Ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας είναι βέβαιο ότι θα σημάνει μια νέα παγκόσμια ανακατάταξη, ανατρέποντας την δόμηση του Παγκόσμιου Συστήματος που προέκυψε μετά την πτώση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Η Ρωσία, με τον πόλεμο αυτό, ουσιαστικά «απέρριψε» την δυτική ηγεμονία στην Νέα Παγκόσμια Τάξη, που στόχευε σε μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση, υπό την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ. Έχοντας κάνει ένα συναινετικό «συνοικέσιο ευκαιρίας» με την Κίνα, προχώρησε στην αμφισβήτηση της Δύσης σε όλα τα βασικά επίπεδα, ήτοι πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό.

Οι ΗΠΑ δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν περαιτέρω την παντοκρατορία τους στην μεταψυχροπολεμική εποχή, κυρίως γιατί βιάστηκαν να εφαρμόσουν ένα ενιαίο παγκοσμιοποιημένο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο εξουσίας. Εκτίμησαν ότι η Ιστορία δεν τους παρέχει επαρκή χρόνο και για το λόγο αυτό επέλεξαν την μέθοδο της ταχείας εξέλιξης των γεγονότων. Έτσι, με αλλεπάλληλα πολιτικά λάθη, επέτρεψαν από τη μια μεριά την Ρωσία, με όπλο κυρίως την ενέργεια, και από την άλλη την Κίνα, με όπλο κυρίως την οικονομική άνθηση και διείσδυση στη Δύση, να απειλήσουν και τελικά να ανατρέψουν τον μονοπολισμό της μιας και μόνης υπερδύναμης.

Η Ρωσία θα θεωρεί νόμιμους στόχους τις μεταφορές όπλων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία

Η νέα εποχή που ανατέλλει θα σημάνει πολλές και κοσμοϊστορικές αλλαγές, οι σπουδαιότερες από τις οποίες είναι οι ακόλουθες:

-Η γεωπολιτική τάξη θα υποστεί διαιρέσεις, με την αναδιανομή ισχύος και επιρροής, καθώς και με αύξηση των παγκόσμιων κέντρων ισχύος. Μοιραίως, ο μονοπολισμός (των ΗΠΑ) θα μετατραπεί σε τριπολισμό (των ΗΠΑ-Ρωσίας-Κίνας), με βέβαιο αποτέλεσμα να προκύψει μια νέα ψυχροπολεμική αντιπαράθεση.

-Η παγκοσμιοποίηση θα αντικατασταθεί από την περιφερειοποίηση, η διεθνοποίηση θα δώσει τη θέση της στην εθνοποίηση και τα κράτη-έθνη θα «ανθήσουν» και πάλι, παρά την σοβαρή διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής που έχουν υποστεί από την αθρόα λαθρομετανάστευση και τις λοιπές «πολυπολιτισμικές» παρεμβάσεις.

-Οι παγκόσμιοι πολιτικοί και οικονομικοί οργανισμοί καθώς και οι οργανισμοί ασφάλειας θα αυξηθούν σε ρυθμό εξισορρόπησης. Οι αμυντικοί ιδίως οργανισμοί θα συμπαρασύρουν και την περαιτέρω εξέλιξη, καθώς και την αύξηση παραγωγής οπλικών συστημάτων.

-Η παγκόσμια μονοδιάστατη οικονομία θα γνωρίσει νέες εναλλακτικές και συμμαχίες με εξισορρόπηση του εμπορικού δικαίου, ενώ νέα νομίσματα θα πλασαριστούν στη διεθνή αγορά και νέες διαδικασίες αξιολόγησης θα περιορίσουν την δύναμη και την απολυτότητα των υπαρχόντων.

-Το πανανθρώπινο συγκρητικό πολιτιστικό πρότυπο θα μείνει στα σχέδια, η πανθρησκεία θα αποσυντεθεί πριν ακόμη προλάβει να υπάρξει και η αιχμαλωσία και σύνθλιψη του πνεύματος από την πρωτοφανή προώθηση της ανωμαλίας και την ανήκουστη ανθρώπινη παρέμβαση στην φυσική τάξη των πραγμάτων θα αμβλυνθεί.

-Η ενέργεια ως κύρια βάση υποστήριξης του μέχρι τώρα παγκόσμιου συστήματος, θα συνεχίσει να διαδραματίζει ισχυρότατο ρόλο στον γεωπολιτικό ανταγωνισμό και να ρυθμίζει τις γεωπολιτικές ισορροπίες, βασιζόμενη έτι περισσότερο στο φυσικό αέριο και εξαναγκάζοντας τα κράτη-παίκτες να επενδύσουν σε αυτό, με εξορύξεις και εκμετάλλευση στις περιοχές όπου υπάρχει.

-Η γνωστή πολιτικο-οικονομική ελίτ της Δύσης, θα επιμείνει να κάνει πράξη την «Μεγάλη Επανεκκίνηση- The Great Reset», oι λαοί θα περάσουν δύσκολα χρόνια, η φτώχεια θα επεκταθεί στα μεσαία και χαμηλά λαϊκά στρώματα, οι συντεταγμένες της Δημοκρατίας θα τροποποιηθούν προς το χειρότερο, ο ισοπεδωτικός προπαγανδιστικός ρόλος των ΜΜΕ θα ενταθεί και ο περιορισμός των ελευθεριών του ανθρώπου θα συνεχίσει να αυξάνει.

Από πλευράς παγκοσμίων δυνάμεων διαφαίνεται ότι:

-Οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να ηγούνται της δυτικής τάξης, θα χάσουν όμως αρκετά ερείσματα, ακόμη και μέσα στο ΝΑΤΟ. Η Ρωσία από «μαύρη τρύπα» της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, θα μετεξελιχθεί στην παγκόσμια δύναμη που αμφισβήτησε τις ΗΠΑ στον ηγετικό της ρόλο. Η Κίνα, εκμεταλλευόμενη το όλο πλαίσιο θα αυξήσει την οικονομική και πολιτική της επιρροή σε όλο τον πλανήτη.

-Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ινδία, ως μεγάλες δυνάμεις στο διεθνές σύστημα ισχύος, θα «τολμήσουν» να λειτουργήσουν ως ανεξάρτητα κέντρα στη νέα παγκόσμια ανακατάταξη.

-Στην Ευρώπη, ο Γαλλο-Γερμανικός άξονας θα προσπαθήσει να δημιουργήσει μια νέα εξισορροπημένη αρχιτεκτονική ασφάλειας, με βάση τα οικονομικά της μεγέθη και ένα ευρωπαϊκό στρατό, με συνέπεια την μεσοπρόθεσμη στρατηγική απεξάρτηση από τις ΗΠΑ. Η Ινδία, θα συνεχίσει να αποτελεί την «ιερή αγελάδα», που όλοι προσέχουν, και σαν αντάλλαγμα μιας ουδέτερης γεωπολιτικής στάσης θα διεκδικήσει την είσοδό της στα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με δικαίωμα βέτο. Δεν αποκλείεται μάλιστα, αυτό να της προταθεί από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της, εάν αποδεχθεί να αποβάλλουν την Ρωσία από την θέση αυτή.

-Άλλα κράτη που θα επηρεάσουν με την γεωπολιτική τους κατάταξη είναι η Νότια Αφρική, η Βραζιλία και η Ιαπωνία, η οποία πολύ πιθανόν να προσχωρήσει στην στρατηγική συμμαχία AUKUS (ΗΠΑ-Ηνωμένο Βασίλειο-Αυστραλία), έναντι του κινδύνου που ονομάζεται Κίνα, ενώ μικρότερο αλλά σημαντικό περιφερειακό ρόλο θα παίξουν το Ιράν, η Τουρκία (ως ηγέτιδα δύναμη μεγάλου μέρους των ισλαμικών κρατών) και η Β. Κορέα. Το Ηνωμένο Βασίλειο θα συνεχίσει να υποστηρίζει τις ΗΠΑ σε όλο το φάσμα των ενεργειών τους.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, σε αυτή τη νέα κοσμογονία,  ο Ελληνισμός (Ελλάδα-Κύπρος) καλείται να αποφασίσει για το μέλλον του. Παρότι σήμερα ζει σε ένα θυελλώδες περιβάλλον κρίσης, πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής, έχει τεράστιες δυνατότητες να αναδειχθεί ως περιφερειακή δύναμη στο χώρο των Βαλκανίων και της Ανατ. Μεσογείου, παύοντας να είναι μονίμως αγκυροβολημένη στα λιμάνια της Δύσης.

Αξιοποιώντας την σπουδαία γεωπολιτική αξία που διαθέτει, την ύπαρξή του ως πολιτιστικό πρότυπο παγκόσμιας εμβέλειας, τη «ναυτοσύνη» του και τον τεράστιο πλούτο (ορυκτό και υδρογονάνθρακες) που αποδεδειγμένα διαθέτει, μπορεί να εξελιχθεί σε κομβική πλανητική δύναμη. Αυτό δύναται να επιτευχθεί μόνον εφόσον καθορίσει και θεσμοθετήσει μια σταθερή εθνική στρατηγική, με ελληνοκεντρικό όραμα και εθνικές επιδιώξεις, έχοντας ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και αναπτύσσοντας μια εξωτερική πολιτική ευφυούς ισοβαρούς ή και ανισοβαρούς ουδετερότητας, και όχι μανιχαϊστική του καλού ή του κακού, καθόσον στη διεθνή πολιτική και διπλωματία δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, αλλά μόνον συμφέροντα.

Οψόμεθα…