Η Γουίλμα Ρούντολφ είναι ένα εκπληκτικό παράδειγμα ανθρώπου που κατάφερε να ξεπεράσει τα όριά της.
Σε νεαρή ηλικία της είπαν ότι δεν θα περπατήσει. Εκείνη πέτυχε να σταθεί στα πόδια της και στη συνέχεια να γίνει η γρηγορότερη γυναίκα στον κόσμο.
Παράλυτη κόντρα σε όλα τα προγνωστικά
Ήταν το 20ο παιδί μιας φτωχής οικογένειας μαύρων από το Τενεσί της Αμερικής. Γεννήθηκε σε μια πόλη που το νοσοκομείο δεχόταν μόνο λευκούς ασθενείς. Μικροκαμωμένη, καχεκτική και ευάλωτη σε σοβαρές ασθένειες, όπως ιλαρά, μαγουλάδες, οστρακιά και πολιομυελίτιδα. Το αριστερό της πόδι είχε παραλύσει. Με τη μητέρα της επισκέφθηκε τον μοναδικό μαύρο γιατρό της πόλης, που μπορούσε να τη δεχτεί.
«Oι γιατροί μου έλεγαν ότι δεν θα μπορούσα ποτέ ξανά να περπατήσω, αλλά η μητέρα μου πίστευε το αντίθετο», έχει δηλώσει σε συνέντευξη της. Ο ρατσισμός που κυριαρχούσε στην Αμερική του ’40 δεν έδινε το δικαίωμα στους Αφροαμερικανούς να έχουν ίση ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με τους λευκούς. Η μάνα της όμως δεν συμβιβάστηκε. Για δύο χρόνια διένυαν μια απόσταση 90 μιλίων για την θεραπεία της. Στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Νάσβιλ είχαν εναποθέσει τις τελευταίες ελπίδες. Ακόμη και τα αδέρφια της ενεπλάκησαν στην περίθαλψη της με το καθημερινό μασάζ που της έκαναν.
Η μικρή Γούιλμα Ρούντολφ έκανε τα πρώτα της βήματα στα 8 της χρόνια με τη βοήθεια ενός ειδικού παπουτσιού με μεταλλικά στηρίγματα. Η συνέχεια όμως ήταν εντυπωσιακή. Αυτό το ασθενικό κορίτσι είχε μια εκπληκτική αθλητικότητα. Μέχρι να δείξει τις δυνατότητες της στον στίβο, ασχολήθηκε αρχικά με το μπάσκετ. «Ξεπερνούσα όλα τα αγόρια στη γειτονιά μου, στο τρέξιμο, το άλμα, σε όλα τα αθλήματα», έχει γράψει στην αυτοβιογραφία της. Σε ένα πρωτάθλημα της πολιτείας του Τενεσί, ο προπονητής Εντ Τέμπλ αναγνώρισε το ταλέντο της και προσφέρθηκε να δουλέψει μαζί της.
Η πρώτη Αμερικανίδα με τρία ολυμπιακά χρυσά
Σε ηλικία μόλις 16 χρόνων, προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης. Αν και έκανε 12 χρόνια για να περπατήσει κανονικά, όταν το κατόρθωσε, έτρεχε σαν τον άνεμο. Το 1956 κέρδισε το πρώτο της ολυμπιακό μετάλλιο, το χάλκινο στα 100 μέτρα της σκυταλοδρομίας. Στο σχολείο της έγινε δεχτή με επευφημίες καθώς φορούσε το μετάλλιό της.
«Το άγγιξαν όλοι. Όταν το πήρα πίσω ήταν γεμάτο αποτυπώματα». Προσπάθησε να το καθαρίσει, όταν όμως δεν τα κατάφερε, είπε ότι την επόμενη φορά θα κερδίσει το χρυσό που δεν αφήνει ίχνη. Στην επόμενη διοργάνωση, έπαθε διάστρεμμα. Οι γιατροί της σύστησαν να μην αγωνισθεί στον τελικό. Η Ρούντολφ όμως αποφάσισε να πάει κόντρα στις οδηγίες τους και αγωνίσθηκε. Κατέκτησε την πρώτη θέση και δίπλα στο χάλκινο μετάλλιο τοποθέτησε και ένα χρυσό.
Παράλληλα συμμετείχε και στα 100 και 200 μέτρα. Αναδείχτηκε και σε αυτά χρυσή. Η «μαύρη γαζέλα», όπως την αποκαλούσαν οι Ιταλοί, έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κατέκτησε 3 χρυσά μετάλλια. Στα 100 μέτρα θα μπορούσε να είχε σπάσει ακόμη και το παγκόσμιο ρεκόρ. Σε 11 δευτερόλεπτα είχε ολοκληρώσει την κούρσα. Το ρεκόρ όμως δεν μέτρησε λόγω του ευνοϊκού ανέμου.
Ο όρος για την κατάργηση του διαχωρισμού
Ο θρίαμβος της Γουίλμα Ρούντολφ γιορτάστηκε σε όλη την Αμερική. Έθεσε έναν όρο για να συμμετέχει στην πανηγυρική παρέλαση που διοργανώθηκε για χάρη της. Να μην υπάρχει φυλετικός διαχωρισμός. Ήθελε όλοι να γίνουν ένα και να βγουν στους δρόμους για τη γιορτή. Αυτό ήταν και το πρώτο βήμα που έγινε στην πόλη της ώστε να καταργηθούν οι διακρίσεις. Η πιο γρήγορη γυναίκα στον κόσμο για τη δεκαετία του ’60 δεν ξέχασε το δύσκολο ξεκίνημα της.
Όταν παράτησε τον αθλητισμό, ασχολήθηκε με την εκπαίδευση παιδιών με κινητικά προβλήματα. Γι’ αυτό και δημιούργησε ένα ίδρυμα με το όνομά της για να δίνει συμβουλές σε οικογένειες με παιδιά που είχαν βρεθεί στην ίδια θέση με εκείνη. Η τελευταία αναμέτρηση που έδωσε η Γουίλμα Ρούντολφ ήταν με τον καρκίνο του εγκεφάλου. Δεν τα κατάφερε και έφυγε από τη ζωή στις 12 Νοεμβρίου 1994, σε ηλικία 54 ετών….
