Ο Masafumi Nagasaki βρήκε την ηρεμία του στο νησί Sotobanari όπου ήταν ο μοναδικός κάτοικος. Ζούσε γυμνός στο ερημικό νησί για τρεις σχεδόν δεκαετίες.

Οι ιαπωνικές αρχές όμως αρνήθηκαν να του δώσουν την ευκαιρία να πεθάνει στο νησί που ο ίδιος ονόμαζε σπίτι του τα τελευταία 29 χρόνια.

Τον γύρισαν στην Ιαπωνία αφού τον βρήκαν σε κακή κατάσταση οι αρχές. Είχε γίνει γνωστός ως «γυμνός ερημίτης» όταν τον εντόπισε ένας ταξιδιώτης.

«Ο Nagasaki εκδιώχθηκε όταν τον βρήκε κάποιος στο νησί και έμοιαζε αδύναμος» δήλωσε στο news.com.au ο Alvaro Cerezo.

Κάλεσε τις αρχές και αναγκάστηκε να ζήσει σε ένα σπίτι 60 χιλιόμετρα μακριά στην πόλη Ishigaki. Ο Cerezo σημείωσε ότι η υγεία του είναι καλά και πως κατά πάσα πιθανότητα είχε γρίπη όταν βρέθηκε.

Βέβαια αυτό σήμανε, όπως υπογράμμισε, και το τέλος στη ζωή του στο ερημικό νησί καθώς δεν του επιτρέπεται να επιστρέψει. Η ιστορία του Nagasaki είχε γίνει για πρώτη φορά γνωστή το 2012.

Είχε εγκαταλείψει τον πολιτισμό στα τέλη της δεκαετίας του ’80 επιλέγοντας να δημιουργήσει τη βάση του στο νησί Sotobanari. Το απομακρυσμένο σημείο, όπου δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό, έχει μόνο ένα χιλιόμετρο πλάτος και βρίσκεται πιο κοντά στην Ταϊβάν από ό,τι στο Τόκιο.

Τα ρεύματα που περιβάλλουν το ερημικό νησί είναι τόσο επικίνδυνα που ντόπιοι ψαράδες σπάνια ρίχνουν τα δίχτυα τους στην περιοχή. Ο Nagasaki πριν αποσυρθεί από τον πολιτισμό εργαζόταν στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας.

«Δεν κάνω αυτό που μου λέει η κοινωνία. Αλλά ακολουθώ τους νόμους του φυσικού κόσμου. Δεν μπορείς να νικήσεις τη φύση οπότε πρέπει να την υπακούς απόλυτα. Αυτό έμαθα όταν ήρθα εδώ. Και αυτός είναι ίσως ο μόνος λόγος που τα πηγαίνω τόσο καλά» σημείωσε.

Ταξίδευε σε ένα κοντινό νησί με χρήματα που του έστελνε η οικογένειά του για να πάρει νερό και φαγητό. Μάζευε νερό βροχής για να ξυρίζεται και να κάνει μπάνιο. Στον πρώτο χρόνο της παραμονής του στο ερημικό νησί έχασε όλα του τα ρούχα σε τυφώνα.

«Το να κυκλοφορείς απλά γυμνός δεν ταιριάζει με τη φυσιολογική κοινωνία. Αλλά εδώ στο νησί το αισθάνεσαι σωστό. Είναι σαν μια στολή». Περνούσε κάθε μέρα του απολαμβάνοντας τον ήλιο, καθαρίζοντας τον χώρο και προσπαθώντας να αποφύγει τα τσιμπήματα εντόμων.

«Η εύρεση ενός τόπου για να πεθάνεις είναι κάτι σημαντικό που πρέπει να κάνεις. Και αποφάσισα ότι αυτό το μέρος είναι για μένα. Δεν είχα αντιληφθεί πραγματικά πόσο σημαντικό είναι να επιλέξεις τον τόπο του θανάτου σου. Το να πεθάνεις εδώ, περιτριγυρισμένος από τη φύση, δεν μπορείς να το νικήσεις».