Η ζωή του εθνικού μας «Γιαννάκη» είναι αναμφίβολα πλασμένη από τα υλικά που φτιάχνονται τα πιο γλυκά όνειρα.

Από τις κακουχίες, τη φτώχεια και την ανέχεια, στον μαγικό κόσμο του αμερικανικού μπάσκετ με αποκλειστικά όπλα το ταλέντο που ξεχειλίζει, το ανθρώπινο πείσμα και την τεράστια υπερπροσπάθεια φυσικά.

Εξαιρετικός αθλητής και ακόμα εξαιρετικότερος άνθρωπος, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο περιλήφθηκε στο All Star Game του ΝΒΑ προσυπογράφοντας μια ιστορικότατη στιγμή για το ελληνικό μπάσκετ.

Ο σταρ των Μιλγουόκι Μπακς θα βρίσκεται στη βασική πεντάδα της Ανατολής για το All Star Game που θα διεξαχθεί στις 19 Φεβρουαρίου στη Νέα Ορλεάνη, γεγονός που αποτελεί μια χρυσή στιγμή τόσο για την καριέρα του πιτσιρικά όσο και το ίδιο το ελληνικό μπάσκετ.

Ο 22χρονος Αντετοκούνμπο απέσπασε 1.604.463 ψήφους και ήταν τρίτος στην Ανατολή, πίσω μόνο από τον ΛεΜπρόν Τζέιμς (1.893.751 ψήφους) και Κάιρι Ίρβινγκ (1.696.769 ψήφους), καθώς έχει ήδη μαγέψει και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κανείς άλλος παίκτης της Ανατολής δεν ξεπέρασε μάλιστα το 1 εκατομμύριο ψήφους. Αλλά και συνολικά στο ΝΒΑ, ο Αντετοκούνμπο κατατάχθηκε έκτος σε ψήφους, καθώς τον ξεπέρασαν μόνο οι Στεφ Κάρι (1.848.121), Τζέιμς Χάρντεν (1.771.375) και Κέβιν Ντουράντ (1.768.185).

Αφού ευχαρίστησε όλους τους Έλληνες που τον βοήθησαν να φτάσει στο All Star Game και υποσχέθηκε να παίξει για τη λατρεμένη του Ελλάδα στη Νέα Ορλεάνη, βάζει πλώρη για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα, σε μια κινηματογραφική ζωή που φαίνεται να τα έχει όλα.

Όταν δεν καρφώνει στα μούτρα του Κρις Μπος ή ταπώνει τον Ντουράντ, αναγκάζοντας την Αμερική να παραμιλά με τις επιδόσεις του, πορεύεται σταθερά προς την μπασκετική καταξίωση με όχημα τα όσα είναι ως άνθρωπος.

Ένας άνθρωπος που ξέρει καλά από τα δυσκολότερα δεινά της ζωής, ένα παιδί που πέρασε δύσκολα και πολλά, μέχρι να τον απογειώσει το άπλετο ταλέντο του και να τον στείλει στην κορυφή του μπασκετικού κόσμου.

Η ζωή φαίνεται να του ανήκει, καθώς εκείνος ξέρει και την τιμά με τρόπο που αποτελεί πρότυπο μίμησης. Δεν ξεχνά και δεν κρατά κακίες, γι’ αυτό και πάει παρακάτω με τον φανταστικό τρόπο που το κάνει. «Γιαννάκης» για όλους, όχι γιατί είναι μικρός, αλλά γιατί είναι οικείος και προσιτός. Παρά το γεγονός ότι πολλοί ήταν αυτοί που έβαλαν εμπόδια στον δρόμο του και τον γέμισαν με μισαλλοδοξία, ρατσισμό και απανθρωπιά…

Μετανάστευση και νέα πατρίδα

Η οικογένεια Αντετοκούνμπο μετανάστευσε από τη Νιγηρία στην Ελλάδα το 1992, ακολουθώντας τη δύσκολη οδό της Τουρκίας. Ο Γιάννης θα γεννηθεί στην Αθήνα δύο χρόνια αργότερα ως το τρίτο από τα πέντε παιδιά της φαμίλιας. Η οποία επέλεξε να δώσει στα παιδιά της ελληνικά ονόματα (με εξαίρεση τον πρωτότοκό τους, τον Φράνσις) και να στείλει τον Φράνσις, τον Θανάση, τον Γιάννη, τον Κώστα και τον Αλέξη στο δημόσιο σχολείο για να πάρουν την ελληνική παιδεία.

