Ηνυσται και τετέλεσται, όσον εις την ημετέραν δύναμιν, Χριστέ ο Θεός ημών, το της σης οικονομίας μυστήριον. έσχομεν γαρ του θανάτου σου την μνήμην. είδομεν της Αναστάσεώς σου τον τύπον. ενεπλήσθημεν της ατελευτήτου σου ζωής. απηλαύσαμεν της ακενώτου σου τρυφής. (Από τας ευχάς του Μ.Βασιλείου)
Κύριος και τελικός σκοπός πάσης προς τον Κύριον τον Θεόν προσευχής και λατρείας είναι ουχί απλώς ο πόθος, όπως, εμφανιζόμενοι ενώπιόν Του, δοξολογήσωμεν Αυτόν δια την μεγάλην Του προς ημάς αγαθότητα και χρηστότητα, είτε ευχαριστήσωμεν Αυτόν δια την όλως ιδιαιτέραν δι’ έκαστον ημών πρόνοιάν Του και μέριμναν. Αλλά κύριος σκοπός είναι , όπως απολαύσωμεν της γλυκείας Αυτού όψεως και Προσώπου, ει και ο Κύριος , ως κατοικών «Φως απρόσιτον», αόρατος διατελεί και ουδείς δύναται να ίδη Αυτόν και να ζήση. Κυριαρχείται όλως η ευσεβής ψυχής, καίεται ως βάτος ουρανία, από την έφεσιν, όπως αισθάνεται Αυτόν εντός αυτής «ενοικούντα και εμπεριπατούντα» κατά το Άγιον Αυτού θέλημα. Τούτο επιτυγχάνεται μεν και δια της ενθέου προσευχής, της κατ’ ιδίαν και της δημοσίας, ως και δια της άλλης προς τον Κύριον τον Θεόν λατρείας και αφοσιώσεως, αλλ’ ιδία επιτυγχάνεται δια του μυστηρίου των μυστηρίων , της Αγίας Κοινωνίας, καθ’ ό μυστήριον πληρούται το Κυριακόν Λόγιον: «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα, ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ιωαν. ς’56)
Θ. Λειτουργία εις τον Ι.Ν. Αγίας Παρασκευής Συχαινών (εντός των παιδικών κατασκηνώσεων του π.Γερβασίου) υπό του Πανοσιωτάτου π.Γενναδίου Σιέμπου
Εις το σημείον τούτο θα αφήσωμεν να ομιλήση ξένος λειτουργιολόγος – παρά την δυσπιστίαν ημών προς τας εκ της Δύσεως φωνάς – όστις ομολογεί χαρακτηριστικώς: «Εάν θέλωμεν να μάθωμεν τι είναι Ορθόδοξος Εκκλησία ας ερωτήσωμεν την λειτουργίαν της. Εις όλα τα συγκινητικά σύμβολα και εικόνας, λόγια και τελετάς, βλέπει η Εκκλησία αύτη μίαν μεγαλοπρεπή Θεοφάνειαν. Ο Θ ε ό ς φ α ν ε ρ ο ύ τ α ι ε ι ς τ ο ν ά ν θ ρ ω π ο ν , εισέρχεται εις αυτόν, τον αγιάζει, τον μεταπλάσσει, τον κάνει θεοειδή. Ό,τι γίνεται εδώ εις την γην είναι πραγματική απεικόνισις του ουρανίου αρχετύπου. Η επί γης Λειτουργία είναι εικών της ουρανίου Λειτουργίας.
«Όταν εισερχόμεθα εις ένα Ορθόδοξον ναόν, αισθανόμεθα ότι είμεθα ενώπιον του Θεού, συναντώμεν τον Θεόν. Το εικονοστάσιον, το οποίον συχνά ανοίγει κατά την διάρκειαν της θ.Λειτουργίας, είναι μα΄ρτυς του μεγάλου μυστηρίου, το οποίον ζη ο άνθρωπος κατά την Λειτουργίαν. Ο άνθρωπος προσέρχεται κατενώπιον του Θεού, ο Θεός, ο οποίος έιναι κρυμμένος εις τα άγια, θέλει να τον πλησιάση. Εκεί, εμπρός εις το κλειστόν ιερόν βήμα θα περιμένη ο άνθρωπος, θα ετοιμασθή, διότι μετ’ ολίγον εις την θείαν Λειτουργίαν θα ανοίξη η μεσαία πύλη του εικονοστασίου, θα έλθει ο Θεός δια να θεώση τους ανθρώπους. το εικονοστάσιον του Ορθοδόξου ναού δεν είναι φράγμα, είναι σαν μια επίσημη πύλη εις το βασίλειον του ουρανού, εις το οποίον οδηγεί τον άνθρωπον η Λειτουργία» .
Κατά τα ανωτέρω η παρ’ημιν τοι Ορθοδόξοις τελουμένη Λειτουργία κύριον και μοναδικόν σκοπόν και έργον έχει την θέωσιν ημών, ητις επιτυγχάνεται δια της «Μετά φόβου, πίστεως και αγάπης» μεταλήψεως των αχράντων μυστηρίων, ευθύς, πλην εκτάκτων περιπτώσεων, μετά την ως άνω πρόσκλησίν του λειτουργού του Μυστηρίου.
20140617_093117
Θεμέλιον και ακρογωνιαίον του μυστηρίου τούτου αποτελούν οι ιδρυτικοί λόγοι, οι φρικτοί πράγματι λόγοι οι αναφερόμενοι εν Ιωαν. στ’ 32-58. Αιώνιον δε και ακατάλυτον και μένουσαν εις τους αιώνας εντολήν αποτελεί το Κυριακόν παράγγελμα : «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησίν» (Λουκ. κβ’19).
Ποιούμεν δε την τοιαύτην ανάμνησίν του Κυρίου μόνον εφ’όσον συμμετέχομεν , εφ’ οσον μεταλαμβάνομεν της μερίδος των Αγιασμάτων του Σώματός Του και του Αιματός Του συμφώνως προς τους λόγους της Κ. Διαθήκης: «Οσάκις γαρ αν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτήριον τούτο πίνητε, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, άχρις ου αν έλθη» (Α’ Κορινθ. ια’26). Άνευ δε της τοιαύτης συμμετοχής , όχι μονον δεν μετέχομεν του απολυτρωτικού έργου του Κυρίου, όχι μόνον έχομεν αποθάνει χριστιανικώς, αλλά και η εκ νεκρών κατά τη Δευτέραν του Κυρίου Παρουσίαν ανάστασις ημών, εις ουδέν θέλει μας ωφελήσει. Και ακριβέστερον απ’ ευθείας εξ’ αυτής εις την αιώνιον κόλασιν θέλομεν μεταπηδήσει, όντες αυτοκατάκριτοι, κατά τους σαφείς και ανεπίδεκτους παρερμηνείας λόγους του Κυρίου μας: «Αμην, Αμην λέγω υμιν εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε Αυτού το αίμα ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Ο τρώγων Μου τη σάρκα και πίνων Μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιωάν. στ’ 53-54)
Αρχιμανδρίτου Γερβασίου Χαρ. Παρασκευοπουλου «»
