Πρόταση δέκα σημείων αναφορικά με το μεταναστευτικό παρουσίασε η Ιταλία στη σημερινή έκτακτη σύνοδο των Βρυξελλών.

Ο Ιταλός πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε, πριν εισέλθει στην ευρωπαϊκή σύνοδο για το μεταναστευτικό, δήλωσε ότι «πρέπει να ξεπερασθεί το κριτήριο της χώρας πρώτης άφιξης» και ότι «χρειάζεται ριζική αλλαγή στην προσέγγιση του όλου θέματος».

Η Ρώμη, με την πρότασή της, ζητά «κοινή ευθύνη των ευρωπαϊκών χωρών σε ό,τι αφορά τους ναυαγούς», κάτι που σημαίνει ότι μετανάστες και πρόσφυγες θα πρέπει να αποβιβάζονται σε όλες τις μεσογειακές χώρες της Ένωσης.

Παράλληλα ζητά την δημιουργία κέντρων στην Λιβύη και τον Νίγηρα, όπου να εξακριβώνεται ποιος μπορεί να λάβει πολιτικό άσυλο στην Ευρώπη και ποιος θα πρέπει να επιστρέψει στη χώρα καταγωγής του.

Η βασική ιδέα της ιταλικής πρότασης, σύμφωνα με τους σχολιαστές, είναι ότι η άφιξη στην Ιταλία ενός μετανάστη ή πρόσφυγα θα πρέπει να σημαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται στην ευρωπαϊκή επικράτεια, με όλες τις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται, δηλαδή με τη δυνατότητα να σταλεί υποχρεωτικά σε οποιαδήποτε χώρα μέλος της Ένωσης. Σε αντάλλαγμα η Ρώμη φέρεται διατεθειμένη να δεχθεί τη δυνατότητα επιστροφής σ' αυτή που μέχρι σήμερα ονομάζεται «χώρα πρώτης εισόδου», ενός αριθμού προσφύγων που στο μεταξύ έχουν μετακινηθεί προς άλλα κράτη μέλη.

Η ιταλική πρόταση, όπως είπε ο πρωθυπουργός της χώρας Τζουζέπε Κόντε, ξεπερνά οριστικά τον Κανονισμό του Δουβλίνου, ο οποίος αντιμετώπιζε το θέμα με την λογική κατάστασης έκτακτης ανάγκης.

Τα δέκα σημεία της πρότασης

-Την εντατικοποίηση των σχέσεων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις χώρες καταγωγής ή διέλευσης των μεταναστών, όπως την Λιβύη και Νίγηρα.

-Την δημιουργία κέντρων προστασίας στις χώρες διέλευσης, για την αξιολόγηση των αιτήσεων ασύλου και την προσφορά νομικής βοήθειας στους μετανάστες, και για τους οικειοθελείς επαναπατρισμούς.

-Την ενίσχυση των εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

-Την ανάγκη να ξεπερασθεί ο Κανονισμός του Δουβλίνου, ο οποίος «δημιουργήθηκε για άλλους σκοπούς και είναι πλέον ανεπαρκής». Ο στόχος είναι να «υιοθετηθούν ευρωπαϊκά μέσα τα οποία να είναι πράγματι αποτελεσματικά».

-Την ανάγκη να ξεπερασθεί το κριτήριο πρώτης εισόδου, διότι «όποιος αποβιβάζεται στην Ιταλία αποβιβάζεται στην Ευρώπη» και πρέπει να υπογραμμισθεί και πάλι η ανάγκη να επιδειχθεί τόσο αλληλεγγύη, όσο και αίσθημα ευθύνης.

-Tην κοινή ευθύνη των χωρών μελών σε ότι αφορά τους ναυαγούς «διότι δεν μπορεί, όλο το βάρος των ευθυνών, να το σηκώνουν οι χώρες πρώτης άφιξης». Πρέπει να γίνεται διαχωρισμός μεταξύ του ασφαλούς λιμένα και της χώρας αρμόδιας να εξετάσει τις αιτήσεις ασύλου.

-Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να απαντήσει με κοινές πρωτοβουλίες στο «εμπόριο ανθρώπων» και τις εγκληματικές οργανώσεις.

-Την διαπίστωση ότι δε μπορούν να μεταφέρονται όλοι στην Ιταλία ή στην Ισπανία. Χρειάζονται ευρωπαϊκά κέντρα προστασίας σε πολλές χώρες μέλη, για την προστασία των δικαιωμάτων όσων φτάνουν στην Ευρώπη, αλλά και την τήρηση της δημόσιας τάξης.

-Την ιδέα πως σε ότι αφορά τις "δευτερογενείς μετακινήσεις προσφύγων" μέσα στις χώρες της Ένωσης, αυτές θα πρέπει να βασίζονται σε τεχνικές συμφωνίες ανάμεσα στις διάφορες χώρες.

Τέλος, η Ιταλία θεωρεί ότι «κάθε χώρα καθορίζει τον αριθμό οικονομικών μεταναστών», αλλά ότι «θα πρέπει να προσδιοριστούν τα απαιτούμενα αντίμετρα οικονομικού χαρακτήρα για τις χώρες που δεν δέχονται να φιλοξενήσουν πρόσφυγες».