Γράφει ο Χρήστος Αποστολίδης
Στην αρχαία τραγωδία, όταν οι θνητοί μεθυσμένοι από μία αίσθηση απόλυτης δύναμης και άκρατης, κυριαρχικής υπεροχής, υπερέβαιναν τα όρια και παρασύρονταν σε συμπεριφορές Ύβρεως, δηλαδή αυθάδειας και υπεροψίας, ο Δίας μεριμνούσε και τους έστελνε την Άτη, τη θεά δηλαδή της σύγχυσης, της παραπλάνησης, ίσως ακόμη και της τύφλωσης. Μοιραίο αποτέλεσμα η Α – νοησία, δηλαδή η χωρίς νόημα, παράλογη συμπεριφορά. Η οποία όμως δεν αργούσε να δώσει τη θέση της στην ισχυρή παρέμβαση της Νεμέσεως, της θεάς δηλαδή της ανταπόδοσης, της εκδίκησης, της θεϊκής οργής προς τους υπερόπτες. Με τη σειρά της αυτή οδηγούσε στην Τίσιν, ήτοι την απότιση, την τελική ανταπόδοση για το κακό που προέκυψε από την όλη διαδικασία της προκλητικής διαδρομής.
Πόσες φορές αλήθεια στην καθημερινότητά μας δεν γίναμε μάρτυρες ανάλογων, με μαθηματική ακρίβεια εφαρμοζόμενων, αποτελεσμάτων υπεροπτικών συμπεριφορών ;
Άλλωστε, η κατάκτηση της όποιας εξουσίας, συνδυαζόμενη με την ισχυρή αίσθηση δύναμης που αυτή συνεπάγεται, δημιουργεί μία ψυχολογία μονιμότητας που είναι πρακτικά αδύνατο να αλλάξει. Τουναντίον, πιο πιθανό είναι να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο, ωθώντας τον φορέα της στην υπερβολή και στην ασυδοσία, χωρίς φυσικά τον φόβο επιβολής συνεπειών και τιμωρίας.
Η πράξη όμως έχει ιστορικά αποδείξει πως όλα είναι προσωρινά, έρχονται και παρέρχονται σε έναν αέναο κύκλο, που δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο. Η διατήρηση στην κορυφή αποδεικνύεται σταυρόλεξο για ελάχιστους λύτες. Συνακόλουθα, η πλειοψηφία των όσων την κατέκτησαν κουρασμένη από το ταξίδι της εκτόξευσης και κυριευμένη από το μεθυστικό νέκταρ της εξουσίας, δεν αντιλαμβάνεται τα σαθρά θεμέλια της παροδικότητας και τον κίνδυνο να καταποντιστεί με κρότο.
Είναι πράγματι χαρακτηριστικό γνώρισμα ολίγων και εκλεκτών η αυτοσυγκράτηση, η μετριοπάθεια, η σύνεση και η επίδειξη ωριμότητας τόσο την περίοδο των παχιών όσο και των ισχνών αγελάδων. Μόνο έτσι άλλωστε η καθημερινότητά μας δεν θα εξελίσσεται σε μία αρχαία τραγωδία.
