Τήν 6η Αὐγούστου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορρτάζει τή Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ στό ὄρος Θαβωρ, μπροστὰ στὰ μάτια τῶν ἀγαπημένων Του μαθητῶν. Ὁ Χριστὸς μεταμόρφωσε τὰ μάτια τῶν μαθητῶν Του, ἔτσι ὥστε νὰ μπορέσουν νὰ Τὸν δοῦν ὅπως πραγματικὰ εἶναι καὶ πάντοτε ἦταν, ὡς ΦΩΣ .
Ὁ Χριστὸς πολλὲς φορὲς εἶχε μιλήσει στοὺς μαθητές Του γιὰ τὰ πάθη καὶ τὸν θάνατο ποὺ θὰ δοκίμαζε ὁ ἴδιος, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς κινδύνους καὶ τὰ μαρτύρια ποὺ περίμεναν τοὺς μαθητὲς Του σ’ αὐτὴν τὴ ζωή. Θέλησε ὅμως νὰ τοὺς βεβαιώσει καὶ νὰ δοῦν μὲ τὰ ἴδια τους τὰ μάτια, ὅσο ἦταν δυνατόν, τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἤλπιζαν νὰ κληρονομήσουν στὴν αἰώνια ζωή, ὅπως τοὺς εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Δάσκαλός τους.
Πῆρε, λοιπόν, ὁ Κύριος τους τρεις πιὸ κοντινούς του μαθητές, τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη καὶ ἀνέβηκαν πάνω στὸ ὅρος Θαβώρ, νὰ προσευχηθεῖ. Ἐκεῖ μεταμορφώθηκε μπροστὰ τους κι ἔλαμψε τὸ πρόσωπό Του σὰν τὸν ἥλιο, ἐνῷ τὰ ροῦχα Του ἔγιναν κατάλευκα καὶ ἀστραφτερὰ σὰν τὸ φῶς. Δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ Του φάνηκαν δυὸ ἄνδρες, ὁ Μωυσής καὶ ὁ Ἠλίας, ποὺ συνομιλοῦσαν μαζί Του γιὰ τὸν θάνατό Του καὶ τὴν ἐκπλήρωση τῆς ἀποστολῆς Του. Οἱ μαθητὲς γεμάτοι θάμβος καὶ δέος ἀντίκρισαν τὸ μεγαλεῖο τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ καὶ γέμισαν ἀπὸ τὴ γλυκύτητα τῆς φωτεινῆς παρουσίας Του. Τότε ὁ Πέτρος αὐθόρμητα πρότεινε: «Κύριε, εἶναι ὡραῖα νὰ μείνουμε ἐδῶ! Νὰ στήσουμε τρεῖς σκηνές· μιὰ γιὰ Σένα, μιὰ γιὰ τὸν Μωυσῆ καὶ μία γιὰ τὸν Ἠλία!» Ἔπειτα ἕνα σύννεφο τοὺς σκέπασε καὶ μία φωνὴ ἀκούστηκε: «Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀγαπημένος μου Υἱός, ὁ ἐκλεκτός μου· Αὐτὸν ν’ ἀκοῦτε!» Ἀμέσως οἱ μαθητὲς ἔπεσαν κάτω ἀπὸ τὸν φόβο τους. Τοὺς πλησίασε τότε ὁ Ἰησοῦς, τοὺς ἄγγιξε καὶ τοὺς εἶπε: «Σηκωθεῖτε καὶ μὴ φοβᾶστε». Ὁ Χριστὸς ἦταν πάλι ὅπως πρίν. Καθὼς κατέβαιναν τοὺς εἶπε νὰ μὴν ποῦν τίποτε σὲ κανέναν πρὶν τὴν Ἀνάστασή Του.
Αὐτὴ ἡ δόξα περιμένει κάθε πιστό· «οἱ δίκαιοι θὰ λάμψουν ὅπως ὁ ἥλιος» καὶ «θὰ εἴμαστε ὅμοιοι μὲ τὸν Χριστό», λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Γιατί μέσα μας θὰ εἶναι τὸ Φῶς – ὁ Χριστὸς καὶ θὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του· δὲ θὰ Τὸν βλέπουμε ἁπλῶς. Αὐτὸ θὰ γίνει ὄχι μόνο στὴν ἄλλη ζωή, ἀλλὰ γίνεται κι ἐδῶ, τώρα, ὅταν ζοῦμε τὴ ζωὴ τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς ἀρετῆς, μέσα στὰ μυστήρια καὶ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Τότε ὁ Χριστός μας μεταμορφώνει, μᾶς ἀλλάζει· ἀλλάζει τὶς συνήθειές μας, τὰ πάθη καὶ τὶς κακίες μας, τὰ γονίδια καὶ τὴν κληρονομικότητά μας ἀκόμη – ἀφοῦ Αὐτὸς τὰ δημιούργησε. Αὐτὸς μπορεῖ καὶ νὰ τὰ ἀναπλάσει, ἀρκεῖ νὰ ἀφεθοῦμε μὲ ἐμπιστοσύνη σ’ Αὐτόν. Τότε γινόμαστε καινούριοι ἄνθρωποι καὶ τὸ φῶς εἶναι μέσα μας κι ἐμεῖς γινόμαστε «φῶς τοῦ κόσμου».
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος βαρύς.
Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδυναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.
Κοντάκιον
Ἦχος βαρύς. Αὐτόμελον.
Ἐπὶ τοῦ ὄρους μετεμορφώθης, καὶ ὡς ἐχώρουν οἱ Μαθηταί σου τὴν δόξαν σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐθεάσαντο, ἵνα ὅταν σε ἴδωσι σταυρούμενον, τὸ μὲν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον, τῷ δὲ κόσμῳ κηρύξωσιν, ὅτι σὺ ὑπάρχεις ἀληθῶς, τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα.
