Ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ Μαρξισμὸς ἔχει τοὺς δικούς του κανόνες ἱστοριογραφίας καὶ ἑρμηνείας τῶν ἱστορικῶν γεγονότων, βασισμένους στὸν Ἱστορικὸ Ὑλισμό, δηλαδὴ στὶς οἰκονομικὲς καὶ ταξικὲς κοινωνικὲς συγκρούσεις, οἱ ὁποῖες μόνες αὐτές, καθορίζουν τὴν πορεία τῶν ἱστορικῶν πραγμάτων: «Ὁ ἱστορικὸς ὑλισμὸς εἶναι ἡ ὑλιστικὴ ἀντίληψη τῆς Ἱστορίας. Προέκταση τῶν ἀρχῶν τοῦ διαλεκτικοῦ ὑλισμοῦ στὴ μελέτη τῆς κοινωνικῆς ζωῆς καὶ ἐφαρμογὴ αὐτῶν τῶν ἀρχῶν στὰ κοινωνικὰ φαινόμενα. Πρόκειται γιὰ μαρξιστικὴ θεωρία, στὸ πλαίσιο τῆς ἱστορικῆς ἔρευνας, ποὺ στηρίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ δομὴ τῆς κοινωνίας μεταβάλλεται διαρκῶς, ἐνῶ οἱ ἀντιφάσεις καὶ οἱ ἀντιθέσεις προκαλοῦν δομικὲς ἀλλαγές. Ἔτσι, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἰδεαλιστικὴ προσέγγιση τῆς ἱστορίας, ὁ ἱστορικὸς ὑλισμὸς ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου πνεύματος καθορίζεται ἀπὸ τὴ μεταβολὴ τῆς οἰκονομικῆς κατάστασης ἑνὸς λαοῦ, ἢ μίας ἐποχῆς. Συνεπῶς, προκύπτει ὅτι ἡ μελέτη τῆς ἐξέλιξης τῆς κοινωνίας πρέπει νὰ ξεκινᾶ ἀπὸ τοὺς τρόπους καὶ τὶς σχέσεις παραγωγῆς καὶ ὄχι ἀπὸ τοὺς θεσμοὺς καὶ τὶς ‘ἰδέες’.
Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὸν ἱστορικὸ ὑλισμό, ἡ τεχνολογικὴ ἐξέλιξη τῶν μέσων παραγωγῆς τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, (ἐργαλεῖα, μηχανήματα, κλπ) ἀποτελεῖ τὴν κύρια δύναμη ποὺ προωθεῖ τὴν κοινωνικὴ πρόοδο, ἀλλάζοντας τὶς παραγωγικὲς σχέσεις. Οἱ παραγωγικὲς σχέσεις προσδιορίζουν τὴ θέση καὶ τὸ ρόλο τῆς ταξικῆς πάλης, ἡ ὁποία ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ δομή…
τους, ἐνῶ ἡ ἱστορία κάθε κοινωνίας προσδιορίζεται ὡς ἡ ἱστορία τῆς πάλης τῶν τάξεων». Φυσικὰ μόλις εἶναι ἀνάγκη νὰ τονιστεῖ, ὅτι κάθε μονόπλευρη προσέγγιση καὶ ἑρμηνεία τῶν ἱστορικῶν γεγονότων, ποὺ ἀγνοεῖ πολλὲς ἄλλες βασικὲς παραμέτρους καὶ παράγοντες, ποὺ παίζουν καθοριστικὸ ρόλο στὴν πορεία καὶ ἐξέλιξη τῶν ἱστορικῶν γεγονότων, ὁδηγεῖ μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια στὴν διαστρέβλωση καὶ στὴν παρερμηνεία τους.
