Bλέπεις την πύλη και αισθάνεσαι ένα μικρό σφίξιμο στην καρδιά- μικρό, δηλαδή, σαν το σοβαρότερο καρδιακό επεισόδιο στα χρονικά των εμφραγμάτων. Ο Στράτος Διονυσίου φροντίζει, τουλάχιστον, να σου δώσει δύναμη («Η ζωή, η ζωή εδώ τελειώνει» ακούς στο μυαλό σου).
Οι αναμνήσεις αρχίζουν να χορεύουν τον τρελό τους χορό υπό τη μορφή των φωνών του πατέρα σου, του θείου σου, ακόμα και του παππού σου:
«Θυμάμαι που έκανα 32 μήνες φαντάρος αγόρι μου και πήρα συνολικά 6 ώρες άδεια. Όταν απολύθηκα είχα πακέτο από τη Βίκυ Χατζηβασιλείου κι έτσι ξαναβρήκα τη μάνα σου…» ο ένας, «Ξέρεις τι θα πει 187 συνεχόμενα σκοπέτα, ανιψιέ;» ο άλλος, «Θα πήξεις στα καψόνια, κωλόψαρο!» ο τρίτος (ο παππούς, που δε σε πολυσυμπαθεί γιατί έχεις πάρει το όνομα του άλλου παππού).
