«Μια φορά κι έναν καιρό», οι ιστορίες είχαν πάντα με ένα ευχάριστο τέλος. «Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Το έλεγε και το τέλος. Δύο φράσεις σήμα κατατεθέν των παραμυθιών και των λαϊκών ιστοριών που είναι αναγνωρίσιμες από μικρούς και μεγάλους.

Όταν ακούει κάποιος «μια φορά κι έναν καιρό» στις μέρες μας, πιθανότατα σκέφτεστε τη Disney. Μερικές από τις ταινίες της Disney είναι εμπνευσμένες από δανέζικα, γερμανικά και γαλλικά παραμύθια άλλαξαν ακόμη και την ιστορία τους για να είναι πιο φιλικές προς την οικογένεια και ένα πιο νεαρό κοινό. Η ταινία κινουμένων σχεδίων του 1989 «Η Μικρή Γοργόνα», για παράδειγμα, δεν περιλαμβάνει ούτε μια σκηνή όπου η γοργόνα πρέπει απαντήσει στο δίλημμα για το αν θα επιλέξει να σκοτώσει τον πρίγκιπα για να επιστρέψει στη ζωή ως γοργόνα όπως αναφέρει το αρχικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν του 1837.

Ωστόσο η ιστορία της εναρκτήριας φράσης «μια φορά κι έναν καιρό» πηγαίνει πολύ πιο πίσω από τη Disney ή τα παραμύθια 200 ετών της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης. Εξετάζοντας την προέλευση και τη χρήση της φράσης στην αφήγηση, μπορούμε να καταλάβουμε πώς και γιατί επικράτησε στην πολιτιστική μας συνείδηση ​​μέχρι και σήμερα.

Πρώιμες αναφορές της πιο αναγνωρίσιμης opening line στον κόσμο

Εκτιμάται ότι η πρώτη χρήση της φράσης «μια φορά κι έναν καιρό» χρονολογείται στο 1380 με την ιστορία «Sir Ferumbras». Αποτελούμενη από δέκα, 540 σύντομες γραμμές μετρικής ποίησης, αυτός ο ρομαντισμός της Μέσης Αγγλίας συνδέεται με τη Γαλλία. Η «ύλη της Γαλλίας», ή «Ο Καρολίνγκιος κύκλος», είναι μια συλλογή λογοτεχνίας που περιβάλλει την ιστορία της Γαλλίας, ιδίως του Καρλομάγνου. Στη φράση «Onys.. uppon a day… he slow kynges three». Μία άλλη πρώιμη αναφορά της φράσης έρχεται από το 1566. Ο Τόμας Ντραντ, ένας Άγγλος ποιητής και κληρικός, δημοσίευσε το A Medicinable Moral με τη φράση: «Once on a tyme, a Greeke poeme I dreamed to indite».

Πιστεύεται ότι το «μια φορά κι έναν καιρό» ήταν η εναρκτήρια φράση για πολλές προφορικές και γραπτές αφηγήσεις από το 1600. Η φράση χρησιμοποιήθηκε στις πρωτότυπες αγγλικές μεταφράσεις πολλών διάσημων παραμυθιών. Ένα παράδειγμα είναι το άνοιγμα του Γάλλου συγγραφέα Σαρλ Περό, «il était une fois». Ο Περό έγραψε γνωστές ιστορίες όπως η Σταχτοπούτα, η Κοκκινοσκουφίτσα και η Ωραία Κοιμωμένη.

Επίσης ο διάσημος συγγραφέας Τσαρλς Ντίκενς πιθανώς να συνέβαλε στην αναγνωρισιμότητα της φράσης. Γράφει στο «A Christmas Carol», που δημοσιεύτηκε το 1843, «Μια φορά κι έναν καιρό -από όλες τις καλές μέρες του χρόνου, την παραμονή των Χριστουγέννων- ο γέρος Σκρουτζ καθόταν απασχολημένος στο χώρο που μετρούσε τα λεφτά του».

Μεταφράσεις και παραλλαγές σε άλλες γλώσσες

Η φράση είναι σαφές ότι έχει πλέον έναν παγκόσμιο χαρακτήρα και αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας. Άλλωστε στον κατάλογο με τις γλώσσες που χρησιμοποιούν τη φράση ο αριθμός φτάνει τις 88.

Από που προήλθε η φράση: Κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα;

Τα παραμύθια του Δανού συγγραφέα Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ξεκινούν για παράδειγμα με το «der var engang», που σημαίνει «υπήρχε κάποτε». Οι αδελφοί Γκριμ ξεκινούν τις ιστορίες τους με τη γερμανική φράση «es war einmal», που σημαίνει «ήταν κάποτε». Στα ισπανικά, η διατύπωση είναι «érase una vez», κυριολεκτικά «υπήρχε κάποτε».

Το βιβλίο του Ρότζερ Άμπραχαμς, African Folktales, αναφέρει πώς 95 παραδοσιακές και προφορικές ιστορίες έχουν επίσης συγκεκριμένες φόρμουλες. Στη Χάουσα (μια γλώσσα που μιλιέται στον Νίγηρα, τη Νιγηρία και πολλές περιοχές στη Δυτική Αφρική), οι ιστορίες ξεκινούν με τη φράση «Μια ιστορία, μια ιστορία. Αφήστε το να φύγει, ας έρθει ». Η Γιορούμπα (μια γλώσσα που μιλιέται από τους ανθρώπους στο Μπενίν, τη Νιγηρία και άλλα μέρη) ξεκινά επίσης με ένα παρόμοιο άνοιγμα «Εδώ είναι μια ιστορία! Η ιστορία είναι».