Η φτώχεια είναι βέβαια καταραμένη κι έτσι τα παιδιά βγαίνουν στον δρόμο και το παραεμπόριο για να συμβάλουν στο πενιχρό οικογενειακό εισόδημα. Ο Γιάννης δεν φοβάται τις κακουχίες και πουλά ρολόγια και γυναικείες τσάντες στην Αθήνα, μέσα στο κυνηγητό της αστυνομίας και τους μειωτικούς χαρακτηρισμούς. «Μερικές φορές το ψυγείο μας ήταν άδειο. Δεν μπορούσαμε να πουλήσουμε πράγματα στον δρόμο, κι έτσι δεν είχαμε χρήματα για να αγοράσουμε φαγητό», εξομολογείται με πόνο ψυχής για κείνα τα δύσκολα χρόνια.

Το αθλητικό αίμα κυλά όμως στις φλέβες της οικογένειας Αντετοκούνμπο. Ο Φράνσις παίζει ποδόσφαιρο και οι πανύψηλοι Θανάσης και Γιάννης (και ο Κώστας αργότερα) βρίσκουν καταφύγιο στο μπάσκετ, όπου το ταλέντο τους δεν περνά στα «ψιλά». Δεν θα μπορούσε εξάλλου, καθώς ο Γιαννάκης μεγαλώνει και φτάνει στα 2,11 μέτρα! Και έχει κι ένα φαρμακερό σουτ που τον κάνει αστέρι στα γηπεδάκια των Σεπολίων.

Εκεί θα τον βρει μια μέρα να κάνει τα δικά του με τον αδερφό του Θανάση ο προπονητής Σπύρος Βελλινιάτης. Ο Τρίτωνας και μετά ο Φιλαθλητικός τρίβουν τα χέρια από την ανακάλυψη των δυο μαύρων διαμαντιών του μπάσκετ! Η οικογένεια μετακομίζει στου Ζωγράφου και η ζωή των δυο αδερφών γεμίζει πια με μπάσκετ, μπάσκετ και πάλι μπάσκετ. Ζουν και αναπνέουν για την πορτοκαλί θεά…

Μπάσκετ με δανεικά παπούτσια

Είναι γεγονός ότι η μπασκετική καριέρα του Γιάννη αρχίζει αργά, εξελίσσεται όμως ραγδαία, με έναν ρυθμό σχεδόν αδιανόητο. Ο μικρός γνώρισε το μπάσκετ σε ηλικία 13 ετών και μόνο καλός δεν ήταν. Όπως έχουν αποκαλύψει εξάλλου παλιοί του συμπαίκτες στον Φιλαθλητικό, ο «Γιαννάκης» δεν σταύρωνε σουτ και για ντρίμπλα ούτε λόγος!

Το αλάνι των δρόμων το είχε βάλει όμως πείσμα να τα καταφέρει, καθώς το μπάσκετ δεν ήταν ένα καπρίτσιο αλλά το μοναδικό εισιτήριο για να ξεφύγει από τη φτώχεια. Το περιβάλλον του εξάλλου μόνο κατάλληλο δεν ήταν για μπάσκετ, εκείνος ήταν ωστόσο αποφασισμένος να τα καταφέρει. Τι συνέβη μέσα στην τριετία, μέχρι τα 16 του, που θα μεταμορφωνόταν σε παιδί-θαύμα των παρκέ, κανείς δεν ξέρει. Ήταν μόνο το ύψος που πήρε απότομα;

Ή μήπως ήταν οι κακουχίες και τα δεινά που έπρεπε να ξεπεράσει για να βρεθεί στο δημοτικό γυμναστήριο του Ζωγράφου, φτάνοντας εκεί με τα πόδια από τα Σεπόλια; Έπαιζε άλλωστε με δανεικά και πολυκαιρισμένα παπούτσια, άλλοτε μεγαλύτερα και άλλοτε μικρότερα από το νούμερό του. Και ήταν μέσα σε αυτά που έπρεπε να ξεπεράσει τον εαυτό του αλλά και τον κόσμο ολόκληρο. Αλλά και την ίδια τη ζωή, καμιά αμφιβολία.

Τα παιδιά Αντετοκούνμπο περνούσαν ακόμα και μέρες χωρίς μπουκιά στο στόμα τους. Το σπίτι τους μόνο καταφύγιο δεν ήταν, συχνά χωρίς ρεύμα και νερό, και ακόμα συχνότερα με τη σπιτονοικοκυρά να τους απειλεί με έξωση λόγω των απλήρωτων ενοικίων που συσσωρεύονταν.

