Στο οροπέδιο της Στυμφαλίας η “πράσινη διαδρομή” εντυπωσιάζει με τις εναλλαγές της βλάστησης.
Κωνοφόρα δάση κεφαλληνιακής ελάτης, μαύρης πεύκης, βελανιδιές και καρυδιές, πανύψηλα πλατάνια, ιτιές και λεύκες σε ρεματιές με τρεχούμενα νερά, θυμάρι, λεβάντα και τσάι του βουνού ανάμεσα σε ρείκια και πουρνάρια.
Τοπία ημιορεινά καταλήγουν στο μυστηριακό οροπέδιο της Στυμφαλίας όπου κυριαρχεί η θρυλική λίμνη.
Ο γύρος της λίμνης γίνεται από έναν σχετικά καλό ασφαλτόδρομο που άλλοτε πλησιάζει τις όχθες και άλλοτε απομακρύνεται από αυτές δίνοντας πανοραμική θέα στη λίμνη και τους πυκνούς καλαμιώνες της. Εδώ βρίσκουν καταφύγιο περισσότερα από 160 είδη ορνιθοπανίδας.
Ένα ψάρι που το έλεγαν… Stymfalicius
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα είδος ενδημικού ψαριού που ζει μόνο στη λίμνη Στυμφαλία. Ονομάζεται Phoxinellus Stymfalicius και επιβιώνει τις περιόδους ξηρασίας της λίμνης μέσα στα λασπόνερα σχηματίζοντας ένα γλιστερό κάλυμμα λάσπης γύρω από το σώμα του. Το μήκος του φτάνει τα λίγα χιλιοστά και ζει το πολύ δύο χρόνια. Ανήκει στα απειλούμενα είδη και γι΄ αυτό αναφέρεται στο «κόκκινο βιβλίο» της ΕΕ, μαζί με άλλα ζώα και φυτά της περιοχής.
Η Στυμφαλία του μύθου και του θρύλου
Η λίμνη Στυμφαλία είναι στενά δεμένη με έναν από τους άθλους του μυθικού ήρωα Ηρακλή, ο οποίος απομάκρυνε με κρόταλα τις απειλητικές Στυμφαλίδες Όρνιθες που κατοικούσαν στα έλη.
Την περιοχή, όμως, στοιχειώνει ακόμη και σήμερα ο μύθος για τον τάφο του βασιλιά Αίπυτου, αδελφού του Στύμφαλου, πρώτου οικιστή της περιοχής.
Σύμφωνα με το μύθο, ο Αίπυτος λάτρευε το κυνήγι, πέθανε από δάγκωμα φιδιού και ετάφη με βασιλικές τιμές και αμύθητα πλούτη σε κοντινή περιοχή του Γεροντείου όρους. Ο περιηγητής Παυσανίας (2ος αι. μ.Χ.) αναφέρεται στον τάφο του βασιλιά Αίπυτου, όμως οι αρχαιολόγοι τον αναζητούν ακόμα και σήμερα…
