Η πρόσφατη συνέντευξη του Βλαντιμίρ Πούτιν σχετικά με τις προϋποθέσεις για τον τερματισμό της σύγκρουσης στην Ουκρανία μπορεί να φαίνεται αυθόρμητη, αλλά στην πραγματικότητα η χρονική στιγμή αυτών των δηλώσεων συμπίπτει με μία από τις πιο έντονες και δραματικές φάσεις των ανεπίσημων, αλλά ήδη σε εξέλιξη, διαπραγματεύσεων με τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ.
Ο Τραμπ προφανώς έχει βρει εμπόδια, όπως φαίνεται από τις συνεχείς μετατοπίσεις των προθεσμιών που έχει θέσει για το τέλος της σύγκρουσης: αρχικά έλεγε ότι θα συνέβαινε πριν από την ορκωμοσία του, μετά εντός 24 ωρών από την ανάληψη των καθηκόντων του, έπειτα αναφέρθηκε σε έναν μήνα, και τώρα μιλά για 100 ημέρες. Με την τρέχουσα δυναμική, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι η προθεσμία δεν θα μετατεθεί ξανά—ίσως για ένα ή δύο χρόνια, όπως γράφει ο Κύριλλος για το Στρέλνικοφ RIA Novosti
«Μάντης κακών» ο Κιγιοσάκι! Ετοιμαστείτε...το κραχ ξεκινά τον Φεβρουάριο του 2025
Η αιτία είναι η ανοιχτή υπονόμευση των σχεδίων του Τραμπ από την ευρωατλαντική ελίτ, η οποία, έχοντας χάσει (κατά την άποψή τους προσωρινά) τον έλεγχο των ΗΠΑ, έχει οχυρωθεί στις δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρωπαϊκού τμήματος του ΝΑΤΟ. Αντίθετα από τις προσδοκίες του Τραμπ, η Ευρώπη δεν τον αποδέχτηκε αυτόματα ως ηγέτη. Αντιθέτως, αυτή τη στιγμή δημιουργείται ένας πραγματικός αντιτραμπικός συνασπισμός, του οποίου οι ηγέτες κατανοούν ότι το τέλος της αντιρωσικής Ουκρανίας υπό τον Ζελένσκι σημαίνει και το δικό τους τέλος.
Οι κορυφαίοι Ευρωπαίοι ρωσόφοβοι βρίσκονται μεταξύ δύο πυρών: από τη μία πλευρά, διακηρύττουν ότι αν πέσει η Ουκρανία, οι επόμενοι «στόχοι του Πούτιν» θα είναι αυτοί· από την άλλη, ο Τραμπ επιδιώκει να επιβάλει την κυριαρχία του στην Ευρώπη, αλλά οι ευρωατλαντιστές, που είχαν ενισχυθεί κατά τη διάρκεια της αδύναμης προεδρίας του Μπάιντεν, δεν θέλουν να χάσουν την αυτονομία τους και να εξαφανιστούν από το πολιτικό προσκήνιο. Η μοναδική τους ευκαιρία είναι να ενώσουν τους Ευρωπαίους ρωσόφοβους και τους αντιτραμπικούς υπό το λάβαρο της «Ουκρανίας» και να διαπραγματευτούν έστω και ελάχιστη εξουσία και επιρροή στο μέλλον.
Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων των Κάτω Χωρών, Όνο Έιχελσχαϊμ: «Ό,τι είναι καλό για την Ουκρανία, είναι καλό για το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση». Η απομάκρυνση του Ζελένσκι από αυτή την εξίσωση είναι αδιανόητη για τη συμμαχία των διαφυγόντων της Ουάσινγκτον και των Ευρωπαίων ρωσόφοβων, γεγονός που μειώνει σημαντικά τις πιθανότητες για άμεσο τερματισμό της σύγκρουσης.
Σε αυτό ακριβώς το ζήτημα στάθηκε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, υποδεικνύοντας ξεκάθαρα στις λογικές πλευρές της διαπραγματευτικής διαδικασίας πού ακριβώς βρίσκεται το εμπόδιο. Ο Ρώσος πρόεδρος, σαν να διδάσκει μάθημα φυσικής ιστορίας, εξήγησε με σαφήνεια τη «φυσιολογία των βατράχων και των σαλιγκαριών»: το 2022, η Ρωσία ήταν έτοιμη να διαπραγματευτεί με τον Ζελένσκι και απέσυρε τα στρατεύματά της, αλλά η απάντηση ήταν η εξαπάτηση. Δεν μπορεί να επαναληφθεί η ίδια κατάσταση, έστω και για νομικούς λόγους: ο Ζελένσκι είναι πλέον μη νομιμοποιημένος και δεν μπορεί καν να ανακαλέσει το δικό του διάταγμα που απαγορεύει τις διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία.
