Η αρχαία ελληνική μουσική αποτελούσε για χρόνια ένα μεγάλο αίνιγμα. Ερευνητές ανακατασκεύσαν τη μουσική από την τραγωδία Ορέστης του Ευριπίδη.
Η μουσική ήταν πανταχού παρούσα στην κλασική Ελλάδα. Από την ποίηση μεταξύ 750 π.Χ. και 350 π.Χ., τα τραγούδια του Ομήρου, της Σαπφώ και πολλών άλλων. Τα τραγουδούσαν πολλές φορές συνοδεία χορού.
Τα λογοτεχνικά κείμενα παρέχουν άφθονες και ιδιαίτερα συγκεκριμένες λεπτομέρειες σχετικά με τις νότες, τις κλίμακες, τα εφέ και τα όργανα που χρησιμοποιούνταν.
Η λύρα και ο αυλός «πρωταγωνιστούσαν» στα περισσότερα τραγούδια. Παρά τον πλούτο των πληροφοριών που έχει διασωθεί, η αίσθηση και ο ήχος της αρχαίας ελληνικής μουσικής έχει αποδειχτεί εξαιρετικά αόριστη.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι όροι και οι έννοιες που υπάρχουν στις αρχαίες πηγές είναι περίπλοκοι και άγνωστοι. Και ενώ υπάρχουν σημειώσεις, είναι σπάνιες και αποσπασματικές.
Αυτό που ανακατασκευάζεται ακούγεται αρκετά περίεργο. Οπότε από πολλούς η αρχαία ελληνική μουσική έχει θεωρηθεί χαμένη τέχνη.
Η μουσική από τον Ορέστη του Ευριπίδη
Ένα πρότζεκτ για τη διερεύνηση της αρχαίας ελληνικής μουσικής έρχεται να μας δώσει μια πιο καθαρή ματιά για το πώς οι αρχαίοι Έλληνες έπαιζαν μουσική.
Κεντρικό στοιχείο του αρχαίου τραγουδιού ήταν ο ρυθμός και ο ρυθμός της αρχαίας ελληνικής μουσικής προέρχεται από το μέτρο της ποίησης.
Το αρχαιότερο μουσικό έγγραφο, που βρέθηκε το 1892, διαφυλάσσει μέρος μια χορωδίας από την τραγωδία Ορέστης του Ευριπίδη το 408 π.Χ.
