Η διεθνής πολιτική είναι μια μικρογραφία της καθημερινότητας επιβίωσης. Με ιδιαίτερες απαιτήσεις και έντονο ανταγωνισμό. Με μεταβλητές που προσδιορίζονται από τη διαχρονική προτεραιότητα των μικρών και μεγάλων «παικτών». Που δεν είναι άλλη από την εξυπηρέτηση των εθνικών τους συμφερόντων. Χωρίς συναισθηματισμούς και με κανόνες περί ηθικής, που «προσαρμόζονται», όπως η πράξη δείχνει, στα καλά και τα συμφέροντα.
Όσων τους επικαλούνται και όσων έχουν τη δυνατότητα να τους επιβάλλουν. Εύλογα οι κάθε λογής «δαιμονοποιήσεις» και στερεότυπα, μικρή ή ουδεμία αξία έχουν. Όπως και οι κάθε λογής συνωμοσιολογικές θεωρίες και ιδεοληπτικές χίμαιρες.
Η Γερμανία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η μεγάλη αυτή οικονομική δύναμη, που με πείσμα και μεθοδικότητα αναγεννήθηκε από την τέφρα της στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και με «ευέλικτες» επιλογές, ισορροπώντας στη «γραμμή» αντιπαράθεσης του Ψυχρού Πολέμου, κατάφερε όχι απλά να επιβιώσει, αλλά και να μεγαλουργήσει.
Από την εποχή του πρώτου μεταπολεμικού Καγκελάριου, Χριστιανοδημοκράτη Κόνραντ Αντενάουερ, που εύστοχα και έξυπνα, ανέδειξε τη χώρα του σε χαράκωμα τιμής για τον Δυτικό πολιτισμό, τοποθετώντας τη στο κέντρο των εξελίξεων στις Δυτικές Συμμαχίες, έως και τον Βίλι Μπραντ, που με την Οστ Πολιτικ, κατέστησε τη χώρα του δίαυλο επικοινωνίας και αλληλοκατανόησης με το Ανατολικό Μπλοκ, αλλά και προνομιακό συνομιλητή του την ίδια ώρα, η Γερμανία επιβεβαιώνει ότι πρόταγμά της είναι τα Γερμανικά συμφέροντα, ακόμα και αν χρειαστεί τα δυο μεγάλη της κόμματα να ενσαρκώσουν τους ρόλους του «καλού» και του «κακού» μπάτσου για την τήρηση ισορροπιών.
Πρόσφατα στη διεθνή ειδησεογραφία προβλήθηκαν οι κυοφορούμενες εξελίξεις για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2, που σε συνδυασμό με τον ήδη λειτουργούντα Nord Stream 1, θα επιτείνουν την ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας αλλά και συνακόλουθα της Ευρωπαϊκής Οικονομίας από το Ρωσικό φυσικό αέριο. Και η αιτία που οι προσδοκίες για την κατασκευή του αγωγού αυτού, ενισχύθηκαν δεν είναι άλλη από την προοπτική δημιουργίας του νέου μεγάλου συνασπισμού μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών.
Τα στελέχη των Σοσιαλδημοκρατών φαίνεται να έχουν ιδιαίτερα στενές σχέσεις με τον Ρωσικό παράγοντα, με τον νυν Υπουργό εξωτερικών Γκάμπριελ να σιγοντάρει την άρση των κυρώσεων για την προσάρτηση της Κριμαίας και τον πρώην Καγκελάριο Σρέντερ να είναι κορυφαίο στέλεχος – σύμβουλος στην Gaz Prom. Μέσα σε όλα αυτά ούτε κουβέντα να γίνεται για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τη Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού, που κατά τα άλλα ως κέρβερος μπλόκαρε την εξαγορά του ΔΕΣΦΑ από τους Αζέρους αποστερώντας τη χειμαζόμενη οικονομία μας από τις πολυθρύλητες επενδύσεις, ούτε για το «κοινό μέτωπο» των κυρώσεων για την Ουκρανία. Η Πολωνία ήδη θεωρεί ότι ένα νέο σύμφωνο Μολότωφ Ρίμπεντροπ αναβιώνει, ενώ οι Βάλτες εκόντες άκοντες, βουβοί παρακολουθούν.
Τα δείγματα γραφής είναι λοιπόν δεδομένα. Και η εξαγγελία περί Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, από τον Μάρτιν Σουλτς δε θα πρέπει να εδράζεται σε αυτά. Όπως εξάλλου και ο παλιός Γερμανικός Εθνικός Ύμνος, που έχει ως κορύφωσή του τον στίχο «η Γερμανία υπεράνω όλων στον Κόσμο», σε πρώτο χρόνο αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη.
Δεδομένης μάλιστα και της ανεπάρκειας των προσώπων, που η χώρα μας έχει υποδείξει στην κορυφή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ως θλιβεροί θεατές, αφήνουν τις ευκαιρίες να περνούν ανεκμετάλλευτες. Το παρόν πλαίσιο παρέχει βασικές εγγυήσεις. Οποιαδήποτε αναθεώρησή του, με τα σημερινά δεδομένα, ουδέν θετικό προοιωνίζεται.
*Ο Πολύκαρπος Αδαμίδης είναι δικηγόρος, ΔΝ, αν. Καθηγητής Κοινοτικού Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων
