Του Δρ. Ιωάννη Χρ. Ιακωβίδη

Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας Παντείου Πανεπιστημίου.

Ερευνητής- Συγγραφέας-Αρθρογράφος

Si vis pacem , para bellum

Ιούλιος Καίσαρ

      Καθημερινά  πληροφορούμαστε  από τα ΜΜΕ  για τις προσπάθειες  της Τουρκίας  να ακρωτηριάσει τον ελληνισμό σε Ελλάδα και Κύπρο  μέσω ενός υβριδικού  πολέμου  ο οποίος συνδυάζει   τον κυβερνοπόλεμο με - συμβατικές και μη - επιχειρήσεις  .Στηρίζεται μάλιστα στην παραπληροφόρηση,  την ηλεκτρονική τεχνολογία, για να διαμορφωθεί η κοινή του  γνώμη και , βεβαίως, στον εκφοβισμό  των πολιτών του αντίπαλου κράτους  .

    Η πολιτική του κατευνασμού εκ μέρους της Ελλάδος από το 1923 έως σήμερα ενισχύει την τουρκική υπεροψία και αδιαλλαξία. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα πρέπει, επιτέλους , να κατανοήσει  ότι η τουρκική επιθετικότητα δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια ή με την εναπόθεση της τύχης  του ελληνισμού στις υποσχέσεις  ή στην καλή θέληση  της Ευρωπαϊκής Ένωσης και  των ΗΠΑ, δεδομένου  ότι κάθε κράτος εξυπηρετεί τα συμφέροντά του . Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι στο απευκταίο ενδεχόμενο  ενός  θερμού επεισοδίου ή  πολέμου  θα είμαστε μόνοι, όπως στις περιπτώσεις  του μικρασιατικού πολέμου(1919-1922)  και της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο(1974) .  Μόνον αν έχουμε ισχυρές  ένοπλες δυνάμεις , συμμαχίες , οικονομική και κοινωνική συνοχή θα μπορέσουμε  να αποκρούσουμε   την επιθετικότητα αυτού του διαχρονικά- από την μάχη του Ματζικέρτ (1071) - πειρατικού γειτονικού κράτους. Όσο πιο μεγάλη είναι η δύναμη στρατιωτικής  αποτροπής τόσο λιγότερο αίμα μας θα χυθεί σε ενδεχόμενη σύγκρουση. Οι Τούρκοι ωμά προβάλλουν, κατά καιρούς,  τις  «διεκδικήσεις» τους  σε βάρος μας  και όταν τους  το επιτρέψουν η δική μας αβελτηρία και οι διεθνείς συγκυρίες τις μετατρέπουν σε πράξη.    Χρειάζεται , εν τέλει, η χάραξη εθνικής  μακροχρόνιας στρατηγικής μας  πέρα από στείρες κομματικές αντιπαραθέσεις .

   1915, 1919, 1922. Έτη-σταθμοί στην εξολόθρευση των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.  Τότε είχαν εξοντωθεί  μαζικά και εκτοπίστηκαν από τις  πανάρχαιες κοιτίδες τους Έλληνες, Αρμένιοι και Ασσύριοι.  Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν συνεχώς αναφέρετα ιστη «γαλάζια πατρίδα» και  στα « σύνορα της καρδιάς του»  που ανάγονται στον  «Εθνικό Όρκο» ο οποίος είχε εγκριθεί  από την  Τουρκική Εθνοσυνέλευση  στις αρχές  του  1920 . Καθορίζονταν τότε   έξι  στόχοι  αναφορικά  με την  εξωτερική  πολιτική  του Μουσταφά Κεμάλ, ανάμεσα στους οποίους   ότι θα έπρεπε  να οριστεί  το νομικό καθεστώς της Δυτικής Θράκης διά μέσου   ελεύθερης διεξαγωγής δημοψηφίσματος .  Ο ίδιος δήλωνε  ότι με τη βοήθεια του Αλλάχ  θα ενσωμάτωνε την Κύπρο,  τα νησιά του Αιγαίου , το Κιρκούκ, τη  Μοσούλη, τη Θράκη και τη Θεσσαλονίκη.

Aπό την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης (1923),  η  τουρκική εξωτερική πολιτική αντιμετωπίζει  την  Ελλάδα ως ένα κράτος  το  οποίο  η Τουρκία  οφείλει  να ακολουθεί κατά πόδας ως προς τις διεθνείς του σχέσεις ,  με στόχο να το μετατρέψει  σε παρακολούθημά της. Πάνω σε αυτό το  ασταθές  βάθρο  έχει  θεμελιωθεί  η  λεγόμενη « ελληνοτουρκική φιλία», η οποία περιορίζεται σε λογύδρια  και προπόσεις  ως αποτέλεσμα «αναγκαιοτήτων». Ενώ   πρόθεση της Τουρκίας είναι η επέκτασή της «προς δυσμάς», για την ελληνική πλευρά σκοπός είναι η διασφάλιση των συνόρων «από ανατολάς».

   Ο κεμαλικός εθνικισμός μεθοδικά  εξαφάνισε , κατ΄ αρχάς,  τον  ελληνισμό  της Κωνσταντινούπολης, παραβιάζοντας κατάφωρα τις πρόνοιες της Συνθήκης  της Λωζάννης . Τον Σεπτέμβριο του  1938, το σαντζάκι της Αλεξανδρέττας  ανακηρύχθηκε από τη συνέλευση  , με διάρκεια ζωής ενός έτους,   υπό κοινό τουρκικό  και γαλλικό στρατιωτικό  έλεγχο. Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη τις τότε διεθνείς συνθήκες, το προσάρτησε  ως ομώνυμη τουρκική  επαρχία   το 1939.Κατά τη  διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ,  διαδραμάτισε τον ρόλο του « επιτήδειου Ουδέτερου» όπως επισημαίνει στο ομώνυμο  βιβλίο του  ο Frank G. Weber, εισερχόμενη  σε αυτόν λίγο πριν από τη λήξη του και  τασσόμενη  καιροσκοπικά με το μέρος των νικητών  δυτικών συμμάχων .

     Ενδεικτικά ορόσημα της τουρκικής αναξιοπιστίας  αποτελούν η επιστράτευση των «είκοσι ηλικιών» (Μάιος 1941 - Ιούλιος 1942), το «ΒαρλίκΒεργκισί» (φόρος περιουσίας, Νοέμβριος 1942 - Μάρτιος 1944), τα Σεπτεμβριανά του 1955 και οι Απελάσεις (1964).  Η Τουρκία   -σε σχέση με την Κύπρο -αρχικά είχε πιστέψει ότι θα λυνόταν το πρόβλημα ευνοϊκά για την Ελλάδα με την εφαρμογή του δικαιώματος της Αυτοδιάθεσης - Ένωσης. Όταν όμως την παρότρυνε το Ηνωμένο Βασίλειο , εφαρμόζοντας  την πάγια τακτική του «διαίρει  και βασίλευε», να εμπλακεί στη διαμάχη , δεν δίστασε ενώπιον των εθνικών της συμφερόντων να θυσιάσει τη «φιλία» της με την Ελλάδα.  Μετά τις ετεροβαρείς  - και προς όφελος  της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων-συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου και την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας (1960) , τους βομβαρδισμούς με  ναπάλμ τον Αύγουστο του 1964  και την τουρκική εισβολή του 1974 , έθεσε υπό τον έλεγχό της  περίπου το 37 %  του κυπριακού εδάφους, προσφυγοποιώντας  περίπου 200.000 Έλληνες Κυπρίους .  Έκτοτε αγνοεί προκλητικά όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ , το ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο για το Κυπριακό  και  σταθερή επιδίωξή της είναι  να ελέγξει ολόκληρη τη Μεγαλόνησο . Εάν επιβληθεί , βεβαίως , κακή λύση στο Κυπριακό , η εξέλιξη αυτή θα επηρεάσει δυσμενώς την ελληνική κυριαρχία  στη Θράκη και στο Αιγαίο.

     Το προσφυγικό – μεταναστευτικό είναι μέγα εθνικό θέμα με ανθρωπιστικές βέβαια προεκτάσεις  αλλά και με προφανέστατο  κίνδυνο να εργαλειοποιήσει  αυτές τις ροές ανθρώπων ο Ερντογάν  προκειμένου να αμφισβητήσει   τα νησιά του ΒΑ Αιγαίου… Η Τουρκία  διεξήγαγε    στρατιωτικές επιχειρήσεις  στη Συρία, καταλαμβάνοντας εδάφη : την  το  ,  τον  του  και την «Πηγή Ειρήνης» το 2019.  Ο ελληνισμός επιχειρεί εκ των υστέρων να ακυρώσει το πρόσφατα υπογραφέν μνημόνιο μεταξύ Τουρκίας και του πρωθυπουργού Φαγέζ αλ Σάρατζ της  κυβέρνησης της Τρίπολης  της Λιβύης  προκειμένου να χαραχθούν  νέα θαλάσσια σύνορα και να δημιουργηθεί  μεταξύ τους  νέα ΑΟΖ .Ο τούρκος υπουργός Άμυνας, Χουλουσί Ακάρ, απαιτεί-μεταξύ άλλων-  την αποστρατικοποίηση 16  νησιών του Αιγαίου .

   Στην εποχή μας που αποτελεί μια μεταβατική περίοδο , κατά την οποία η Τουρκία επιχειρεί να αναδειχθεί ως μία μεγάλη περιφερειακή δύναμη,  είναι σημαντικό να λάβουμε υπ΄ όψη μας το όραμα του Ερντογάν    για ανασύσταση του οθωμανικού παρελθόντος. Εφέτος κλείνουν εκατόν έτη από την υπογραφή της μη εφαρμοσθείσας συνθήκης των Σεβρών που  προκαλεί δέος  στους Τούρκους. Την επόμενη χρονιά,  θα γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια από την αποτίναξη του τουρκικού  ζυγού. Το 2022 θα ανακαλέσουμε στη μνήμη μας την ανεπούλωτη πληγή της Μικρασιατικής Καταστροφής , το δε 2023 θα κλείσουν 100 χρόνια από την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάννης.

      Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες ενός οργανωμένου σχεδίου  της Άγκυρας για  μεταναστευτικό εποικισμό  της Ελλάδας   μέσω του Έβρου και στα  νησιά  του βορειοανατολικού Αιγαίου.  Το έθνος και η πολιτικές ηγεσίες στο ελληνικό κράτος και την Κύπρο  οφείλουν να είναι σε εγρήγορση , διότι είναι δυνατό να δρομολογηθούν εξελίξεις που θα καθορίσουν την πορεία μας για την επόμενη εκατονταετία.  Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί , διότι ο εξ ανατολών γείτονάς μας διαχρονικά επιθυμεί  τον εδαφικό και θαλάσσιο ακρωτηριασμό μας  .