Καταιγισμός ανησυχητικών εξελίξεων στην ΕΕ άμυνα:
1. Τα μέτρα των Βρυξελλών στην Άμυνα δεν στοχεύουν την Τουρκία αλλά την Ρωσία.
2. Καθιστούν την Τουρκία πρωταγωνιστή με «ειδική σχέση».
3. Αφορά αμυντικές βιομηχανίες όπου υστερούμε ως Ελλάδα.
4. Στηρίζουν χώρα εκτός ΕΕ όχι ελληνικές και κυπριακές εταιρείες.
5.Οι ΗΠΑ αποσύρονται από την Ευρώπη και αυτό δεν ενισχύει τον Ελληνισμό.
Δένδιας: «Οι ΗΠΑ εξαπάτησαν τον Μητσοτάκη με υποσχόμενες ενισχύσεις που δεν έδωσαν ποτέ»!
1. Από εθνική σκοπιά, μας ενδιαφέρει το υπό διαμόρφωση ευρωπαϊκό αμυντικό σύστημα ως ασπίδα κατά της Ρωσίας ή της Τουρκίας;
Αν πρόκειται για την δεύτερη, τότε γιατί σε όλα τα σχετικά συνοδευτικά κείμενα που υπογράψαμε (Στρατηγική Πυξίδα, Ναυτική Στρατηγική κλπ) αναφέρεται μόνο η Ρωσία και πουθενά η Τουρκία, έστω ως αστερίσκος διαφωνίας ;
Τι νόημα έχει ένας ευρωπαϊκός αντιβαλλιστικός θόλος αν τον συν-σχεδιάζει η ΕΕ με την Άγκυρα;
2. Οι άτυπες «συμμαχίες των προθύμων χωρών της ΕΕ», επιτρέπουν να αποκλείονται τα απρόθυμα μέλη αλλά και να συμμετέχουν χώρες μη-μέλη.
Οδηγούν έτσι σε αποδυνάμωση της ΕΕ και περιθωριοποίηση της χώρας μας σε ένα κόσμο των ισχυρών.
Επιπλέον, εξυφαίνεται «στα μουλωχτά» «ειδική σχέση ΕΕ-Τουρκίας» που εξελίσσεται στα μέτρα όλων πλην ημών: στρατηγικά, εξοπλιστικά, τεχνολογικά, διπλωματικά κλπ οφέλη για την Τουρκία με επιλεκτική διείσδυση στο ευρωπαϊκό σύστημα χωρίς οποιαδήποτε αντίσταση από (ή αντάλλαγμα προς) την Ελλάδα.
3.Τα νέα σχέδια και κονδύλια αφορούν σε μεγάλο βαθμό συνεργασίες ισχυρών αμυντικών βιομηχανιών της ΕΕ (και με Τουρκία!) απ’τα οποία δύσκολα θα ωφεληθεί η χώρα μας.
4.Θα προσθέσω εδώ ένα θέμα που προσπαθώ προσωπικά να αναδείξω επί χρόνια. Δεν νοείται να χτίζεται ένα ολόκληρο αμυντικό σύστημα σχεδόν απόλυτης στήριξης σε ένα κράτος εκτός ΕΕ/ΝΑΤΟ (Ουκρανία) και να μην ισχύει ακόμη πιο αποφασιστικά για την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία.
Θεωρώ γι αυτό θετικό το ότι έγινε η πρώτη -μετά από 3 χρόνια πολέμου στην Ουκρανία- προσπάθεια να αποσπαστούν εθνικά οφέλη με μια δέσμευση της ΕΕ για υπεράσπιση ΟΛΩΝ των εξωτερικών συνόρων:
α)Από τότε που ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία υποστηρίζω ότι οποιαδήποτε ελληνική βοήθεια θα έπρεπε να εξαρτηθεί από καθαρή δήλωση της ΕΕ ότι «η υποχρέωση αμοιβαίας συνδρομής ισχύει για ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ σημείο των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, υποστούν επίθεση από ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ εισβολέα».
Επί 3 χρόνια δεν κάναμε επ’αυτού το παραμικρό [Τα εξηγώ αναλυτικά στο τελευταίο βιβλίο μου].
β)Αίφνης στη Σύνοδο «ξυπνήσαμε» και πετύχαμε έστω και με 3 χρόνια καθυστέρηση μια αρκετά υποσχόμενη (αν την βελτιώσουμε προσεχώς) δέσμευση: Η ΕΕ «υπογραμμίζει ότι η υπεράσπιση όλων των χερσαίων, εναέριων και θαλάσσιων συνόρων συμβάλλει [;;;] στη συνολική ασφάλεια της Ευρώπης[;;;], ιδίως όσον αφορά στα ανατολικά σύνορα [ΣΣ:δεν εννοεί την περιοχή μας!] της ΕΕ, λαμβάνοντας υπόψη τις απειλές που θέτουν η Ρωσία και η Λευκορωσία»[παρ. g]. Ακολουθεί η παρ. :
«Επιπλέον λαμβάνοντας υπόψη τις απειλές κατά των υπόλοιπων συνόρων [ΣΣ: γενικά] της ΕΕ, υπογραμμίζει [η ΕΕ ] την σημασία της υπεράσπισής τους». Όμως γιατί χρειάστηκε ξεχωριστή και ασαφέστερη παράγραφος για εμάς σε σχέση με εκείνη για την Αν.Ευρώπη;
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ασκηθεί πίεση για κατηγορηματική διατύπωση που θα εξισώνει ΌΛΑ τα ΧΕΡΣΑΙΑ, ΕΝΑΕΡΙΑ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΙΑ σύνορα της ΕΕ, τα οποία και θα υποχρεούται να υπερασπίζεται. γ)Αν πράγματι πετύχαμε τα κ-μ να δεσμευθούν ότι θα υπερασπιστούν ΟΛΑ τα δικά μας σύνορα (και της Κύπρου), δεν θα έπρεπε να κατατεθεί παράλληλα και ο αντίστοιχος θαλάσσιος χωροταξικός μας σχεδιασμός που με ακρίβεια τα αποτυπώνει;
5.Η μείωση της αμερικανικής παρουσίας στην Ευρώπη δεν βοηθά τη χώρα μας απέναντι στην Τουρκία. Η επέκταση πάντως της γαλλικής πυρηνικής ομπρέλας προς τα κ-μ της ΕΕ παρουσιάζει ειδικό εθνικό ενδιαφέρον αν αξιοποιηθεί κατάλληλα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ, η γνωστή ελληνική αδυναμία σχεδιασμού στα εξωτερικά επιτείνεται από την εσωτερική περιδίνηση(Τε´μπη) ενώ υφέρπουν επικίνδυνες εξελίξεις που, αν δεν ανατραπούν, οδηγούν σε στρατηγικές ήττες για τον Ελληνισμό. Δυστυχώς, η ευρωπαϊκή άμυνα με τη διαγραφόμενη μορφή της δεν μας καλύπτει απέναντι στην Τουρκία και αντίθετα αναδεικνύει -με τη δική μας μάλιστα συν-υπογραφή- τον επεκτατικό μας γείτονα, μη-μέλος της ΕΕ, σε πρωταγωνιστή.
