Μιλώντας στην εφημερίδα «Έθνος» με τον όρο να μη δημοσιευτεί το όνομά της, το μέλος της κίνησης αστυνομικών PASSPORT (Ακτιβιστές Αστυνομικοί για Κοινωνίες Αλληλεγγύης εναντίον της Φτώχειας και της Ρατσιστικής Απειλής), περιγράφει:
«Βιώνω μία διπλή ζωή. Μία εντός της υπηρεσίας μου, όπου πρέπει να φέρομαι όπως θέλουν οι άλλοι, και μία εκτός υπηρεσίας, όπου φέρομαι όπως θέλω εγώ. Ξέρετε τι είναι να σε ρωτάνε συνάδελφοί σου: ‘Γιατί φέρεσαι παράξενα; Γιατί έχεις περίεργες απόψεις; Γιατί δεν φοράς γόβα; Γιατί δεν βάφεσαι; Γιατί έχεις κοντό το μαλλί σου;’ Όλα αυτά είναι ψυχολογική και λεκτική βία. Πρόσφατα συνάδελφος μου είπε ότι δεν ταιριάζω με την ΕΛ.ΑΣ. και το πρότυπο της γυναίκας και πως διάλεξα λάθος επάγγελμα. Δεν είναι λίγες οι φορές που γυρίζω στο σπίτι και βάζω τα κλάματα».
Στο εργασιακό της περιβάλλον δεν έχει εκφράσει τη σεξουαλική της προτίμηση γιατί φοβάται. Πιστεύει, ωστόσο, ότι θα το κάνει στο μέλλον: «Εμείς οι ‘παράξενοι’ προσπαθούμε να δουλεύουμε δέκα φορές περισσότερο από τους άλλους για να μη δίνουμε κανένα δικαίωμα στους κακοπροαίρετους και να είμαστε ελεύθεροι. Θα ευχόμουν οι νοοτροπίες και οι αντιλήψεις στην Αστυνομία να αλλάξουν κάποια στιγμή. Να γίνουν όπως σε χώρες του εξωτερικού, όπου οι ομοφυλόφιλοι αστυνομικοί δεν είναι θύματα bullying. Στην Ελλάδα βιώνω διπλό ρατσισμό. Στην υπηρεσία μου γιατί είμαι ‘παράξενη’ και εκτός ΕΛ.ΑΣ. από ανθρώπους που με θεωρούν ‘μπάτσο’».
