Πώς το είχε πει το 2016; «Συνηθίζω να πιστεύω ότι δεν έχει σημασία τι πιστεύουν για σένα όταν φτάνεις, αλλά όταν αποχωρείς. Σας παρακαλώ, δώστε μας χρόνο να δουλέψουμε». Έλα μωρέ με τον ηττοπαθή...
Είναι ο εύκολος τρόπος να εξυψώσεις την τελειότητα. Ο μοναδικός τρόπος να απαξιώσεις τη νομοτέλεια του αθλητισμού. Ο εύκολος τρόπος να καταργήσεις τη λογική. Ο μοναδικός τρόπος να ισοπεδώσεις τη φυσιολογική ατέλεια. Την πιο όμορφη, δηλαδή, αρετή της ανθρώπινης φύσης: Τη μη τελειότητα. Είναι η ταμπέλα του Loser! Σε έναν κόσμο που αρέσκεται να εκμηδενίζει επιτυχίες και αξίες, εκείνος που χάνει το τελευταίο σουτ, αλλά έχει βάλει το προτελευταίο, είναι loser. Εκείνος που χάνει το τελευταίο πέναλτι, αλλά έχει πετύχει χατ-τρικ, ναι, είναι loser. Εκείνος που σαρώνει και φτάνει σε τελικούς, ωστόσο ηττάται σε εκείνους, είναι loser.
Και παρότι στα μουσικά μπαράκια του Λίβερπουλ, ο Μπεκ δύσκολα θα έβρισκε σκηνή για live performing, το νούμερο ένα hit του από το 1994 μπορούσε να παίζεται στο repeat όλο το βράδυ. Οι Άγγλοι, εξάλλου, αν και γνωστοί για το φλεγματικό τους χιούμορ, θα άντεχαν να προσθέσουν λίγη ειρωνεία στην ωμότητά τους. Και το σημαιάκι που έβαλε ο Γιούργκεν Κλοπ στην κορυφή της Ευρώπης, είναι η καλύτερη απάντηση προς εκείνους που επέμεναν να τον χαρακτηρίζουν ηττοπαθή. Ακόμα κι αν με τον τρόπο του, τους είχε προειδοποιήσει για το τι θα επακολουθούσε.