Αυτή ήταν η ζωή του Γιάννη όταν έσβηναν οι προβολείς του γηπέδου του Ζωγράφου και έπρεπε να επιστρέψει στα Σεπόλια. Ήταν όμως και που έπαιρνε σβάρνα τους δρόμους της Αθήνας με τα CD και τα γυαλιά ηλίου και δεν είχε τίποτα πια να φοβάται. Γιατί όταν έβγαζε μερικά ψιλά, μπορούσε να αγοράσει κάνα κρουασάν να φάει και να μη λιποθυμάει στην προπόνηση. Κρουασάν λοιπόν, ιδού η τροφή των πρωταθλητών!

Στον Φιλαθλητικό πάντως τα δυο αγόρια των Αντετοκούνμπο βρήκαν μια φιλόξενη αγκαλιά, πέρα από μια ομάδα, καθώς συχνά-πυκνά χρήματα συγκεντρώνονταν από τους συμπαίκτες για το καθημερινό τραπέζι των μαύρων συναθλητών τους. Ήταν μέσα σε αυτές τις αντιξοότητες που γεννήθηκε και σφυρηλατήθηκε ο 22χρονος σήμερα φόργουορντ.

Όταν μάθεις να τρέχεις με παπούτσι δυο νούμερα μεγαλύτερο και να φοράς τριπλή κάλτσα για να μη βγαίνει από το πόδι, τι να σου πει ο Κρις Μπος και ο ΛεΜπρόν;

Κι έτσι ο Γιαννάκης βελτιώθηκε θεαματικά, έριξε τρελό μπόι και πλέον έκανε πράματα και θάματα στο παρκέ. Όλο και πιο γρήγορος, όλο και πιο αλτικός, τα σουτ του ήταν πια τηλεκατευθυνόμενα. Τώρα περνούσε όλη την αντίπαλη άμυνα και πηδούσε στον θεό για να καρφώσει!

Η οικογένεια μετακόμισε κοντά στο δημοτικό γυμναστήριο Ζωγράφου, διαισθανόμενη ότι κάτι μεγάλο έπαιζε στη ζωή των Γιάννη και Θανάση. Ο Φιλαθλητικός στην Α2 ήταν το εισιτήριο που περίμενε. Όπως και η ελληνική υπηκοότητα, την οποία πήρε μετά κόπων και βασάνων το 2013, δοξάζοντας πλέον την Ελλάδα και κάνοντάς μας όλους υπερήφανους για τον υπεράθλο του Γιάννη που είχε να υπερβεί την ίδια τη ζωή για να τα καταφέρει.

Όταν μάλιστα η ισπανική Σαραγόσα απέκτησε τα δικαιώματα του Γιάννη που έκανε πλέον one-man show στην Α2, είχαν μπει τα θεμέλια για την ανεπανάληπτη εξέλιξή του. Δεν θα έπαιζε ωστόσο ούτε στην Α1, ούτε στην Ισπανία. Γιατί…

ΝΒΑ και Greek Freak!

«Στο νούμερο 15 των ντραφτ του ΝΒΑ για το 2013, οι Μιλγουόκι Μπακς επιλέγουν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, από την Αθήνα της Ελλάδας, όπου η τελευταία ομάδα του ήταν ο Φιλαθλητικός». Έτσι άνοιξε το νέο κεφάλαιο της ζωής του «Γιαννάκη» ο κομισάριος του Νο 1 πρωταθλήματος μπάσκετ του πλανήτη, Ντέιβιντ Στερν.

Του 19χρονου που ζούσε πια το μπασκετικό όνειρο μέχρι το μεδούλι του, αν και για όσους τον ήξεραν ήταν το αμούστακο αγόρι με τα μεγάλα χαρίσματα και την ακόμα μεγαλύτερη καρδιά που δεν ξεχνά ποτέ ούτε το ποιος ήταν και είναι ούτε τους δικούς του.

Όταν έδειχνε την οικογένειά του στα κοινωνικά δίκτυα χρόνια πριν, πριν γίνει αστέρι του ΝΒΑ, εκεί στα δύσκολα χρόνια, αχνοφαινόταν ο αδαμάντινος χαρακτήρας του. Γι’ αυτό και όταν άνοιξε η νέα σελίδα στη ζωή του, όλοι ήταν μαζί του. Τώρα έκανε εξαιρετικές εμφανίσεις στο ΝΒΑ, κάρφωνε στα μούτρα των μεγάλων του αμερικανικού μπάσκετ και έβλεπε τον εαυτό του να παίζει συνεχώς στα highlights των Top-10.

Ακόμα και ο ΛεΜπρόν παραμέριζε όταν έπαιρνε φόρα για να καρφώσει. Γιατί αυτή τη φόρα του την έχει δώσει η ζωή. Ή, σωστότερα, δεν του την έδωσε κανείς, την κέρδισε μόνος του…