Η εξέγερση είναι ο πιο δύσκολος από όλους τους πολέμους, έλεγε ο Πλάτων.

Ο σαματάς του αμερικανικού Καπιτωλίου έφερε μνήμες και συγκρίσεις με προ ετών αντίστοιχα γεγονότα στην χώρα μας.

Μόνο που κάποιοι στρατευμένοι κονδυλοφόροι ερμηνεύουν κατά το δοκούν και συγκρίνουν ανόμοια πράγματα. Θυμήθηκαν σήμερα τους “Μακεδονομάχους” που προ 2-3 ετών στα μεγάλα συλλαλητήρια για το Σκοπιανό είχαν επιχειρήσει εισβολή στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Μόνο που η μνήμη του είναι κοντή και η ευαισθησία τους όψιμη.

Γιατί αν είχαν ίχνος δεοντολογίας και τιμιότητας στα γραπτά τους θα έπρεπε να θυμηθούν πρώτα τι έγινε πριν από δέκα χρόνια... Ήταν τότε που το...αθώο κίνημα των αγανακτισμένων χωρίς πάτρονες (εδώ γελάμε) είχε διαιρεθεί ήδη σε “πάνω πλατεία”, “κάτω πλατεία”, “δόθε πλατεία” “κείθε πλατεία” και έλειπε μονάχα ο...Γκόρτσος!

Ήταν τα πρωτόγνωρα γεγονότα από την περίοδο Μαΐου – Οκτωβρίου 2011, απόνερα και της τραγωδίας της Μαρφίν ένα χρόνο πριν, τότε που εξαγριωμένοι πολίτες πολιορκούσαν το Κοινοβούλιο, απηύθυναν μαζικό χαιρετισμό δια της ανοιχτής παλάμης στους βουλευτές, και τελικά κάποιοι εξ αυτών είχαν προσπαθήσει να εισβάλουν στο κτίριο της Βουλής από τα σκαλιά πίσω από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

Ο γράφων τυγχάνει να ήταν παρών σε αυτά τα γεγονότα καλύπτοντάς τα με την δημοσιογραφική ιδιότητα και εν αντιθέσει με τους κονδυλοφόρους του καναπέ και της αποβλακωμένης μικρής οθόνης έχει πολύ συγκεκριμένη εικόνα για το είχε γίνει τότε. Και διόλου ασθενή μνήμη!

Μόνο που οι επικριτικές συγκρίσεις έχουν άλλο στόχο. Να “συμπεθεριάσουν” τους ακραίους Τραμπ-ούκους του Καπιτωλίου (κι ας μην ήταν μόνο υποστηρικτές του απερχόμενου προέδρου) με την ελληνική δήθεν ακροδεξιά.

Γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει ένας- αστικός εν προκειμένω- “εχθρός”...

Σε διαφορετική περίπτωση θα καταφύγουμε σε καβαφικούς μονολόγους:

“Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις”

Η σύγκριση επομένως των όψιμων επικριτών είναι μεροληπτική και παράταιρη! Το ζητούμενο είναι τα άκρα και το πως αντιλαμβάνονται το πολίτευμα, πόσο αναγνωρίζουν έστω αυτήν την μορφή δημοκρατίας ή επιχειρούν με την βία να την ανατρέψουν.

Και κάτι τελευταίο... Αν (λέμε ΑΝ σαν του Παπακαλιάτη) Έλληνες διαμαρτυρόμενοι τα είχαν καταφέρει να μπουκάρουν στην Βουλή, πιο πολλές θα ήταν οι ζημιές ή οι selfies;

Και μετά τι θα έκαναν; Ή να μην ρωτάμε τέτοια πράγματα γιατί ισχύει η Μπακουνική ρήση: “Όποιος κάνει σχέδια για μετά την επανάσταση είναι αντιδραστικός”;

Τελικά όπως έλεγε και η Γαλλίδα φιλόσοφος Σιμόν Βέιλ “δεν είναι η θρησκεία το όπιο του λαού, αλλά η επανάσταση”