Γέροντα, πώς μπορεί νά βοηθηθή κανείς, όταν νομίζη ότι πάσχει άπό κάτι;
– Γιά νά βοηθηθή, πρέπει νά έχη πνευματικό, νά τού έχη εμπιστοσύνη καί νά τού κάνη υπακοή. Θά πή τόν λογισμό του καί εκείνος θά τού πή: Σ’ αυτό μή δίνης σημασία, εκείνο πρόσεξε το κ.λπ. Αν δέν εχη εμπιστοσύνη και δεν υπάκουη, δεν μπορεί να του φύγη ό λογισμός. Ξέρεις τί είναι νά σου ζητουν βοήθεια και νά μην κάνουν τίποτε οί ίδιοι; Ένας νέος πού ζή ακατάστατα, έχει ψυχολογικά προβλήματα και ταλαιπωρείται, άρχεται με κάτι μάτια κατακόκκινα από το τσιγάρο και ζητάει νά τον βοηθήσω. Έχει και μιά ψευτοευλάβεια, ζητάει νά του δώσω την εικόνα από το τέμπλο, γιά ευλογία, και μπαίνει μέσα στο Κελλί με το τσιγάρο!
Βρέ, του λέω, τά μάτια σου άπό το τσιγάρο έγιναν κατακόκκινα σάν τοϋ λυσσασμένου σκυλιού. Ούτε γέροι δεν καπνίζουν εδώ μέσα. Έγώ λιβανίζω εδώ πέρα. Το δικό του αυτός. Έρχεται, ζητάει βοήθεια και δέν βγαίνει άπό τον λογισμό του. Γιατί δεν με κάνεις καλά;, μου λέει. Θέλει νά γίνη καλά με μαγικό τρόπο, χωρίς ό ίδιος νά κάνη καμμιά προσπάθεια. Έσύ δέν είσαι γιά θαύμα, του λέω. Δέν έχεις τίποτε. Πιστεύεις στον λογισμό σου. Αν έκανε υπακοή, θά βοηθιόταν. Έχω προσέξει ότι όποιος ακούει, τάκ-τάκ προχωράει και πάει καλά. Και αυτός και οί δικοί του μετά είναι ήσυχοι.
Μιά φορά πήγε ένας ιερεύς σε ένα μοναστήρι και του είπαν νά ψάλη, άλλα εκείνος αρνήθηκε. Γιατί, του λένε, δέν ψάλλεις; Γιατί ό ψαλμός λέει: “Αί υψώσεις τοϋ Θεού εν τω λαρύγγι αυτών, και ρομφαιαι δίστομοι εν ταίς χερσίν αυτών”. Φοβόταν τήν ρομφαία, αν ύψωνε την φωνή του, και επέμενε ότι ήταν κακό νά ψάλη. Βρέ καλέ μου, βρέ χρυσέ μου, δέν είναι έτσι, του έλεγαν οί άλλοι, τίποτε αυτός, το δικό του. Έ, πώς νά συνεννοηθής με έναν τέτοιον άνθρωπο; Τί νά τον κάνης; Ακόμη και αν αυτό πού έλεγε αυτός ήταν σωστό και ό άλλος του έλεγε: όχι, δέν είναι έτσι, έτσι είναι, και έκανε υπακοή στο λάθος του άλλου, πάλι θά έπαιρνε Χάρη, και μάλιστα μεγάλη Χάρη, γιατί ταπεινώθηκε.
