Καλοκαίρι του 2006, ΗΠΑ. Στην αυλή μιας μονοκατοικίας, μπροστά από το γκαράζ, στην πρόχειρη μπασκέτα που έχει στηθεί για να δημιουργήσει ένα μικρό αυτοσχέδιο γηπεδάκι, ο μπαμπάς, Παναγιώτης Φασούλας, παίζει μπάσκετ με τον μικρό γιο του τον Γιάννη. Πίσω από το παράθυρο σχεδόν κρυμμένη παρακολουθεί η κόρη του, η οκτάχρονη Μαριέλλα. Ζηλεύει και ταυτόχρονα θέλει πολύ να παίξει κι εκείνη. Μονολογεί “Πω πω τι είναι αυτό που παίζουν! Μακάρι να μπορούσα κι εγώ....”
Η Μαριέλλα ήθελε να πιάσει την μπάλα και να ρίξει κι εκείνη σουτ. Η πρώτη της επαφή με την μπάλα είναι μάλλον αποτυχημένη. Αδέξια και αρκετά αρχάρια δεν τα καταφέρνει. Ο μπαμπάς της την καλεί τρυφερά κοντά του. Η μικρή παίρνει την μπάλα. “Τώρα θα σου μάθω να παίρνεις ριμπάουντ”, της λέει τρυφερά. Δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτή την πρώτη φορά. Τότε ήταν που αποφάσισε ότι το μπάσκετ ήταν ο δρόμος που ήθελε να ακολουθήσει, το άθλημα που της έκλεψε την καρδιά. Δεν είχε καμία σχέση το γεγονός ότι ο μπαμπάς της ήταν ο Φασούλας. “Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να κάνω. Αν και είμαι ψηλή και η μαμά μου, η Μάσα Φασούλα, ήταν μοντέλο δεν μπορούσα ποτέ να με φανταστώ να κάνω πασαρέλα ή αυτή τη δουλειά. Ισως έχει να κάνει και με το γεγονός ότι είμαι πολύ ντροπαλή μπροστά στον κόσμο. Προτιμώ να φοράω το σορτσάκι μου και να πέφτω στο έδαφος ενώ παίζω στο γήπεδο”.
Ανακοινώνει στους γονείς της ότι θέλει να ασχοληθεί με το μπάσκετ, ότι αυτό είναι το όνειρό της. Θα την ενθαρρύνουν και θα την πιστέψουν. “Αν και στην αρχή δεν ήμουν καθόλου καλή, όχι μόνο με πίστεψαν αλλά εκείνοι ήταν που με πήγαιναν στις προπονήσεις”. Καμία έκπληξη. Οσοι γνωρίζουν τον Παναγιώτη και την Μάσα ξέρουν πολύ καλά πως σε ό,τι αφορά τα παιδιά τους, δίνουν τα πάντα.
Η Μαριέλλα θα βρεθεί στον Πρωτέα Βούλας όπου σιγά σιγά θα ξεχωρίσει. Το κορίτσι που φτάνει τα δύο μέτρα ακολουθεί εξαντλητικό πρόγραμμα προπόνησης και σιγά σιγά αναδεικνύεται σε σημαντική παίκτρια. Ακολουθεί η Αμερική. “Η μαμά μου με πήγαινε κάθε μέρα για προπόνηση. Ο μπαμπάς μου έκανε το πιο σωστό, δεν με πίεσε. Οταν του είπα ότι θέλω να ασχοληθώ με το μπάσκετ ήταν πολύ χαρούμενος αλλά δεν με πίεσε για το παραμικρό. Ενιωσε περήφανος». Θα κάνει προπόνηση, θα παίζει σε αγώνες και θα διαβάζει πάρα πολλές ώρες. Αντέχει και φυσικά δεν διαμαρτύρεται. Είναι προσηλωμένη στον στόχο της, θέλει να πετύχει, θέλει να φτάσει ψηλά στο μπάσκετ.
Η Μαριέλλα δεν διστάζει να μιλήσει και για την περιπέτεια του αδελφού της πριν από χρόνια. Οταν το μικρό αγοράκι διαγνώστηκε με σοβαρή ασθένεια σύσσωμη η οικογένεια μετακόμισε στην Αμερική προκειμένου να υποβληθεί το παιδί σε θεραπείες. Αφησαν τα πάντα πίσω τους και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να γίνει καλά ο Γιάννης. Εξαφανισμένοι από τα πάντα και τους πάντες ο Παναγιώτης Φασούλας, η Μάσα και η μικρή τότε Μαριέλλα έμειναν δίπλα του όλοι και ευτυχώς πλέον αυτή η δυσάρεστη περιπέτεια ανήκει στο μακρινό παρελθόν «Οταν έχεις έναν δικό σου άνθρωπο άρρωστο το μόνο που προσπαθείς είναι να δεις τα καλά στοιχεία από αυτή την δύσκολη φάση. Θυμάμαι ότι αυτούς τους μήνες που ο Γιάννης ήταν στο δωμάτιο του νοσοκομείου και νοσηλευόταν εγώ έκανα εθελοντική εργασία για να βοηθήσω τα παιδάκια που νοσηλεύονταν. Γύρω μου ήταν παιδάκια όλων των ηλικιών με πολύ σοβαρές ασθένειες. Μου άνοιξε τα μάτια όλο αυτό. Ξέρω πλέον πως να φερθώ στα δύσκολα και έμαθα πως πάντα βρίσκεις τον τρόπο να βοηθήσεις και να στηρίξεις κάποιον».
Είναι μόλις 19 ετών. Στην ηλικία της τα κορίτσια βγαίνουν, ερωτεύονται, κάνουν ταξίδια. Εκείνη επέλεξε κάτι διαφορετικό: την σκληρή προπόνηση. Δύσκολο να είσαι διαφορετική και να μην μπορείς να ακολουθήσεις την παρέα στην διασκέδαση. «Προσπαθώ να έχω μια ισορροπία στη ζωή μου. Εννοώ την αθλητική και την ζωή μου με τους φίλους. Δεν πήγα ποτέ εκδρομές με το σχολείο, έχασα την αποφοίτησή μου από το Λύκειο γιατί έπρεπε να πάω στην Αμερική, δεν έβγαινα βόλτες. Δεν είναι εύκολο όλο αυτό, το ξέρω. Ομως οι άνθρωποι που με αγαπούν πραγματικά καταλαβαίνουν, αυτοί είναι οι αληθινοί μου φίλοι. Αλλωστε όταν είχα ή έχω χρόνο να πάω βόλτα να πιω έναν καφέ μαζί τους πάντα το κάνω, το θέλω πολύ. Οι φίλοι μου που με καταλαβαίνουν είναι και αυτοί που μένουν δίπλα μου».
Η Μαριέλλα παίζει στην ίδια θέση που έπαιζε και ο μπαμπάς της. Συμπτωματικά. «Βλέπω μερικές φορές σε βίντεο κάποια παιχνίδια του μπαμπά μου και συνειδητοποιώ ότι πολλές κινήσεις που κάνω είναι ίδιες με τις δικές του... Μου φαίνεται απίστευτο».
Αγαπημένος της παίκτης είναι ο Ράσελ Ουέστμπρουκ, γιατί «είναι ο παίκτης που τα κάνει όλα επειδή δουλεύει σκληρά». Σπουδάζει communication και θα διεκδικήσει και το master της. Κάνει συνέχεια προπονήσεις και λόγω της αλλαγής κολεγίου θα μείνει για έναν χρόνο εκτός αγώνων. Ουσιαστικά θα τελειώσει το 2020 την φοίτησή της αλλά ονειρεύεται έντονα. «Αυτό που έμαθα είναι αυτό που μου έμαθαν οι γονείς μου. Ότι δηλαδή ο καθένας για να πετύχει θα πρέπει να δουλέψει πολύ σκληρά. Αν δεν δουλέψεις σκληρά δεν πρόκειται να πετύχεις. Αυτό κάνω κι εγώ. Είναι σίγουρα δύσκολο αλλά προσπαθώ, δεν το βάζω κάτω».
Για την Μαριέλλα το σημαντικότερο είναι η οικογένεια. «Η μαμά μου είναι ο βράχος της οικογένειας, είναι ο άνθρωπος ο οποίος σε υποστηρίζει σε όλα είναι δίπλα σου. Ο μπαμπάς μου είναι ο άνθρωπος ο οποίος ξέρει τι θα πει και την κατάλληλη στιγμή που θα το πει».
Οσο μιλάει το πρόσωπο της φωτίζεται από ένα σταθερό, μόνιμο χαμόγελο. Μιλά στον πληθυντικό, χρησιμοποιεί πολλές αγγλικές λέξεις και εκπέμπει αισιοδοξία. Είναι πολύ όμορφη, με μεγάλα μάτια, έντονα χαρακτηριστικά, μαύρα μακριά μαλλιά και μοιάζει και στους δύο γονείς της. Είναι από αυτά τα παιδιά που με έναν μαγικό τρόπο κατάφεραν να πάρουν τα ωραιότερα στοιχεία κι από τους δύο γονείς τους. Και όντως η Μαριέλλα είναι ντροπαλή. Δουλεύει πυρετωδώς από τα οκτώ της. Εχει στερηθεί όλα όσα θα μπορούσε να απολαύσει ένα παιδί στην εφηβεία του και τα φοιτητικά του χρόνια. Κι όμως λάμπει. Από χαρά κι από ικανοποίηση που μπορεί να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Δεν πατάει πάνω στην ιστορία και την φήμη του Παναγιώτη Φασούλα. Ούτε νιώθει το βάρος αυτής της μεγάλης διαδρομής. Γι' αυτό και πάντα φροντίζει να ξεκαθαρίσει πως όταν ακούγονται αυτά εκείνη φροντίζει να κλείνει καλά τα αυτιά της. Η συμμετοχή της στην Εθνική Ομάδα ήταν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Τότε αποφάσισε να φορέσει και την φανέλα με το νούμερο 13, το νούμερο που φορούσε ο Φασούλας στον ΠΑΟΚ και στην Εθνική.
Ξορκίζει με αυτόν τον τρόπο και την γρουσουζιά που στοιχειώνει αυτό τον αριθμό.
Η Μαριέλλα είναι ένα παιδί ώριμο και προσγειωμένο. Εχει την προσωπικότητα του αθλητή. Αυτού δηλαδή που θα αγωνίζεται όσο σκληρά και όσο πολύ πρέπει. Εκτός από τα όμορφα χαρακτηριστικά του παρουσιαστικού των γονιών της τελικά κορφολόγησε και αυτά της ψυχής και του χαρακτήρα...