Μία τέτοιου εἴδους προσέγγιση, παρερμηνεία καὶ διαστρέβλωση διαπιστώσαμε σὲ πρόσφατο δημοσίευμα τῆς ἐφημερίδος «Ριζοσπάστης» (23-3-2019), μὲ τίτλο: «198 χρόνια ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821». Ὅπως εἶναι γνωστὸ ἡ ἐν λόγω ἐφημερίδα ἀποτελεῖ τὸ ἐπίσημο δημοσιογραφικὸ ὄργανο τοῦ Κ.Κ.Ε. καὶ ὡς ἐκ τούτου τὰ πάσης φύσεως ἄρθρα ποὺ δημοσιεύονται ἐκφράζουν τὶς ἀρχὲς τοῦ Διαλεκτικοῦ Ὑλισμοῦ καὶ τοῦ Μαρξισμοῦ. Διαβάσαμε μὲ προσοχὴ τὸ ἐν λόγω ἄρθρο καὶ διαπιστώσαμε ἀβίαστα, ὅτι ὁ συντάκτης κάνει μιὰ ἀγωνιώδη προσπάθεια νὰ προσεγγίσει καὶ ἑρμηνεύσει τὸ μεγάλο ἱστορικὸ κεφάλαιο τῆς ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας μέσα ἀπὸ μία ἀπόλυτα διαστρεβλωμένη ὀπτική, κομμένη, ραμμένη καὶ προσαρμοσμένη στὰ ἰδεολογικὰ στεγανά του Ἱστορικοῦ Ὑλισμοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ οὐσιαστικὰ μία ἀντιγραφὴ τῶν ἰδεολογημάτων τῆς «κολοβῆς» ἱστοριογραφίας τοῦ Γιάννη Κορδάτου καὶ ἄλλων μαρξιστῶν ἱστορικῶν. Παραθέτουμε παρὰ κάτω μερικὰ χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσματα.
Διονύσιος ο δε Ρώμας: Ο φιλόχριστος, φιλογενής και άγνωστος πρωταγωνιστής του 1821
Ὁ ἀνώνυμος συντάκτης, γνήσιος «ὀρθόδοξος» μαρξιστής, κατ’ ἀρχὴν μᾶς δίδει τὸ «στίγμα» τοῦ τρόπου μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἐπιχειρήσει στὴ συνέχεια νὰ ἑρμηνεύσει τὴν μεγάλη ἐθνική μας ἐποποιία: «Ἂν κι ἔχουν περάσει κοντὰ 200 χρόνια ἀπὸ τότε, ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 συνεχίζει νὰ ἀποτυπώνεται ἀνορθολογικὰ ὡς τὸ ἁπλὸ ἀποτέλεσμα 400 χρόνων σκλαβιᾶς. Μία τέτοια παρουσίαση, ἀπομακρυσμένη ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ – ὑλιστικὴ ἑρμηνεία τῶν γεγονότων καὶ τὴν κατανόηση τῆς κοινωνικῆς – ταξικῆς διάρθρωσης καὶ τῆς ταξικῆς πάλης τῆς ἐποχῆς, σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει τὸ χρόνο, τὶς αἰτίες ξεσπάσματος καὶ ἐπικράτησης καὶ τὶς κινητήριες δυνάμεις τῆς Ἐπανάστασης, ἐνῶ συνυπάρχει ἁρμονικὰ μὲ δεξιὲς «μεγάλες ἰδέες» γιὰ ἀλύτρωτες πατρίδες ἕως καὶ «ἀριστερὰ» ἐθνικὰ ὄνειρα γιὰ ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἰσχυρὸ καπιταλισμό». Κατὰ τὸν συντάκτη ἡ «λάθος» ἑρμηνεία τῶν γεγονότων καὶ ὁ «ἀνορθολογικὸς» τρόπος προσέγγισής τους ὀφείλεται στὸ ὅτι δὲν λαμβάνεται ὑπόψη ἡ «ἱστορικὴ – ὑλιστικὴ ἑρμηνεία τῶν γεγονότων καὶ ἡ κατανόηση τῆς κοινωνικῆς – ταξικῆς διάρθρωσης καὶ τῆς ταξικῆς πάλης τῆς ἐποχῆς». Κατ’ ἀρχὴν δὲν ἀγνοοῦμε οὔτε ὑποτιμοῦμε ὁρισμένες ἐξωτερικὲς ἱστορικὲς συγκυρίες, ποὺ εὐνόησαν τὴν ἑλληνικὴ ἐπανάσταση, ὅπως ἡ ἐξέγερση τοῦ Ἀλῆ Πασᾶ κατὰ τῆς Ὑψηλῆς Πύλης, οἱ Ρωσοτουρκικοὶ Πόλεμοι, οἱ συνθῆκες τοῦ Κιουτσοὺκ Καϊναρτζῆ καὶ τοῦ Ἰασίου, ὅπως καὶ ἡ προϊούσα παρακμὴ τοῦ ὀθωμανικοῦ κράτους. Οὔτε ἐπίσης ἀγνοοῦμε τὸν οὐσιαστικὸ ρόλο ποὺ ἔπαιξαν ὁ Ρήγας Φεραῖος, ἡ Φιλικὴ Ἑταιρεία καὶ ἄλλες μυστικὲς ἑταιρεῖες στὴν προετοιμασία τῶν ὑποδούλων ἑλλήνων γιὰ τὴν μεγάλη ἐξέγερση. Εἶναι γνωστὰ τὰ ἐπαναστατικὰ κηρύγματα τοῦ Ρήγα Φεραίου, ποὺ ἄναψαν μέσα στὶς ψυχὲς τῶν ραγιάδων τὴν φλόγα τοῦ πόθου τῆς λευτεριᾶς.