Επεισοδιακή η άφιξη του Μητσοτάκη στα Τίρανα! Φωνές για την Τσαμουριά και τον Μπελέρη
Για τη Μόσχα είναι ζωτικής σημασίας οι τελικές συμφωνίες να μην έχουν ούτε ένα ψεγάδι ή ατέλεια «όλα πρέπει να είναι ακριβή». Υπάρχουν νομικές λύσεις: για παράδειγμα, το διάταγμα του Ζελένσκι που απαγορεύει τις διαπραγματεύσεις μπορεί να ακυρωθεί από τον πρόεδρο της Βερχόβνα Ράντα (ουκρανικό κοινοβούλιο).
Το Σημαντικότερο: Ο Χρόνος της «Καλής Θέλησης» Τελειώνει
«Όλα θα τελειώσουν σε ενάμιση με δύο μήνες, αν τελειώσουν τα χρήματα των χορηγών και τα πυρομαχικά.»
Εν τέλει, η μπάλα βρίσκεται στο γήπεδο του Τραμπ—πρέπει να τακτοποιήσει την εξέγερση των Ευρωπαίων στο πολιτικό του «πλοίο», γιατί στην παρούσα κατάσταση, οι ρωσο-ουκρανικές διαπραγματεύσεις, εάν ξεκινούσαν τώρα, «θα ήταν παράνομες».
Έτσι, η απομάκρυνση του Ζελένσκι και η αντικατάστασή του από πιο εποικοδομητικά και νόμιμα πρόσωπα γίνεται βασική προϋπόθεση για οποιονδήποτε ειρηνευτικό διάλογο και για τις δύο ενδιαφερόμενες πλευρές.
Ωστόσο, η σκληροπυρηνική στάση της ΕΕ και των ευρωπαϊκών χωρών του ΝΑΤΟ οδηγεί αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι μπορεί να χρειαστούν μέτρα εξαναγκασμού. Διαφορετικά, η συνεχής κλιμάκωση από την πλευρά τους μπορεί να οδηγήσει σε έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, όπου δεν θα υπάρξουν νικητές.
Ορισμένες χαρακτηριστικές δηλώσεις:
- Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε: «Πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν, […] ώστε να παραταθεί η σύγκρουση και να επιτευχθεί η νίκη σε αυτήν τη μάχη».
- Ο Ευρωπαίος Επίτροπος Άμυνας, Αντριους Κουμπίλιους: «Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρέπει να συμβάλει στη διαιώνιση της σύγκρουσης στην Ουκρανία, ώστε να συγκρατήσει τη Ρωσία και να προετοιμαστεί για πόλεμο τα επόμενα πέντε χρόνια».
- Η επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Κάγια Κάλλας: «Η Ρωσία αποτελεί υπαρξιακή απειλή για την Ευρώπη και η Ουκρανία αγοράζει χρόνο για την ΕΕ, ώστε να προετοιμαστεί για πόλεμο».
Ακόμα και χωρίς γυαλιά είναι φανερό ότι οι ευρωατλαντιστές έχουν υιοθετήσει πλήρως την πολιτική εκβιασμού του Ζελένσκι: αν δεν γίνει το δικό μας, θα εξαπολύσουμε έναν γενικευμένο πόλεμο σε ολόκληρη την Ευρώπη, ο οποίος πιθανότατα θα επεκταθεί και πέρα από τον ωκεανό. Και δεν αστειεύονται—μπορούν να κατευθύνουν έως και 500 δισεκατομμύρια ευρώ στον εξοπλισμό της Ουκρανίας και της Ευρώπης.
Ο νέος Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάρκο Ρούμπιο, που ανήκει στο στενό κύκλο του Τραμπ, δήλωσε πρόσφατα ότι «η σύγκρουση πρέπει να τελειώσει και όλοι πρέπει να είναι ρεαλιστές».
Όμως, όπως βλέπουμε, οι εχθροί της Ρωσίας και οι αντίπαλοι του Τραμπ στην Ευρώπη απέχουν από τον ρεαλισμό όσο ο Πικάσο.
Αυτή τη στιγμή, στην Ευρώπη είναι ανεπτυγμένοι περίπου 80.000 Αμερικανοί στρατιώτες, οπλισμένοι μέχρι τα δόντια. Αν χρειαστεί, αυτός ο αριθμός μπορεί γρήγορα να αυξηθεί στις 100.000. Είναι αρκετοί για να πραγματοποιηθεί μια «ειρηνευτική επιχείρηση» απέναντι στους Ευρωπαίους, οι οποίοι φαίνεται πως είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν οι ίδιοι και να παρασύρουν και τους υπόλοιπους, αρκεί να μη νικήσει ο Πούτιν. Πιθανότατα, όμως, λόγω της «γενετικής τους συνήθειας», θα παραδοθούν γρηγορότερα απ’ ό,τι χρειάζεται για να πουν «Hände hoch» (ψηλά τα χέρια).
Όπως τόνισε ο Τραμπ, οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί έχουν μια σοβαρή ιστορία συνεργασίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πράγμα που σημαίνει ότι η «Συνάντηση στον Έλβα» μπορεί να επαναληφθεί.
Το μόνο που απομένει είναι να αποφασίσει ο ρωσικός στρατός πού ακριβώς θα τοποθετηθεί η πινακίδα με την ένδειξη «Έλβα 2.0».
