Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1914, ο τυφεκιοφόρος Γκράχαμ Ουίλιαμς, της 5ης Ταξιαρχίας Τυφεκιοφόρων του Λονδίνου, βρισκόταν σε σκοπιά και κοιτούσε με αγωνία τα γερμανικά χαρακώματα. Είχε ήδη υπομείνει μήνες από τη βάναυση βία, την αιματοχυσία και την καταστροφή που χαρακτήρισε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν συνέβη κάτι αξιοσημείωτο, όπως αναφέρει το BBC.

«Ξαφνικά, φώτα εμφανίστηκαν κατά μήκος του γερμανικού χαρακώματος. Και σκέφτηκα ότι αυτό είναι ένα αστείο πράγμα. Και τότε οι Γερμανοί άρχισαν να τραγουδούν το «Stille Nacht, heilige Nacht». Και ξύπνησα, και όλοι οι σκοποί έκαναν το ίδιο πράγμα, όλοι ξύπνησαν τους άλλους ανθρώπους για να έρθουν να δουν αυτό και τι στο καλό συμβαίνει», θυμήθηκε, στη ραδιοφωνική εκπομπή του BBC Witness History.

«Τελείωσαν τα καλά τους και εμείς τους χειροκροτήσαμε και σκεφτήκαμε ότι έπρεπε να ανταποδώσουμε με κάποιον τρόπο. Έτσι, απαντήσαμε με το The First Noel».

Είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς την ακριβή προέλευση της χριστουγεννιάτικης εκεχειρίας του 1914. Φάνηκε να προκύπτει αυθόρμητα σε πολλές τοποθεσίες κατά μήκος του Δυτικού Μετώπου. Δεν υπήρξε μια ενιαία χριστουγεννιάτικη εκεχειρία, αλλά μάλλον πολλά τοπικά γεγονότα. Για ορισμένους στρατιώτες στα χαρακώματα, διήρκεσε μερικές ώρες, σε ορισμένες περιοχές μέχρι τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων και σε άλλες μέχρι την Πρωτοχρονιά. Υπήρχαν και τμήματα του Δυτικού Μετώπου, δεν συνέβη καθόλου. Περίπου 77 Βρετανοί στρατιώτες εξακολουθούσαν να σκοτώνονται στις μάχες την ημέρα των Χριστουγέννων του 1914.

Για τον συνταγματάρχη Σκοτ ​​Σέπερντ, τότε κατώτερο αξιωματικό, που πολεμούσε κοντά στην πόλη Αρμεντιέρ στη βόρεια Γαλλία, φάνηκε να αρχίζει σχεδόν τυχαία. Την αυγή του πρωινού των Χριστουγέννων, η περιοχή καλύφθηκε από μια βαριά ομίχλη. «Η ομίχλη ήταν τόσο πυκνή που δεν μπορούσε να δεις το χέρι σου μπροστά σου», θυμήθηκε όταν επέστρεψε στο πεδίο της μάχης με το BBC το 1968.

Τότε αποφασίστηκε να εκμεταλλευτεί την κάλυψη που παρείχε ο καιρός για να επισκευαστούν τα ετοιμόρροπα χαρακώματα. Καθώς όμως οι στρατιώτες εργάζονταν γεμίζοντας σάκους άμμου και προσπαθώντας να αποκαταστήσουν το στηθαίο του χαρακώματος, η ομίχλη άρχισε ξαφνικά να διαλύεται.

«Απομακρύνθηκε εκπληκτικά γρήγορα. Και κατά μήκος αυτής της γραμμής μπορέσαμε ξαφνικά να δούμε τους Γερμανούς να κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα, όλοι έξω στην ύπαιθρο. Και απλώς κοιταζόμασταν μεταξύ μας για κάποιο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια ένας ή δύο στρατιώτες πήγαν προς το μέρος τους. Συναντήθηκαν, έδωσαν τα χέρια, αντάλλαξαν τσιγάρα. Μίλησαν. Ο πόλεμος, για εκείνη τη στιγμή, σταμάτησε», θυμήθηκε.

Οι εκεχειρίες επέτρεψαν στους στρατιώτες να ανασύρουν τους νεκρούς τους από τη νεκρή ζώνη και να θάψουν κανονικά τους πεσόντες συντρόφους τους. Άνδρες που λίγες ώρες νωρίτερα προσπαθούσαν να αλληλοσκοτωθούν αντάλλασσαν τσιγάρα, τρόφιμα και αναμνηστικά από την πατρίδα τους. Υπάρχουν αναφορές ακόμη και για αυτοσχέδια παιχνίδια ποδοσφαίρου, με στρατιώτες που έπαιζαν κλωτσιές στον άγονο χώρο μεταξύ των αντιπάλων χαρακωμάτων.

Η χριστουγεννιάτικη εκεχειρία του 1914 μπορεί να μην άλλαξε τελικά την πορεία του πολέμου, αλλά όπως λέει ο ιστορικός Νταν Σνόου στο podcast Voices of the First World War του BBC, το γεγονός ότι συνέβη ήταν θαυμαστό. «Η εκεχειρία ήταν μια σύντομη λάμψη ατομικής ανθρωπιάς, σε έναν πόλεμο γραφειοκρατίας, μηχανών και εκρηκτικών».