Ο Δείπνος αυτός αναδείχθηκε ως η αρχή του αιωνίου Δείπνου της Βασιλείας του Θεού Πατρός. Εκεί καλείται κάθε πιστό μέλος της Εκκλησίας να λάβει μέρος απ᾽ αυτήν ακόμη την πρόσκαιρη ζωή, ώστε και στην άλλη ζωή, την αιώνια, να υπάρχει μέσα στον χώρο της Τριαδικής δόξης του Θεού μας. Σε αυτήν την αιώνια διάσταση θα γεύεται την Χάρη, την ειρήνη και την αγάπη κατ᾽ ευθείαν από το φως της Τρισηλίου Θεότητος.
Τι συνέβη σε αυτόν τον Δείπνο; Εκεί ο Θεάνθρωπος Κύριος παραδίδει στους Μαθητές και Αποστόλους το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Όταν τους λέγει «λάβετε φάγετε...» και «πίετε εξ αυτού πάντες...» προδηλώνει τα «μέλλοντα Αυτώ συμβαίνειν». Ότι δηλαδή θα προσφέρει τον Εαυτό του για την λύτρωση και την σωτηρία του ανθρώπου. Θα ανέβει στον Σταυρό, θα γίνει Εσταυρωμένη Αγάπη, θυσιάζοντας τον Εαυτόν του και ανοίγοντας πάνω στον Σταυρό τα χέρια Του θα καλέσει και θα αγκαλιάσει όλον τον κόσμο.
Έτσι, λοιπόν, ο άνθρωπος θα έχει την δυνατότητα να ενώνεται μαζί Του, μετέχοντας σε αυτόν τον Δείπνο, που επαναλαμβάνεται σε κάθε Θεία Λειτουργία. Εκεί το προαιωνίως εσφαγμένο Αρνίο, ο Θεάνθρωπος Κύριος, σφαγιάζεται αναιμάκτως και προσφέρεται στους Ορθοδόξους πιστούς.
Καλείται, λοιπόν, ο άνθρωπος να λάβει το τεθεωμένο Σώμα και το τεθεωμένο Αίμα Του, για να ενωθεί μυστικά μαζί Του, να λυτρωθεί και να σωθεί.
Άρα η Θεία Ευχαριστία είναι το Μυστήριο, διά του οποίου ο άνθρωπος ενώνεται μυστικά με την Κεφαλή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, τον Χριστό. Συνάμα, μέσω αυτού του Μυστηρίου, συνδέεται οντολογικά με όλα τα αδέλφια του που λαμβάνουν μέρος στο Μυστήριο και ευρίσκονται σε κοινωνία με τον Χριστό.
Προσφέρει ο Ορθόδοξος πιστός τα Τίμια Δώρα, τον άρτο και τον οίνο, με τα οποία συμβολίζεται ο όλος ψυχοσωματικός άνθρωπος.
Το σιτάρι, αφ᾽ ενός, από το οποίο γίνεται ο άρτος συμβολίζει τον φυσικό κόσμο, την κτίση ολόκληρη και ακόμη τον άνθρωπο σωματικώς, τον πόνο, την εργασία του, την επιστήμη. Με αυτόν τον τρόπο η όλη διεργασία, για να γίνει ο άρτος, αντικατοπτρίζει τον πολιτισμό του ανθρώπου. Ενώ ο οίνος, αφ᾽ ετέρου, που είναι ένα ποτό που φέρνει τον άνθρωπο σε μία ψυχική ευθυμία και ξεκούραση συμβολίζει τον εσωτερικό, ψυχικό άνθρωπο.
Σε αυτήν λοιπόν την προσφορά του ανθρώπου ο Θεάνθρωπος Κύριος αντιπροσφέρει τον Ίδιο τον Εαυτό του, μεταβάλλοντας τον άρτο και τον οίνο στο Σώμα και στο Αίμα Του. Λαμβάνοντας ο άνθρωπος το Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου Κυρίου, ενώνεται με Αυτόν κατά Χάριν και γίνεται σύσσωμος και σύναιμος Χριστού, χριστοποιείται, χαριτώνεται, γίνεται θεάνθρωπος κατά Χάριν.
Επιπλέον καθίσταται ολοκληρωμένη προσωπικότητα, ενοποιείται εσωτερικώς, παύει να υφίσταται εντός του η διάσπαση που του προξένησε η αμαρτία και αποκαθιστά την σχέση του με τον Δημιουργό του Θεό, με τον συνάνθρωπο, αλλά και με τον εαυτό του.
Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της ουσιαστικής συμμετοχής του ανθρώπου στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και όχι η προσέλευση σε αυτό κατ᾽ έθιμο, χωρίς μετάνοια, εξομολόγηση και νηστεία.
Μακριά από αυτή την ουσιαστική κοινωνία με τον Θεό ο άνθρωπος ζει ως ένα διεσπασμένο άτομο, αισθανόμενος ένα κενό μέσα του, γιατί αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει κανένα νόημα αυτή η ζωή.
Αυτός που δίδει λόγο και νόημα στην ζωή του ανθρώπου είναι η Εσταυρωμένη Αγάπη, ο Θεάνθρωπος Κύριός μας, ο Οποίος είναι και ο δρόμος που θα μας οδηγήσει στην αιώνιο ζωή, για να απολαύσουμε αιωνίως τον παράδεισο.