Στη Χιλή, το παραδοσιακό άνοιγμα είναι «Άκου να το πεις και πες το να το διδάξει». Τα αραβικά λαϊκά παραμύθια έχουν επίσης ένα κλασικό άνοιγμα. Παραδείγματα αυτού του τύπου από μια συλλογή του 1986 είναι: «Αυτό συνέβη ή ίσως δεν συνέβη. Ο χρόνος έχει περάσει πολύ και πολλά έχουν ξεχαστεί».

Μοτίβα στην αφήγηση ιστοριών

Οι μύθοι και τα παραμύθια είναι ιστορικά οι πιο συνηθισμένες ιστορίες που ξεκινούν με τη φράση «μια φορά κι έναν καιρό». Αυτό το παρατηρήσιμο μοτίβο είναι μια συνειδητή επιλογή που έκανε ο παραμυθάς για να βοηθήσει τον αναγνώστη.

Οι φράσεις που ξεκινούν την ιστορία, όπως «μια φορά κι έναν καιρό», χρησιμοποιήθηκαν από τους αφηγητές για να δείξουν την έναρξη ενός λαϊκού παραμυθιού. Τα λαϊκά παραμύθια θεωρούνταν ξεχωριστά από τους θρύλους επειδή ήταν μυθοπλασία. Αυτή η διάκριση ήταν ιδιαίτερα σημαντική για το κοινό ώστε και στην κατανόηση και ειδικά όταν μετέδιδε προφορικά της ιστορίες σε παιδιά.

Στα βασικά στοιχεία της γραφής βρίσκεται ο χωροχρόνος. Οι δημιουργοί με τη φράση «μια φορά κι έναν καιρό» έχουν ξεμπερδέψει ήδη από την πρώτη γραμμή της ιστορίας τους με το πού και πότε αυτή διαδραματίζεται. Και από εκεί και πέρα μπαίνουν κατευθείαν στο ψητό.

Ένας ειδικός στην ευρωπαϊκή λαογραφία περιγράφει πώς η φράση χρησιμοποιείται ως εργαλείο αφήγησης:

«Γενικά, οι Δυτικοί και οι Βορειοευρωπαίοι είπαν δύο ειδών ιστορίες: Τις λαϊκές ιστορίες και τους θρύλους. Οι θρύλοι ήταν πιστευτοί και οι λαϊκές ιστορίες ήταν τα προφορικά μυθιστορήματα του λαού. Τα όρια ήταν συχνά θολά, οπότε οι ορισμοί αμφισβητούνται από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αλλά η διχοτόμηση είναι χρήσιμη στην ταξινόμηση.

Η εναρκτήρια φράση έδειξε ότι δεν υπήρχε καμία επιμονή ότι η ιστορία “πραγματικά συνέβη” κάποια στιγμή. Ομοίως, αυτές οι ιστορίες θα τελείωναν με μια παρόμοια κατασκευή θα ενημέρωνε τους ανθρώπους ότι η φανταστική ιστορία έφτασε στο τέλος της. “Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα” είναι πιο οικείο στο σύγχρονο κοινό».

Η δύναμη των λέξεων

Η συγγραφέας Μαρία Κόνικοβα θεωρεί πώς αυτή η απλή φράση, «μια φορά κι έναν καιρό», έχει μια τέτοια διαρκή δύναμη στις ιστορίες:

«Τι ακριβώς υπόσχονται οι λέξεις; Πέρα από το δέλεαρ της φαντασίας και τα παραμυθένια, μαγικά βασίλεια και ζώα που μιλούν, γιατί αυτή η φράση, αυτή η στροφή, αυτή η διατύπωση;

Πρώτον, υπάρχει αυτή η εμφάνιση της απόστασης. Δεν βρισκόμαστε στο τώρα, αλλά μάλλον σε κάποιο μέρος στο αφηρημένο παρελθόν. Κι έναν καιρό. Και δεύτερον, υπάρχει η ασάφεια, η σκόπιμη έλλειψη συγκεκριμένου χρόνου. Δεν μιλάμε για έναν καθορισμένο χρόνο, έναν χρόνο τον οποίο μπορείτε να υποδείξετε, αλλά μάλλον μια απροσδιόριστη στιγμή. Όχι μια γη ή ένα μέρος που μπορείτε να εντοπίσετε, αλλά κάποιο βασίλειο, κάποια γη, κάποιο μέρος που δεν μπορεί να συνδεθεί με έναν χάρτη».

Η Κονίκοβα προτείνει ότι η ακριβής φράση που προκαλεί απόσταση και ασάφεια είναι αυτή που επιτρέπει στους αναγνώστες να επεκτείνουν τη φαντασία τους και να συνδεθούν με την ιστορία.

Σε ψυχολογικό επίπεδο, η απόσταση μας βοηθά να αποκτήσουμε προοπτική. Οι ψυχολόγοι συνιστούν σε αγχωτικές και ενοχλητικές καταστάσεις, οι άνθρωποι, να κάνουν ένα βήμα πίσω και να δουν τη «μεγαλύτερη εικόνα». Αυτή η τεχνική ονομάζεται ψυχολογική αποστασιοποίηση.

Η αόριστη ποιότητα της φράσης που υποδηλώνει έναν απροσδιόριστο χρόνο καθιστά την ιστορία προσιτή στους αναγνώστες. Τα άτομα δεν χρειάζεται να γνωρίζουν τρέχοντα ιστορικά γεγονότα ή το περιβάλλον καθώς ξεκινούν την ιστορία και μπορούν να επικεντρωθούν μόνο στους χαρακτήρες, τα στοιχεία της πλοκής και τη φαντασία τους. Αυτή η τεχνική καθιστά λοιπόν τόσο ελκυστικά τα παραμύθια σε μικρούς και μεγάλους αναγνώστες. Ή ακροατές.