Η αύξηση του περασμένου έτους οφειλόταν σε μια ασυνήθιστη ποσότητα θέρμανσης των ωκεανών, σε συνδυασμό με το λιώσιμο του νερού από τους χερσαίους πάγους, όπως οι παγετώνες.

Η παγκόσμια στάθμη της θάλασσας αυξήθηκε ταχύτερα από το αναμενόμενο το 2024, κυρίως λόγω της επέκτασης του νερού του ωκεανού καθώς θερμαίνεται ή της θερμικής διαστολής. Σύμφωνα με ανάλυση της NASA, ο ρυθμός αύξησης του περασμένου έτους ήταν 0,23 ίντσες (0,59 εκατοστά) ετησίως, σε σύγκριση με τον αναμενόμενο ρυθμό 0,17 ίντσες (0,43 εκατοστά) ετησίως.

«Η άνοδος που είδαμε το 2024 ήταν υψηλότερη από ό,τι περιμέναμε», δήλωσε ο Τζος Γουίλις, ερευνητής της στάθμης της θάλασσας στο Jet Propulsion Laboratory της NASA στη Νότια Καλιφόρνια. «Κάθε χρόνος είναι λίγο διαφορετικός, αλλά αυτό που είναι σαφές είναι ότι ο ωκεανός συνεχίζει να αυξάνεται και ο ρυθμός αύξησης γίνεται όλο και πιο γρήγορος».

Τα τελευταία χρόνια, περίπου τα δύο τρίτα της ανόδου της στάθμης της θάλασσας προήλθαν από την προσθήκη νερού από την ξηρά στον ωκεανό από το λιώσιμο των πάγων και των παγετώνων. Περίπου το ένα τρίτο προήλθε από τη θερμική διαστολή του θαλασσινού νερού. Αλλά το 2024, αυτές οι συνεισφορές αντιστράφηκαν, με τα δύο τρίτα της ανόδου της στάθμης της θάλασσας να προέρχονται από θερμική διαστολή.

«Με το 2024 ως το θερμότερο έτος που έχει καταγραφεί, οι επεκτεινόμενοι ωκεανοί της Γης ακολουθούν το παράδειγμα τους, φθάνοντας στα υψηλότερα επίπεδα τους εδώ και τρεις δεκαετίες», δήλωσε η Νάντια Βινογκράντοβα Σίφερ, επικεφαλής προγραμμάτων φυσικής ωκεανογραφίας και του Παρατηρητηρίου Ολοκληρωμένου Συστήματος της Γης στην έδρα της NASA στην Ουάσιγκτον.

Από τότε που ξεκίνησε η δορυφορική καταγραφή του ύψους των ωκεανών το 1993, ο ρυθμός ετήσιας ανόδου της στάθμης της θάλασσας έχει υπερδιπλασιαστεί. Συνολικά, η παγκόσμια στάθμη της θάλασσας έχει αυξηθεί κατά 4 ίντσες (10 εκατοστά) από το 1993. Εξέλιξη που σίγουρα έχει προκληθεί και από την κλιματική αλλαγή που κάθε χρόνο μεταβάλλει όλο και περισσότερο το περιβάλλον και τις ισορροπίες του.

Αυτό το μακροπρόθεσμο ρεκόρ κατέστη δυνατό χάρη σε μια αδιάκοπη σειρά δορυφόρων παρατήρησης των ωκεανών, αρχής γενομένης από το TOPEX/Poseidon το 1992. Ο σημερινός δορυφόρος παρατήρησης των ωκεανών σε αυτή τη σειρά, ο Sentinel-6 Michael Freilich, εκτοξεύτηκε το 2020 και είναι ένα από τα πανομοιότυπα ζευγάρια διαστημικών σκαφών που θα μεταφέρουν αυτό το σύνολο δεδομένων της στάθμης της θάλασσας στην τέταρτη δεκαετία του. Ο δίδυμος του, ο επερχόμενος δορυφόρος Sentinel-6B, θα συνεχίσει να μετρά το ύψος της επιφάνειας της θάλασσας σε μερικά εκατοστά για περίπου το 90% των ωκεανών του κόσμου.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους η θερμότητα εισέρχεται στον ωκεανό, με αποτέλεσμα τη θερμική διαστολή του νερού. Κανονικά, το θαλασσινό νερό οργανώνεται σε στρώματα που καθορίζονται από τη θερμοκρασία και την πυκνότητα του νερού. Το θερμότερο νερό επιπλέει στην κορυφή και είναι ελαφρύτερο από το ψυχρότερο νερό, το οποίο είναι πυκνότερο. Στα περισσότερα μέρη, η θερμότητα από την επιφάνεια κινείται πολύ αργά μέσω αυτών των στρωμάτων κάτω στον βαθύ ωκεανό.

Αλλά οι εξαιρετικά θυελλώδεις περιοχές του ωκεανού μπορούν να αναταράξουν τα στρώματα αρκετά ώστε να οδηγήσουν σε κάθετη ανάμειξη. Πολύ μεγάλα ρεύματα, όπως αυτά που βρίσκονται στον Νότιο Ωκεανό, μπορούν να γείρουν τα ωκεάνια στρώματα, επιτρέποντας στα επιφανειακά ύδατα να γλιστρήσουν πιο εύκολα βαθιά.

Η μαζική κίνηση του νερού κατά τη διάρκεια του Ελ Νίνιο - στο οποίο μια μεγάλη δεξαμενή ζεστού νερού που συνήθως βρίσκεται στον δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό κλίνει προς τον κεντρικό και ανατολικό Ειρηνικό - μπορεί επίσης να οδηγήσει σε κάθετη κίνηση θερμότητας μέσα στον ωκεανό.