιολογίας. Ἐπιμελεῖται, μὲ ἐπιδοτήσεις ἀπὸ κέντρα τῆς Ἑλλάδας, τῆς συγκροτήσεως καὶ λειτουργίας τμήματος διδασκαλίας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης εἰς τὴν ἐν λόγῳ Θεολογικὴν Σχολήν, ἡ ὁποία ἀνήκει εἰς τὸ Πανεπιστήμιον τῶν Καρπαθίων. Ἕως τὸ τὸ ἔτος 1983 ὑπηρέτησε ὡς Ἡγουμενοσύμβουλος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Θεοδώρας, τῆς ὁποίας ὁ ἡγούμενος, ὅπως θὰ δοῦμε πιὸ κάτω, εἶναι μέλος γνωστοῦ οἰκουμενιστικοῦ κέντρου.

Ἐκτὸς τῶν ἀνωτέρω προβληματισμὸ δημιουργεῖ καὶ ἡ ἀθώα(;) δραστηριότητα πολλῶν μητροπολιτῶν ὡς μελῶν σὲ κέντρα καὶ ἱδρύματα ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸ ἐπισκοπικό τους ἔργο. Συγκεκριμένα:

Στὴν Ἑταιρεία Κυκλαδικῶν Μελετῶν (!!!) μέλη είναι ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΥΡΟΥ, ΤΗΝΟΥ, ΜΥΚΟΝΟΥ κλπ. ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β’, ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ, ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΗΡΑΣ, ΑΜΟΡΓΟΥ ΚΑΙ ΝΗΣΩΝ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ , ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΠΑΥΛΟΣ, ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ , ὁ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΑΝΕΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ , ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (τί σχέση ἔχουν ἡ Γλυφάδα, ἡ Θῆβα καὶ ἡ Χαλκίδα μὲ τὶς Κυκλάδες;).

Ὁ π. Αὐγουστῖνος Μπαϊραχτάρης διορίστηκε στὴ βαθμίδα τοῦ Ἐπίκουρου Καθηγητοῦ (Α.Ε.Α.Η.Κ.) στὸν τομέα: «Οἰκουμενική Θεολογία καὶ Σύγχρονοι Διαχριστιανικοὶ Διάλογοι». Εἶναι ἐπιστημονικὸς συνεργάτης τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου. Εἶναι μέλος τῆς Societas Oecumenica. Εἶναι κάτοχος μεταπτυχιακοῦ τίτλου τοῦ Ἰνστιτούτου Ἀνώτερων Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ Chambèsy τῆς Ἑλβετίας σὲ συνεργασία μὲ τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Φριβούργου τῆς Ἑλβετίας. Τίτλος τῆς μεταπτυχιακῆς ἐργασίας: «Le dialogue théologique officiel entre l’ église Orthodoxe et l’église Catholique Romaine. Une approche orthodoxe du document de Balamand et de la question de l’Uniatisme» (2002-2004) καὶ κάτοχος μεταπτυχιακοῦ τίτλου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Ἰνστιτούτου τοῦ Bossey τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν (W.C.C.) σὲ συνεργασία μὲ τὴν Αὐτόνομη Προτεσταντικὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Γενεύης. Τίτλος τῆς μεταπτυχιακῆς ἐργασίας: «The issue of Baptism in Faith and Order Movement (1927-1982) and the responses of the Eastern Orthodox Churches to the section of Baptism of the BEM document» (2004-2005).

Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος Κεφαλοῦρος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐλευθερουπόλεως εἶναι πτυχιοῦχος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης ἀπό τοῦ ἔτους 1999 καί κάτοχος Μάστερ Θεολογίας τοῦ ἀγγλικανικοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Λονδίνου ἀπό τό ἔτος 2004.

ΚΕΝΤΡΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ, ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ «ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ¨

Κατάλογος Ἑταιρικῶν Μελῶν

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ἄνθιμος Ρούσσας

Μητροπολίτης Τυρολόης και Σερεντίου Παντελεήμων Ροδόπουλος, Ι. Μ. Βλατάδων

Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων Καλπακίδης.

Μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Βαρνάβας Τύρης

Μητροπολίτης Λαγκαδά και Ρεντίνης Ιωάννης Τασιάς

Μητροπολίτης Γρεβενών Δαβίδ Τζιουμάκας

Επίσκοπος Θεουπόλεως Παντελεήμων Σκλάβος

Επίσκοπος Θερμών Δημήτριος Γρόλλιος

π. Βαρνάβας Γιάγκου, Hγούμενος της Ι. Μ. Αγ. Θεοδώρας

π. Γεώργιος Καρβούνης, Ιερομόναχος

π. Νικόλαος Τζώρτζης, Ιεροδιάκονος, Κρήτης

π. Κωνσταντίνος Πλευράκης

π. Παντελεήμων Χανόγλου, Πρωτοπρεσβύτερος

π. Αντώνιος Πατρικίου

π. Βαρθολομαίος Αντωνίου-Τριανταφυλλίδης, Ι. Αρχιεπισκοπή Αθηνών

π. Ευάγγελος Υφαντίδης

π. Αντώνιος Μπαφαλούκος (κάνει τώρα τὸ διδακτορικό του στὸ Βατικανό)

π. Αντώνιος Πρέλιας:

Θὰ μπορούσα νὰ γεμίσω καὶ ἄλλες πολλὲς σελίδες μὲ ὀνόματα καὶ οἰκουμενιστικὲς σπουδές. Δὲν θὰ τὸ κάνω ὅμως. Ἀντιθέτως θὰ θέσω κάποια εὔλογα, πιστεύω, ἐρωτήματα:

Τὰ τριάκοντα ἀργύρια ὀνομάζονται σήμερα μεταπτυχιακὰ καὶ ἀναγνωρίσεις σὲ οἰκουμενιστικὰ ἱδρύματα;

Τέτοιες οἰκουμενιστικὲς γνώσεις καὶ τόσα οἰκουμενιστικὰ πτυχία καὶ διακρίσεις τῶν ποιμεναρχῶν συντελοῦν στὴν ἰσχυροποίηση ἢ στὴν ἀλλοίωση τῆς προσωπικῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ πίστεώς τους καὶ κατὰ συνέπεια τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ καθοδηγεῖται ἀπὸ τέτοιους ποιμένες;

Πότε βρίσκουν καιρὸ ὅλοι αὐτοὶ οἱ πολυπράγμονες ποιμενάρχες μὲ τόσες «ἐπιστημονικὲς» ἀσχολίες νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὰ πραγματικά τους καθήκοντα; Ἐδῶ μία δουλειὰ ἔχουμε καὶ μία οἰκογένεια καὶ μόλις ἔχουμε χρόνο νὰ κάνουμε κι ἄλλα πράγματα. Ἄρα, ἡ πανεπιστημιακὴ δόξα προηγεῖται τῶν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ποιμαντικῶν καθηκόντων. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη κατηγοροῦν τὸν λαὸ, ὅτι εἶναι ἀκατήχητος καὶ ὅτι ἀσχολεῖται μόνο μὲ τὰ κοσμικά.

Πῶς περιμένουμε νὰ μὴν προωθηθεῖ ἡ αἵρεση, νὰ πολεμηθοῦν οἱ αἱρετίζοντες, ὅταν ὅλοι αὐτοὶ ἔχουν σπουδάσει, σπουδάζουν ἢ στέλνουν ἄλλους νὰ σπουδάσουν ἢ διδάσκουν σὲ οἰκουμενιστικὰ κέντρα;

Τελικὰ μὲ τόση κοσμικὴ σοφία μένει χῶρος γιὰ τὴν σοφία τοῦ Θεοῦ;

Ἴσως μάλιστα ρωτήσει κανείς: Μὰ εἶναι κακὸ ποὺ σπούδασαν στὸ ἐξωτερικό, ἀκόμα καὶ σὲ μὴ ὀρθόδοξες σχολές; Νὰ μὴν σπουδάσουν; Εἶναι ὅλοι τὸ ἴδιο; Ὄχι φυσικὰ δὲν εἶναι καὶ ὑπάρχουν λαμπρὲς ἐξαιρέσεις (π.χ. ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς), οἱ ὁποῖες ὄχι μόνο κράτησαν ἀλλὰ καὶ διέδωσαν τὴν Ὀρθοδοξία σὲ ὅλο τὸν κόσμο καταδικάζοντας τὴν κάθε εἴδους αἵρεση καὶ τὶς πρακτικές της. Ἐδῶ ὅμως πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ὄχι μόνο σπούδασαν σὲ οἰκουμενιστικὰ κέντρα, ἀλλὰ ἀφοῦ ἐπιμορφώθηκαν κατάλληλα (βλέπε τὸν παραπάνω χαιρετισμὸ Χριστόδουλου στὸ Π.Σ.Ε.), κάνουν τὸ κάθε τι γιὰ νὰ προωθήσουν τὸν Οἰκουμενισμό, τυφλώνοντας τοὺς ἀνθρώπους μὲ τοὺς τίτλους τῶν σπουδών τους ἀμελόντες παράλληλα αὐτὰ εἰς τὰ ὁποῖα ἐτάχθηκαν.

