Γράφει ο Χρήστος Α. Αποστολίδης, Δικηγόρος
Έχει χαρακτηριστεί κατ’ επανάληψη ως το ομορφότερο οικόπεδο του κόσμου. Και δικαίως. Ο παράδεισος, που ο ίδιος ο Θεός προόριζε για τον εαυτό του, αλλά που τελικά αναγκάστηκε να τον εμπιστευτεί στους συνήθως αργοπορημένους Έλληνες, που έχουν αναγάγει σε τρόπο ζωής την τελευταία στιγμή.
Ένα πανέμορφο κομμάτι γης, που λούζεται στο φως του ήλιου τουλάχιστον 10 μήνες το χρόνο, που συνδυάζει αρμονικά το γαλάζιο της θάλασσας με το πράσινο του βουνού, με μια ατέλειωτη ακτογραμμή, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας καλύπτεται από προσβάσιμες στο κοινό παραλίες. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι το νοτιότερο άκρο της βαλκανικής χερσονήσου με τα χιλιάδες διάσπαρτα στο πέλαγος μικρά και μεγάλα νησιά, αποτελεί έναν μαγικό τουριστικό προορισμό, παγκοσμίως αναγνωρισμένο, που τον επιλέγουν κάθε χρόνο εκατομμύρια τουρίστες για τις διακοπές τους και την ξεκούρασή τους.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι θα γίνονταν πραγματικά συνωστισμός για το ποιος θα κατοικήσει σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, όπου η λογική επιτάσσει να κυριαρχεί η χαρά και ένα ευτυχισμένο χαμόγελο να ζωγραφίζεται καθημερινά στα πρόσωπα δημιουργικών και ήρεμων ανθρώπων, που θα απολάμβαναν ένα ιδιαίτερα αναβαθμισμένο επίπεδο διαβίωσης, στηριζόμενοι στην άριστη και προσοδοφόρα εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών αυτής της χώρας, με τις οποίες η φύση πλουσιοπάροχα την προίκισε.
Ένα κράτος που άνετα μπορεί, βάσει των υφιστάμενων κλιματολογικών συνθηκών του, να οδηγηθεί σε μια διατροφική αυτάρκεια, που θα του επιτρέπει πέρα από την κάλυψη των αναγκών των ευνοημένων κατοίκων του, να εξάγει τα άριστα ποιοτικά και υψηλής διατροφικής αξίας προϊόντα του στις άλλες χώρες, επιτυγχάνοντας επαρκή πλεονάσματα για την ευημερία των πολιτών του. Και που παράλληλα εύκολα θα δύναται να καλύπτει και το σύνολο των ενεργειακών αναγκών του εκμεταλλευόμενο την ηλιακή και την αιολική ενέργεια, οι οποίες αφειδώς και δωρεάν προσφέρονται από τη φύση.
Άλλωστε, από αρχαιοτάτων χρόνων οι περιοχές που περικλείουν τη Μεσόγειο θάλασσα, βασιζόμενες προφανώς στην άριστη και ευνοϊκή γεωγραφική τους θέση ανέπτυξαν πρωτοποριακούς πολιτισμούς, τα ευρήματα των οποίων ακόμη και σήμερα προκαλούν τεράστια εντύπωση για το επίπεδο των επιτευγμάτων των ανθρώπων μιας άλλης εποχής που φαντάζει στα μάτια μας μακρινής, αλλά που είναι ένα τίποτα χρονικά μπροστά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος.
Γιατί λοιπόν εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες αδυνατούμε να προσεγγίσουμε τα πνευματικά, επιστημονικά, καλλιτεχνικά, εμπορικά κατορθώματα των αρχαίων προγόνων μας ; Γιατί η προσφώνηση «Έλληνας» από εκεί που περιποιούσε ιδιαίτερη τιμή και συνάμα προκαλούσε δέος και φόβο στους αντιπάλους έχει καταντήσει μία υποτιμητική αναφορά σε ατίθασους ικέτες, ανεπίδεκτους μαθήσεως ; Τι είναι επιτέλους αυτό που τόσο έντονα διαφοροποιεί τους σημερινούς Έλληνες και τους έχει οδηγήσει στην πρώτη γραμμή του παγκόσμιου ενδιαφέροντος αλλά δυστυχώς για τους λάθος λόγους ;
Η απάντηση είναι απλή, όσο και αν μας πονάει να την ακούμε : Αυτό που λείπει είναι πρωτίστως η οργάνωση και ακολούθως ο σεβασμός και η τήρηση των ηθικών και θρησκευτικών αξιών, αυτών δηλαδή που ανέκαθεν σέβονταν οι παλαιότεροι Έλληνες και πάνω στις οποίες στήριζαν την πρόοδο και την επιτυχία τους. Να λοιπόν γιατί, πολύ ορθά υποστηρίζεται ότι, η κρίση που βιώνουμε είναι κατά κύριο λόγο ηθική και πνευματική και δευτερευόντως οικονομική. Έχουμε αναγάγει το χρήμα στη μόνη θεότητα, μηδενίζοντας τους τίμιους δεσμούς αγάπης, φιλίας, και ευγνωμοσύνης και καταλύοντας κάθε ευγενικό αίσθημα δημιουργεί η ήρεμη και αναπαυμένη συνείδηση.
Έχουμε καταντήσει τη χώρα μας μία απέραντη Σπιναλόγκα, μία πολυφυλετική αποθήκη ψυχών, από την οποία, με όποια μέσα, η πλειοψηφία εκδηλώνει τη διάθεση να δραπετεύσει, να γλυτώσει, να ξαναβρεί μία ελπίδα και ένα όραμα. Από τη στιγμή λοιπόν που οι ηγέτες αδυνατούν να εμπνεύσουν, οφείλουμε όλοι εμείς να αφήσουμε στην άκρη τη μιζέρια και να γίνουμε η έμπνευση και η ανάσα των γύρω μας, του οικογενειακού μας περιβάλλοντος, της περίπλοκης μνημονιακής καθημερινότητας.
Αυτό είναι το χρέος μας. Για τα παιδιά μας και το μέλλον αυτής της Πατρίδας !