Πρέπει ὅμως νὰ τονίσουμε καὶ μάλιστα μὲ ἔμφαση, μία μεγάλη ἀλήθεια, τὴν ὁποία φαίνεται νὰ ἀγνοεῖ ὁ συντάκτης. Ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση ξεκίνησε καὶ προχώρησε πέραν πάσης λογικῆς, καθ’ ὂν χρόνον ἐπικρατοῦσε στὴν Εὐρώπη ἕνα ἄκρως ἀρνητικὸ πολιτικὸ κλίμα. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη οὐδεμία ξένη δύναμη εἶχε ἐκδηλώσει τὸ παραμικρὸ ἐνδιαφέρον της γιὰ τὴν ἐθνική μας ἀπελευθέρωση. Ἡ ὁμόδοξη Ρωσία δὲν εἶχε καμιὰ διάθεση νὰ ἐμπλακεῖ σὲ πόλεμο μὲ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία καὶ ἡ «φωτισμένη» Εὐρώπη «ἔτριζε τὰ δόντια» της στοὺς Ἕλληνες ἐπαναστάτες, διὰ τῆς διαβόητης «Ἱερᾶς Συμμαχίας», τέκνο φυσικά της «Γαλλικῆς Ἐπανάστασης»!
Οἱ ὑπόδουλοι πρόγονοί μας χτυποῦσαν τὶς πόρτες τῶν εὐρωπαίων, ἀλλὰ ματαίως! Τὶς εὕρισκαν κλειστές, ἔτσι ὥστε νὰ γράφει ἀργότερα ὁ ἐθνικός μας ποιητής, Διονύσιος Σολωμός: «Μὲ τὰ ροῦχα αἱματωμένα ξέρω ὅτι ἔβγαινες κρυφά, νὰ γυρεύης εἰς τὰ ξένα, ἄλλα χέρια δυνατά. Μοναχὴ τὸ δρόμο ἐπῆρες, ἑξανάλθες μοναχή, δὲν εἰν’ εὔκολες οἱ θύρες, ἐὰν ἡ χρεία τὲς κουρταλή. Ἄλλος σου ἔκλαψε εἰς τὰ στήθια, ἀλλ’ ἀνασασιν καμιά, ἄλλος σου ἔταξε βοήθεια καὶ σὲ γέλασε φρικτά». Σύντομα κατάλαβαν οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ 21, ὅτι μόνοι τους θὰ ἔπρεπε νὰ ξεκινήσουν τὸν ἀγώνα, ἔχοντας μοναδική τους, ἀκαταμάχητη βοήθεια καὶ στήριγμα τὴν πίστη τους στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἔμβλημα τοῦ ἀγῶνος τοὺς ἦταν: «Γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴ πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερία».
