Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, ποὺ ἔρχονται νὰ ἐξομολογηθοῦν, δὲν ξεύρουν νὰ ἐξομολογοῦνται. Οὐδεὶς ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἔρχεται, καὶ μάλιστα ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔχουν χριστιανικὴ ζωὴ καὶ εἶναι χρόνια ἐξομολογούμενοι, γιὰ ἐξομολόγησι.
Αὐτοὶ ἔρχονται ἁπλῶς γιὰ μιὰ ἀνακούφισι ἢ γιὰ νὰ ἐπιτύχουν μιὰ καινούργια ἑρμηνεία, μιὰ καινούργια ἀπάντησι, μιὰ καινούργια λύσι, ποὺ θὰ εἶναι πιὸ ἱκανοποιητικὴ στὶς ἐπιθυμίες τους· ἔρχονται γιὰ ἕνα ἔγγισμα, γιὰ νὰ βροῦν μιὰ συντροφιὰ στὴν ἀπομόνωσι τὴν ὁποία ζοῦν, ἔρχονται γιὰ νὰ ἐπιτύχουν κάτι, ὄχι ὅμως γιὰ νὰ ἐξομολογηθοῦν· ἢ ἔρχονται καὶ λένε τὶς ἁμαρτίες τους χωρὶς νὰ μετανοοῦν, διότι δὲν αἰσθάνονται τὶς ἀνομίες τους, οὔτε κἂν ξέρουν τί εἶναι ἀνομία.
Ἔρχεται κάποιος καὶ σοῦ λέει, «δὲν πῆγα στὴν ἐκκλησία, ἔκανα αὐτό, δὲν ἄκουσα τὴν μάνα μου», ἀλλὰ γιὰ τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν μετανοεῖ. Ὅλο αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι ἁμαρτία, ἀλλὰ δὲν ἔχει τὴν αἴσθησι τῆς ἀνομίας του. Δὲν λέει κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο ἁμάρτησε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ· αὐτὸ ποὺ λέει, εἶναι κάτι μὲ τὸ ὁποῖο ἔχει συνθηκολογήσει· ἂν δὲν εἶχε συνθηκολογήσει, δὲν θὰ ἐρχόταν νὰ τὸ πῇ σὲ ᾿μένα, θὰ ἄλλαζε ἀμέσως ζωή, θὰ ἐξεγείρετο. «Ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός», λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Αὐτός, ποὺ τὰ λέγει αὐτά, θὰ παραμείνῃ στὴν ἴδια κατάστασι.