Πρὸς ἀπάντηση ὅλων αὐτῶν τῶν ἐρωτημάτων δίνουμε ὅμως καλύτερα τὸν λόγο στὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν Πάριο καὶ στὸν μακαριστό, πραγματικὸ Ἐπίσκοπο Αὐγουστῖνο Καντιώτη:

«Τὰ ἄλλα μέρη τῆς Εὐρώπης (σημ. δηλαδὴ τὰ παπικὰ καὶ τὰ προτεσταντικὰ) ἀκόμα γελοῦν τὸν ἑαυτόν τους τάχα πὼς εἶναι Χριστιανοί, χωρὶς νὰ ἔχουν μόρφωσιν (δηλαδὴ εὐσεβείας, πρβλ. Παῦλο, Β΄Τιμ.) παρὰ μόνο τοὺς ναοὺς καὶ τὶς πολλὲς καὶ μεγάλες καμπάνες καὶ τὶς πυκνὲς λιτανεῖες καὶ τὰ ποικίλα καὶ διάφορα σχήματα καὶ τὰ βδελυκτὰ καὶ θεοστυγῆ τάγματα, ἐνῶ ὅμως εἶναι αὐτόχρημα γάλλοι (σημ. δηλαδὴ ἄθεοι ἢ ἐκκοσμικευμένοι). Μάθετε λοιπὸν καὶ ἐξακριβώστε το, ὅτι ὅλοι (σημ. μὲ ὅλοι ἐννοεῖ ὁ Ἅγιος τὴν πλειοψηφία) οἱ καθηγητὲς στὶς Ἀκαδημίες (σημ. τῆς Δύσης) εἶναι ἄθεοι! Σὲ τέτοιο βαθμὸ μάλιστα ἄθεοι… ὥστε τὸ θεωροῦν μεγάλη τους ντροπὴ νὰ φαίνονται, ὅτι εἶναι Χριστιανοί. Καὶ τί εἶναι; Φιλόσοφοι. Αὐτὸ εἶναι τὸ καύχημα καὶ ἡ δόξα τους. Προσέχετε λοιπόν, αὐτοὺς ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὴν Δύση ἐν σχήματι φίλων καὶ ἀδελφῶν, γιατὶ στὴν πραγματικότητα συμβαίνει τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Τὰ μαθήματα τῶν πονηρῶν δασκάλων εἶναι πονηρά» (Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος «Ἀντιφώνηση»).

«Ένα σας συνιστώ. Μη μου λέτε, ότι αυτός είναι καλός, αυτός είναι θεολόγος σπουδαίος, αυτός κάνει διαλεκτική, αυτός άνοιξε ακαδημία του Πλάτωνος και άμα τον ακούσεις είναι θαύμα!… Μέτρησε τον αν έχει μία σπίθα από το Μάρκο τον Ευγενικό, αν έχει μία σπίθα από τον ιερό Φώτιο, αν έχει μία σπίθα από τον Κηρουλάριο, αν έχει μία σπίθα από τον Παπουλάκο (ο αγράμματος αυτός στάθηκε απέναντι ολόκληρου του κόσμου). Τα λέγω αυτά έχων επίγνωση της θέσεως μου ως Έλληνος και ως επισκόπου έχοντος τεράστια ευθύνας. Είμεθα έτοιμοι τα πάντα να θυσιάσωμεν. Τολμώ, ίσως για τελευταία φορά από του βήματος αυτού, να πω: Όσοι αγαπάτε το Χριστό, όσοι αγαπάτε την Εκκλησία, έχουμε την Παναγία μαζί μας, έχουμε μαζί με όλους εκείνους που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την ορθόδοξο πίστη μας. Όσοι είναι με το διάβολο, να κάτσουν κάτω, να κλείσουν τα στόματα τους. Διότι διάβολος είναι η δειλία των, διάβολος είναι η δελεαστικότης των, διάβολος τα επιχειρήματα των, που ζητούν να ψυχράνουν μια χούφτα ανθρώπων οι οποίοι βασανίζονται και τυραννιούνται και διώκονται για την πίστη του Χριστού μας» (Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, «Οἱ Χριστιανοὶ στοὺς ἔσχατους καιρούς».

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου