Ήταν 23 Ιουλίου του 1996 όταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη σώπασε για πάντα. Όταν άφησε την τελευταία της πνοή στο Ιατρικό Κέντρο που νοσηλευόταν χτυπημένη από τον καρκίνο.
Οι δικοί της άνθρωποι γνώριζαν ότι το τέλος ήταν κοντά, σε εκείνη, όμως, δεν είχαν πει τίποτα. Στη Βοστόνη, οι γιατροί της είχαν δώσει μόλις 15 ημέρες ζωής. Εκείνη τους διέψευσε, καταφέρνοντας να μείνει δυνατή για τρεις ολόκληρους μήνες. Στα μέσα του καλοκαιριού του 1996, οι ζωτικές τις λειτουργίες την εγκατέλειψαν, η καρδιά της, όμως, εξακολουθούσε να χτυπά.
Λίγες ώρες αργότερα, σταμάτησε κι εκείνη. Η Αλίκη ήταν νεκρή.
Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ την επισκέφτηκε στο Ιατρικό Κέντρο για να τη χαιρετήσει. Γνώριζε.
Ο δημοσιογράφος Νίκος Νικόλιζας έχει περιγράψει σε συνέντευξή του όλα όσα διαδραματίστηκαν το βράδυ εκείνο:
»Βλέπω ξαφνικά τον Παπαμιχαήλ με αργό βήμα, δακρυσμένο, με γκρι πουκάμισο –ήταν περίπου δύο με τρεις τα ξημερώματα- καταβεβλημένος, δακρυσμένος… Τον είχαν καλέσει από το Ιατρικό να πάει να δει την Αλίκη. Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ξαφνικά, πίσω από τις γλάστρες όπως ήμουν εγώ και κοιμόμουν στον καναπέ, πήγε πάνω. Τον φωτογράφισα. Την επόμενη μέρα μου είπε ο Κλεισθένης, ο φωτογράφος της, που ήταν συνέχεια σχεδόν εκεί: «Έπρεπε να δεις τον Παπαμιχαήλ όταν μπήκε στο δωμάτιο. Έπεσε πάνω της, την αγκάλιασε, έκλαιγε και της έλεγε Αλικάκι μου μαζί θα φύγουμε»», δήλωσε ξαναζώντας τις στιγμές εκείνες.
Μέχρι σήμερα, το ενδιαφέρον για τη ζωή και τον θάνατο της μεγάλη ντίβας του ελληνικού κινηματογράφου παραμένει αμείωτο. Γι’ αυτό και ό,τι σχετίζεται με εκείνη, θα μας αφορά πάντα…