Γενικότερα μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ πρωταρχικὴ κινητήρια δύναμη τοῦ γενικοῦ ξεσηκωμοῦ καὶ ἡ κύρια πηγὴ ἐμπνεύσεως, θάρρους καὶ ἠρωϊσμοὺ τῶν ἀγωνιστῶν ἦταν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κάτι ἐπίσης ποῦ, (ἠθελημένα;), ἀγνοεῖ ὁ συντάκτης. Ἡ Ἐκκλησία ἦταν πάντοτε ὁ μπροστάρης στὸν ἀγώνα. Ὁ Παλαιῶν Πατρὼν Γερμανὸς ὕψωσε τὴ σημαία τοῦ ἀγώνα καὶ κήρυξε τὴν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης στὸ Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας στὰ Καλάβρυτα. Δεκάδες ἦταν οἱ ἐπίσκοποι καὶ πολλὲς ἑκατοντάδες οἱ λοιποὶ κληρικοὶ καὶ οἱ μοναχοὶ ποὺ ἔχυσαν τὸ αἷμα τους στὰ πεδία τῶν μαχῶν, ἢ κατακρεουργήθηκαν ἀπὸ τοὺς τούρκους.
Τὰ μοναστήρια εἶχαν μεταβληθεῖ σὲ προπύργια τοῦ ἀγῶνος, σὲ ἀποθῆκες πυρομαχικῶν, σὲ καταφύγια τῶν ἀγωνιστῶν. Ἀγνοεῖ ἐπίσης ὁ συντάκτης τὴν οὐσιαστικότατη συμβολὴ ὁρισμένων σπουδαίων κληρικῶν, μεγάλων ἐκκλησιαστικῶν προσωπικοτήτων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ὅπως τῶν ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Ἄνθιμου Γαζῆ, Εὐγένιου Βούλγαρη, Νικηφόρου Θεοτόκη, κ.α., οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν κηρυκτικὴ καὶ ἱεραποστολική τους δράση, τὴν ἵδρυση σχολείων, κ.λ.π. τόνωσαν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ἀφύπνισαν πνευματικὰ τὸ ὑπόδουλο γένος καὶ καλλιέργησαν τὸν πόθο τῆς λευτεριᾶς. Οἱ παρὰ πάνω κληρικοὶ καὶ ἰδίως ὁ πρῶτος, ὄργωσαν κυριολεκτικὰ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, καὶ ὄχι μόνον, κηρύττοντας Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα. Μήπως τοὺς δίδαξαν «τὴν πάλη τῶν τάξεων καὶ τὶς οἰκονομικὲς καὶ ταξικὲς κοινωνικὲς συγκρούσεις»; Πῶς λοιπὸν συμπεραίνει ὁ συντάκτης ὅτι οἱ ἀγράμματοι ραγιάδες ξεσηκώθηκαν ἐπειδὴ εἶχαν κατανοήσει κάποιας μορφῆς «ταξικὴ πάλη τῆς ἐποχῆς»;
Παραθεωρεῖ ἀκόμη ὁ συντάκτης γραπτὰ μνημεῖα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, τὰ ὁποία, ὡς ἀδιάψευστα τεκμήρια τοῦ ἀγώνα, κάθε ἄλλο παρὰ ὡς «ἀστικὴ» καὶ ὡς προϊὸν πάλης τῶν τάξεων θεωροῦν τὴν Ἐπανάσταση. Ὁ στρατηγὸς Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στὴν περίφημη ὁμιλία του στὴν Πνύκα, στὶς 7 Ὀκτωβρίου 1838, εἶναι σαφὴς καὶ συντρίβει κάθε μαρξιστικὴ ἑρμηνεία:
«Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν πίστη σας καὶ νὰ τὴν στερεώσετε διότι ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ πατρίδος…Ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμομε τὴν Ἐπανάσταση δὲν ἐσυλλογισθήκαμε, οὔτε πόσοι εἴμεθα, οὔτε πῶς δὲν ἔχομε ἅρματα, οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις, οὔτε κανένας φρόνιμός μας εἶπε “ποῦ πάτε ἐδῶ νὰ πολεμήσετε μὲ σιταροκάραβα βατσέλα;”, ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καὶ ὅλοι, καὶ ὁ κλῆρος μας καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι, ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ ἐκάμαμε τὴν Ἐπανάσταση»! Ἀποστομωτικὸς εἶναι καὶ ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης ὁ ὁποῖος ὕψωσε τὸ λάβαρο τῆς Ἐπανάστασης στὴ Μολδοβλαχία μὲ τὸ σύνθημα: «Μάχου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος»!
Καταλυτικὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη: «Μαζὶ μὲ πολλοὺς ἄλλους ἄξιους καὶ γενναίγους Ἕλληνες πολεμήσαμε καὶ λευτερώσαμε τοῦτο τὸν τόπο ποὺ πατᾶτε ἐσεῖς, καὶ νὰ στοχάζεστε πὼς τὸν λευτερώσαμε γιὰ σᾶς ποὺ γεννηθήκατε σὲ πατρίδα ἐλεύθερη, γιατί ἐμεῖς λίγο τὴν ἀπολάψαμε, ὅτι, μόλις ἐδιώξαμε τοὺς Τούρκους … Νὰ μὴ θαρρεῖτε ὅμως πὼς ἔτσι κοιμηθήκαμε ἀπὸ βραδὶς Τοῦρκοι καὶ ξυπνήσαμε Ἕλληνες. Ἐχρειάστηκε νὰ θυσιάσουμε ἀρετὴ καντάρια καὶ κόπους καὶ αἵματα γι’ αὐτὴ τὴν ἐλευθερία ποὺ ἔχετε ἐσεῖς»! Πέραν αὐτῶν ὁ ὅρκος ποὺ ἔδιναν τὰ μέλη τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ἀλλὰ καὶ τὸ ἔμβλημά της εἶχε θρησκευτικὸ χαρακτήρα, κάτι ποὺ ἀναγκάζεται νὰ ὁμολογήσει καὶ ὁ συντάκτης: «Ὡστόσο, ὁ ὅρκος τοῦ Φιλικοῦ ἦταν θρησκευτικὸς καὶ ἀπαιτοῦσε παρουσία ὀρθόδοξου ἱερέα. Ἀντίστοιχα, τὸ ἔμβλημα τῆς Φιλικῆς στὰ συστατικὰ καὶ ἐφοδιαστικὰ ἔγγραφα τῶν μελῶν της, ποὺ στὴ συνέχεια ἔγινε σημαία τῆς Ἐπανάστασης, εἶχε στὴν κορυφὴ τὸ Σταυρὸ καὶ κάτω πρηνῆ τὴν ἡμισέληνο, προαναγγέλλοντας τὴν πτώση τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας».
Διακρίνεται πουθενὰ κάποιο ἴχνος «ταξικῆς πάλης» στὰ παραπάνω; Ἀσφαλῶς ὄχι! Πὼς λοιπὸν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ὁ ἰσχυρισμὸς τοῦ συντάκτη ὅτι δῆθεν: «Τὸ 1821, πρὶν ἀπ’ ὁτιδήποτε ἄλλο, ἦταν μία ἀστικὴ ἐπανάσταση, κρίκος στὴν ἁλυσίδα τῶν ἀστικῶν ἐπαναστάσεων ποὺ εἶχαν ἀρχίσει νὰ ἐκδηλώνονται ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 15ου αἰώνα καὶ συνέχισαν νὰ συνταράσσουν τὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο»; Ἕωλος καὶ μετέωρος, χωρὶς ἱστορικὰ τεκμήρια, εἶναι καὶ ὁ ἰσχυρισμός του ὅτι δῆθεν: «Ἡ οἰκονομικὴ καὶ κοινωνικὴ διαφοροποίηση ποὺ ἐπέφερε ἡ ἀνάπτυξη τῶν καπιταλιστικῶν οἰκονομικῶν σχέσεων εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα καὶ τὴν ἰδεολογικὴ διαφοροποίηση κάποιων στρωμάτων ἀπὸ τὸν ἀσφυκτικὸ ἐναγκαλισμὸ τῆς θεοκρατικῆς καὶ ἀνορθολογικῆς σκέψης, ἡ ὁποία κυριαρχοῦσε γιὰ αἰῶνες, ἰδιαίτερα στὶς πολυπληθεῖς δυνάμεις τῶν χωρικῶν. Ἡ ἀγραμματοσύνη καὶ ὁ περιορισμένος τρόπος ζωῆς δὲν μποροῦσαν νὰ ξεπεράσουν τὰ πολὺ στενὰ ὅρια τῆς ἀτομικῆς ἢ συλλογικῆς ἐμπειρίας, ἡ ὁποία μεταβιβαζόταν προφορικὰ ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, ἀναπτύσσοντας ἕναν τρόπο σκέψης σχεδὸν ὁλοκληρωτικὰ ἐπικαθοριζόμενο ἀπὸ τοὺς ὀθωμανικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς θεσμούς». Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση εἶναι ἡ πρώτη Ἐπανάσταση στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ ὁποία εἶχε ὄχι μόνο ἐθνικοαπελευθερωτικό, ἀλλὰ καὶ ἱερὸ ἐκκλησιαστικὸ χαρακτήρα. Εἶναι ὄντως ἕνα πρωτόγνωρο φαινόμενο. Δὲν ἦταν δὲ καρπὸς καὶ προϊόν του «Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ», ὅπως θέλει ὁ συντάκτης, ἀλλὰ ἑνὸς ἄλλου, ἀληθινοῦ «Διαφωτισμοῦ», τοῦ Ὀρθοδόξου «Διαφωτισμοῦ», φορεῖς τοῦ ὁποίου ὑπῆρξαν οἱ μεγάλες ἐκκλησιαστικὲς προσωπικότητες ποὺ μνημονεύσαμε παρὰ πάνω.
1821 - Ο ηρωισμός και η αψηφισιά των Κασιωτών
Βέβαια ἀργότερα, μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση, οἱ πρόγονοί μας καθόρισαν στὶς περίφημες διακηρύξεις τῶν Ἐθνοσυνελεύσεων καὶ στὰ πρῶτα Συντάγματα τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους τὶς βασικὲς συνταγματικὲς διατάξεις περὶ ἐλευθερίας, ἰσότητος, ἰσονομίας καὶ κοινωνικῆς δικαιοσύνης. Αὐτὲς διακηρύχτηκαν μὲν καὶ ἀπὸ τοὺς πρωτοπόρους του «Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ», ἦταν ὅμως δάνεια ἀπὸ τὴν δική μας Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση. Ὅσοι ἀμφιβάλλουν, ἂς μελετήσουν τὶς πηγές, γιὰ νὰ διαπιστώσουν ὅτι οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι ραγιάδες βίωναν αὐτὲς τὶς ἀξίες μεταξύ τους στὶς περίφημες «Κοινότητές» τους, καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς δουλείας! Ἂς μελετήσουν τὸ πνευματικό, μορφωτικὸ καὶ κοινωνικὸ κήρυγμα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, γιὰ νὰ δοῦν πῶς ὁ μεγάλος ἐκεῖνος ἄνδρας διαφώτιζε τοὺς ὑπόδουλους Ἕλληνες, πολὺ πρὶν τὴν «Γαλλικὴ Ἐπανάσταση»!
Κλείνοντας ἐκφράζουμε τὴν ἔκπληξή μας, βλέποντας κάποιοι νὰ ἐπικαλοῦνται τὴν ὁριστικὰ νεκρὴ μαρξιστικὴ ἰδεολογία καὶ νὰ χρησιμοποιοῦν τὸν Ἱστορικὸ Ὑλισμό, γιὰ νὰ «ἑρμηνεύσουν» ἱστορικὰ γεγονότα. Ἡ μονολιθικὴ μαρξιστικὴ ἰδεοληψία ἀνήκει πλέον ὁριστικὰ στὸ παρελθόν. Τὴν ἔθεσε στὸ χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας ἡ ἰδικὴ τῆς παταγώδης ἀποτυχία καὶ χρεωκοπία νὰ ἐπιτύχει τὸν δῆθεν «κοινωνικὸ μετασχηματισμὸ» καὶ τὸν μαρξιστικὸ «παράδεισο» μὲ φασιστικὲς μεθόδους καὶ δυστυχῶς ὄχι ἀναίμακτες!
Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 8ῃ Ἀπριλίου 2019
ΡΩΜΑΙΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ
